بیژن جلالی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌ادبیات
پرش به ناوبری پرش به جستجو
→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر
دیداریویکی‌متن
سَنْت (بحث | مشارکت‌ها)
۹۳ ویرایش‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش
طراوت بارانی (بحث | مشارکت‌ها)
۶٬۲۵۱ ویرایش‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۳: خط ۳:
|تصویر                  = Bijan jalali.jpg
|تصویر                  = Bijan jalali.jpg
|توضیح تصویر            =
|توضیح تصویر            =
|نام اصلی                =
|نام اصلی                = بیژن جلالی‌زاده
|زمینه فعالیت            = شعر
|زمینه فعالیت            = شعر
|ملیت                    =
|ملیت                    =
|تاریخ تولد              = ۳۰ آبان ۱۳۰۶ تهران
|تاریخ تولد              = ۳۰آبان۱۳۰۶
|محل تولد                =
|محل تولد                = تهران
|والدین                  = ابراهیم جلالی و اشرف‌الملوک هدایت
|والدین                  = ابراهیم جلالی{{سخ}}اشرف‌الملوک هدایت
|تاریخ مرگ              =
|تاریخ مرگ              =۲۴دی۱۳۷۸
|محل مرگ                =
|محل مرگ                = تهران
|علت مرگ                =
|علت مرگ                = سکتهٔ مغزی
|محل زندگی              = تهران، پاریس، تبریز، شمشک
|محل زندگی              = تهران، پاریس، تبریز و شمشک
|مختصات محل زندگی        =
|مختصات محل زندگی        =
|مدفن                    =
|مدفن                    = تهران، بهشت زهرا
|در زمان حکومت          =
|در زمان حکومت          =
|اتفاقات مهم            =
|اتفاقات مهم            =
|نام دیگر                =
|نام دیگر                =
|لقب                    = شاعر شعر سکوت
|لقب                    = شاعر شعر سکوت
|بنیانگذار              = شعر کوتاه سپید
|بنیانگذار              = شعر سپید
|پیشه                    =
|پیشه                    =
|سال‌های نویسندگی        = سال‌های اول جوانی
|سال‌های نویسندگی        = سال‌های اول جوانی
|کتاب‌ها                  = روزها، دل ما و جهان، رنگ آب‌ها، دربارهٔ شعر، آب و آفتاب، روزانه‌ها، شعر سکوت
|کتاب‌ها                  = روزها، دل ما و جهان، رنگ آب‌ها، دربارهٔ شعر، شعر سکوت و...
|سبک نوشتار         = شعر سپید
|سبک نوشتار             =  
|نمایشنامه‌ها            =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|فیلم‌نامه‌ها              =
خط ۴۷: خط ۴۷:
|امضا                    =
|امضا                    =
}}
}}
[[بیژن جلالی]] (۱۳۷۸ ـ ۱۳۰۶) که از آغاز دههٔ ۱۳۴۰ به بعد اشعارش را منتشر کرد، به‌تدریج، به‌عنوان یکی از شاعران شاخص [[شعر سپید]]، به‌ویژه شعر سپید کوتاه در ایران شناخته شد. <ref name= "بیژن">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۹ }} </ref>
'''بیژن جلالی''' که از آغاز دههٔ چهل به‌بعد اشعارش را منتشر کرد، به‌تدریج، به‌عنوان یکی از شاعران شاخص [[شعر سپید]]، به‌ویژه شعر سپید کوتاه در ایران شناخته شد.<ref name= "بیژن">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه=۹}} </ref>
