محمد حقوقی
| محمد حقوقی | |
|---|---|
| زمینهٔ کاری | شعر، نقد شعر |
| زادروز | ۱۳اردیبهشت۱۳۱۶ |
| مرگ | ۸تیر |
| علت مرگ | ناراحتی قلبی و کلیوی |
| جایگاه خاکسپاری | قطعهٔ نام‌آوران باغ رضوان |
| رویدادهای مهم | ۲۸مرداد۱۳۳۲، انقلاب ادبی نیما یوشیج، انقلاب اسلامی ایران، جنگ ایران و عراق |
| لقب | شاعر گنجشكک‌ها و گيلاس‌ها |
| بنیانگذار | از بنیانگذاران بسیار موثر جُنگ ادبی اصفهان |
| پیشه | معلم |
| سال‌های نویسندگی | از سال ۱۳۴۰ تا ۱۳۸۴ خورشیدی |
| سبک نوشتاری | زبان‌محور، ساختارمند، سورئالیستی و مدرن |
| مدرک تحصیلی | کارشناسی زبان و ادبیات فارسی |
| دانشگاه | دانشسرای عالی تهران |
| استاد | بدیع‌الزمان فروزانفر، سعید نفیسی، دکتر ذبیح‌الله صفا، دکتر صادق کیا، دکتر ابوالفضل خطیبی، جلال‌الدین همایی، دکتر محمد معین، دکتر پرویز ناتل خانلری و دکتر محمد مقدم |
| دلیل سرشناسی | نقد اشعار نیما یوشیج و احمد شاملو و اخوان ثالث و فروغ فرخزاد و سهراب سپهری و جریان شعر بعد از نیما |
| اثرگذاشته بر | شعر نو امروز به واسطه نقدهای متعدد و نواندیش |
| اثرپذیرفته از | به ترتیب از فریدون تولَّلی و تادر نادرپور، بعد شعر خراسانی و اخوان ثالث، بعد احمد شاملو، بعد شعر غرب |
محمد حقوقی، شاعر و منتقد معاصر ایرانی است.[۱]
محمد حقوقی فعالیت‌های ادبیِ خود را از سال ۱۳۴۰ آغاز کرد و در طی بیش از پنج دهه کار مستمر در حوزهٔ شعر و ادب، نام خود را به‌عنوان یکی از شناخته‌شده‌ترین شاعران و منتقدان معاصر ایران تثبیت کرد.
محمد حقوقی در سال‌های نخستین شاعریِ خود تحت تاثیر شعرِ خراسانی و زبان شعر اخوان ثالث بود و در قصیده‌سرایی تسلط داشت، اما خیلی زود خود را از این تاثیر رهانید و با مطالعهٔ شعر غرب و کار و تلاش روی ساختار کلام و زبان شعر، زبانِ ویژهٔ خود را یافت. حقوقی به حد افراط پایبند فرم است و جاذبهٔ فرم بود، تا آ‌ن‌جا که مضامین و محتوای شعریِ او را تحت تاثیر قرار می‌داد و آن را دچار نوعی ابهام و پیچیدگی خاص می‌کرد و ادراکش را سخت و دشوار.
حقوقی از جمله شاعرانی است که در حوزهٔ شعر کلاسیک و شعر معاصر فارسی از اطلاعات وسیع و کاملی برخوردار بود. او اگرچه در شاعری، شکل و شیوهٔ خاص خود را داشت، اما در عین حال، همواره در پی نوجویی و ابداعات کلامی بود که ساختار اشعارش را دچار تحول و تغییر می‌کرد.[۲]
از طرفی دیگر، حقوقی در فضایی که شعر فارسی در سال‌های دههٔ چهل و پنجاه رو به شکوفایی می‌گذارد و چهره‌های مهم و شاخصی را به ادبیات ایران معرفی می‌کند، قلم خلاق و جدی و روش‌مند خود را در تبیین و بازخوانی سروده‌های شاعران مهم آن سال‌ها به‌کار می‌گیرد و نقدها و نوشته‌های او نقش مهمی را در معرفی بیشتر این شاعران به مخاطبان ایفا می‌کند و هم‌چنین راه را بر حضور گسترده‌تر شعر در میان مخاطبان شعر مدرن فارسی باز می‌کند.[۳]