<center>* * * * * * *  *</center>
<center>* * * * * * *  *</center>
علاقه به شعر و ادب، فلسفه و عرفان، زندگی در محیط فرهنگی خاندان هدایت، گفتگو با دایی‌اش [[صادق هدایت]] و تأثیرپذیری از او و اقامت پنج‌ساله دورهٔ جوانی در فرانسه، پیوندهایی میان جلالی و نوشتن به وجود آورد. او گاهی به فارسی و گاهی به فرانسوی می‌نوشت اما آن‌ها را جدی نمی‌گرفت. اما پس از این‌که به ایران بازگشت و توانست با فراغ بیش‌تری بخواند و بیندیشد و بنویسد، تأمل‌های شاعرانه‌اش نظم گرفت. {{سخ}}
علاقه به شعر و ادب، فلسفه و عرفان، زندگی در محیط فرهنگی خاندان هدایت، گفت‌وگو با دایی‌اش [[صادق هدایت]] و تأثیرپذیری از او و اقامت پنج‌ساله دورهٔ جوانی در فرانسه، پیوندهایی میان جلالی و نوشتن به‌وجود آورد. او گاهی به‌فارسی و گاهی به‌فرانسوی می‌نوشت؛ اما آن‌ها را جدی نمی‌گرفت. اما پس از این‌که به ایران بازگشت و توانست با فراغ بیش‌تری بخواند و بیندیشد و بنویسد، تأمل‌های شاعرانه‌اش نظم گرفت. {{سخ}}
او از آغاز دههٔ ۴۰ این تأمل‌ها را به نشر سپرد. سروده‌هایش در مجموع با تلقی مثبت و گشاده‌رویانه‌ای از اهل ادب معاصر روبه‌رو شد. هرچند شعرهایش همه سپید بود و به نسبت هم‌نسلانش تا حدی دیر به انتشار آن‌ها پرداخت. {{سخ}}
او از آغاز دههٔ چهل این تأمل‌ها را به نشر سپرد. سروده‌هایش درمجموع با تلقی مثبت و گشاده‌رویانه‌ای از اهل ادب معاصر روبه‌رو شد. هرچند شعرهایش همه سپید بود و به‌نسبت هم‌نسلانش تا حدی دیر به انتشار آن‌ها پرداخت. {{سخ}}
بیژن جلالی شاعری است که اشعارش به‌ویژه پس از مرگ با استقبال نسل جدیدی از مخاطبان ادبی مواجه شد که سادگی بیان و تصاویر او را در شعر می‌پسندیدند؛ اگرچه شعر جلالی بر مفاهیم عمیق انسانی تأمل می‌کند، خاصه مفهوم «مرگ» و «نیستی». [[روزانه‌ها]] پخته‌ترین اثر اوست، آخرین کتابی که در زمان حیات او منتشر شد. پس از آن کتاب‌های بسیاری به کوشش بستگان او منتشر شد، اما از آن‌جا که برخی از این اشعار به سال‌های بسیار دور گذشته بازمی‌گردد، بعید می‌نماید که شاعر خود قصد انتشار آن‌ها را داشت. <ref name= "بررسی">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.irafta.com/showtext.aspx?id=4897////|عنوان = بررسی شعر و زندگی بیژن جلالی}} </ref>
بیژن جلالی شاعری است که اشعارش به‌ویژه پس از مرگ با استقبال نسل جدیدی از مخاطبان ادبی مواجه شد که سادگی بیان و تصاویر او را در شعر می‌پسندیدند. اگرچه شعر جلالی بر مفاهیم عمیق انسانی تأمل می‌کند؛ خاصه مفهوم «مرگ» و «نیستی». [[روزانه‌ها]] پخته‌ترین اثر اوست٬ آخرین کتابی که در زمان حیات او منتشر شد. پس از آن کتاب‌های بسیاری به کوشش بستگان او منتشر شد؛ اما از آن‌جا که برخی از این اشعار به سال‌های بسیار دور گذشته بازمی‌گردد بعید می‌نماید که شاعر خود قصد انتشار آن‌ها را داشته است.<ref name= "بررسی">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.irafta.com/showtext.aspx?id=4897////|عنوان= بررسی شعر و زندگی بیژن جلالی}}</ref>
==داستانک==
 
[[پرونده:Bijan jalali2.jpg|200px|thumb|بندانگشتی|چپ|<center>آیینه‌وار می‌نگرم و نقش جهان را باز می‌گویم</center>]]
[[پرونده:Bijan jalali 3.jpg|200px|thumb|بندانگشتی|چپ|<center>چه غم‌انگیز است با چشم‌های باز خفتن</center>]]
[[پرونده:Bijan jalali 5.jpg|200px|thumb|بندانگشتی|چپ|<center>بیژن جلالی و کیکاووس یاکیده در یک قاب</center>]]
[[پرونده:Bijjan.jalali.jpg|200px|thumb|بندانگشتی|چپ|<center>معمولاً خنده‌رو بود</center>]]
[[پرونده:Bijan jalali6.jpg|200px|thumb|بندانگشتی|چپ|<center>هیچ کس نخواهد دانست که روی سخن من با که بوده است</center>]]
==از میان یادها==
=== مرگ‌آگاهی شاعران!===
=== مرگ‌آگاهی شاعران!===
[[کامیار عابدی]] می‌گوید:
[[کامیار عابدی]] می‌گوید:
واپسین‌باری که جلالی را دیدم، دو هفته پیش از رفتنش به حالت اغما بود. قراری گذاشتیم تا جایی برویم، ابتدا نمایشگاه نقاشی که نشد و بعد یک انتشاراتی که شد و بعد هم رفتیم به کافهٔ مورد علاقه‌اش در این سالها، کافه شوکا. بعد از آن هم دو سه بار تلفنی صحبت کردیم. پیوستگی عاطفی و معنوی‌ام با وی بسیار بود... <ref name= "بیژن ۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۳۳و۳۴ }} </ref>
:واپسین‌باری که جلالی را دیدم دو هفته پیش از رفتنش به حالت اغما بود. قراری گذاشتیم تا جایی برویم ابتدا نمایشگاه نقاشی که نشد و بعد یک انتشاراتی که شد و بعد هم رفتیم به کافهٔ مورد علاقه‌اش در این سال‌ها که کافه شوکا بود. بعد از آن هم دو سه بار تلفنی صحبت کردیم. پیوستگی عاطفی و معنوی‌ام با وی بسیار بود...<ref name= "بیژن ۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۳۳و۳۴}}</ref>


=== عبا بر دوش===
=== عبا بر دوش===
فروزنده اربابی می‌گوید: حدود ساعت ۱۲ یا یک بعد از نیمه‌شب من و همسرم جلوی در منزل جلالی رسیدیم. او را دیدیم عبا بر دوش و کلاه بر سر، بیرون از منزل  مشغول غذادادن به گربه‌های فراوان بود که دور او را فرا گرفته بودند. صحنه‌ای بود بسیار زیبا و لطیف و فراموش‌نشدنی. همسرم گفت: ای کاش از این صحنه عکس می‌گرفتم و بعد گفت: آقای جلالی مثل مصلحان زندگی می‌کند؛ انسان وارسته‌ای است و خوشا به حال ما که با چنین شخصیتی آشنا هستیم. <ref name= "بیژن ۲">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۱۱۹و۱۲۰ }} </ref>
فروزنده اربابی می‌گوید:
=== اخوانیه خرمشاهی ===
:حدود ساعت ۱۲ یا یک بعد از نیمه‌شب من و همسرم جلوی در منزل جلالی رسیدیم. او را دیدیم عبا بر دوش و کلاه بر سر، بیرون از منزل  مشغول غذادادن به گربه‌های فراوان بود که دور او را فرا گرفته بودند. صحنه‌ای بود بسیار زیبا و لطیف و فراموش‌نشدنی. همسرم گفت: ای کاش از این صحنه عکس می‌گرفتم و بعد گفت: آقای جلالی مثل مصلحان زندگی می‌کند؛ انسان وارسته‌ای است و خوشابه‌حال ما که با چنین شخصیتی آشنا هستیم.<ref name= "بیژن ۲">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران |شابک=|صفحه=۱۱۹و۱۲۰}}</ref>
یک‌بار، با چند تن از یاران خواص، در حیاط رستوران سورِن، کنار زمزمهٔ نامحسوس فوارهٔ آن حوض ماهی‌نشان و گربه‌نشین، بر سر یک میز نشسته بودیم. درآمدم که آقای جلالی! محض اختلاط و سربه‌سرگذاشتن شما شعری برایتان سروده‌ام؛ که در مدح آدم همواری چون شما نمی‌توان شعری ناهموار گفت و تعارفاتی از این دست. لبخند همیشگی دلنوازش به خنده‌ای کوتاه آمیخته شد و با حرکت سر و دست تشجیعم کرد که شعر بی‌اهمیت و به اصطلاح اخوانی‌ام را بخوانم و من خواندم:{{سخ}}
===اخوانیه خرمشاهی===
یک‌ بار با چند تن از یاران خواص، در حیاط رستوران سورِن، کنار زمزمهٔ نامحسوس فوارهٔ آن حوض ماهی‌نشان و گربه‌نشین، بر سر یک میز نشسته بودیم. درآمدم که آقای جلالی! محض اختلاط و سربه‌سرگذاشتن شما شعری برایتان سروده‌ام؛ که در مدح آدم همواری چون شما نمی‌توان شعری ناهموار گفت و تعارفاتی از این دست. لبخند همیشگی دلنوازش به خنده‌ای کوتاه آمیخته شد و با حرکت سر و دست تشجیعم کرد که شعر بی‌اهمیت و به‌اصطلاح اخوانی‌ام را بخوانم و من خواندم:
{{شعر|نستعلیق|سبک=color: green}}{{ب|خدای حفظ کند بیژن جلالی را|که اعتبار دگر داد شعر عالی را}}
{{شعر|نستعلیق|سبک=color: green}}{{ب|خدای حفظ کند بیژن جلالی را|که اعتبار دگر داد شعر عالی را}}
{{ب|پس از [[فروغ فرخزاد|فروغ]] و [[سهراب سپهری|سپهری]] جهان چه خالی بود|جلالی آمد و پر کرد جای خالی را}}
{{ب|پس از [[فروغ فرخزاد|فروغ]] و [[سهراب سپهری|سپهری]] جهان چه خالی بود|جلالی آمد و پر کرد جای خالی را}}
{{ب|ز سبک هندی و رندی در او نشانی نیست|فقط به طرز خوشی گفت شعر حالی را}}
{{ب|ز سبک هندی و رندی در او نشانی نیست|فقط به‌طرز خوشی گفت شعر حالی را}}
{{ب|چو آتشی که نگنجد به زیر خاکستر|به روی جلد ببین روز پرتقالی را}}
{{ب|چو آتشی که نگنجد به زیر خاکستر|به روی جلد ببین روز پرتقالی را}}
{{ب|ز بس که همدل و هم‌زلف و هم‌قیافه شدند|تمیز کس ندهد فانی و جلالی را}}
{{ب|ز بس که همدل و هم‌زلف و هم‌قیافه شدند|تمیز کس ندهد فانی و جلالی را}}
{{ب|جهان به زیر پر شعر خویش بگرفتی|بمان و قدر بدان این شکسته‌بالی را}}
{{ب|جهان به زیر پر شعر خویش بگرفتی|بمان و قدر بدان این شکسته‌بالی را}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
<center><font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font></center>
<center><font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font></center>
و کدامین صله ارزنده‌تر از تغییر ذائقه و احساس قلقلک‌مانندی که به جلالی دست داد، بالاتر بود؟<ref name= "بیژن ۳">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۱۶۸}} </ref>
و کدامین صله ارزنده‌تر از تغییر ذائقه و احساس قلقلک‌مانندی که به جلالی دست داد، بالاتر بود؟<ref name= "بیژن ۳">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۱۶۸}}</ref>
==زندگی و تراث==
 
==زندگی و یادگار==
=== زندگی‌نامه ===
=== زندگی‌نامه ===
بیژن جلالی‌زاده، مشهور به بیژن جلالی، از چهره‌های شناخته‌شده شعر معاصر ایران،۳۰ آبان ۱۳۰۶ در خیابان پاریس تهران به دنیا آمد. پدر بیژن، ابراهیم جلالی بود و مادرش اشرف‌الملوک هدایت؛ خانوادهٔ پدری‌اش در اصل تفرشی بودند. جد اعلای آن‌ها میرزا علی مستوفی نام داشت. پدربزرگش شمس‌الدین جلالی (فطن‌الملک) بود. و در اواخر دورهٔ  پهلوی اول در وزارت داخله و وزارت دارایی مناصب مهمی را بر عهده گرفت. خانواده مادری جلالی از خاندان قدیمی هدایت به‌شمار می‌رفتند. سرسلسهٔ این خاندان در دورهٔ قاجار، [[رضاقلی‌خان هدایت]]، نویسنده و تاریخ‌نگار مشهور است؛ صاحب دو اثر [[مجمع‌الفصحا]] و [[ریاض‌العارفین]]. رگهٔ فرهنگی خاندان هدایت در تیرهٔ ''نیرالملکی'' آنان بیشتر دیده می‌شود. نیرالملک، یکی از فرزندان رضاقلی‌خان بود که به وزارت علوم رسید و حدود سه دهه ریاست ''دارالفنون'' را نیز برعهده داشت؛ یکی دیگر از پسرانش اعتضادالملک بود که ذوقی هم در نقاشی داشت. پسرانِ اعتضادالملک به نام‌های عیسی، محمود و صادق نیز ذوق ادبی و هنری داشتند. صادق هدایت سرسلسلهٔ داستان‌نویسی ایران در عصر تجدد است.<ref name="بیژن"/>{{سخ}}
بیژن جلالی‌زاده، مشهور به بیژن جلالی، از چهره‌های شناخته‌شده شعر معاصر ایران، ۳۰آبان۱۳۰۶ در خیابان پاریس تهران به‌دنیا آمد. پدر بیژن، ابراهیم جلالی بود و مادرش اشرف‌الملوک هدایت. خانوادهٔ پدری‌اش در اصل تفرشی بودند. جد اعلای آن‌ها میرزا علی مستوفی نام داشت. پدربزرگش شمس‌الدین جلالی (فطن‌الملک) بود. و در اواخر دورهٔ  پهلوی اول در وزارت داخله و وزارت دارایی مناصب مهمی را بر عهده گرفت. خانواده مادری جلالی از خاندان قدیمی هدایت به‌شمار می‌رفتند. سرسلسهٔ این خاندان در دورهٔ قاجار، [[رضاقلی‌خان هدایت]]، نویسنده و تاریخ‌نگار مشهور است؛ صاحب دو اثر [[مجمع‌الفصحا]] و [[ریاض‌العارفین]]. رگهٔ فرهنگی خاندان هدایت در تیرهٔ ''نیرالملکی'' آنان بیشتر دیده می‌شود. نیرالملک، یکی از فرزندان رضاقلی‌خان بود که به وزارت علوم رسید و حدود سه دهه ریاست ''دارالفنون'' را نیز برعهده داشت؛ یکی دیگر از پسرانش اعتضادالملک بود که ذوقی هم در نقاشی داشت. پسرانِ اعتضادالملک به نام‌های عیسی، محمود و [[صادق هدایت|صادق]] نیز ذوق ادبی و هنری داشتند. صادق هدایت سرسلسلهٔ داستان‌نویسی ایران در عصر تجدد است.<ref name="بیژن"/>{{سخ}}
پدر بیژن در آلمان کشاورزی خواند و به ایران آمد. آخرین‌شغلش بازرسی وزارت کشاورزی بود. مادر بیژن زنی تیزبین بود با روحی ظریف، اما ازدواجش با ابراهیم متناسب نبود؛ از نظر روحی و رفتاری با هم سازگاری نداشتند. بیژن با خانواده مدتی به سبب شغل پدر در ''شمشک'' زندگی کرد. در همهٔ دوران کودکی، حیوانات اهلی و دست‌آموز در خانهٔ‌شان نگهداری می‌کردند و با طبیعت پیوند داشتند. مادر گاهی برای بچه‌ها شعر و نثر سعدی را می‌خواند. بیژن از ده‌سالگی نزد پدر و همسر دومش (مهری اعلم) ماند و رابطهٔ خوبی هم با نامادری‌اش داشت اما مهرداد، برادر کوچک‌تر با مادرش بزرگ شد. دوران کودکی برای بیژن جز سعادت تنهایی و پیوند با طبیعت نبود. او بر این امر باور دارد، اگرچه خاطره‌های به‌جا مانده پدر و بگومگوهای پدر و مادر همواره برایش ناگوار بود. او در نیمهٔ دوم زندگی‌اش معاشرتی با خانوادهٔ پدری نداشت، اما در دورهٔ نوجوانی مجذوب [[ترانه‌های خیام]] هدایت بود و شاهنامه و چند دیوان کهن؛ از خواندن پاورقی‌های روزنامه‌ها هم لذت می‌برد. <ref name= "بیژن ۴">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۱۴و۱۵ }} </ref>{{سخ}}
پدر بیژن در آلمان کشاورزی خواند و به ایران آمد. آخرین‌شغلش بازرسی وزارت کشاورزی بود. مادر بیژن زنی تیزبین بود با روحی ظریف، اما ازدواجش با ابراهیم متناسب نبود؛ از نظر روحی و رفتاری با هم سازگاری نداشتند. بیژن با خانواده مدتی به‌سبب شغل پدر در ''شمشک'' زندگی کرد. در همهٔ دوران کودکی، حیوانات اهلی و دست‌آموز در خانهٔ‌شان نگهداری می‌کردند و با طبیعت پیوند داشتند. مادر گاهی برای بچه‌ها شعر و نثر سعدی را می‌خواند. بیژن از ده‌سالگی نزد پدر و همسر دومش (مهری اعلم) ماند و رابطهٔ خوبی هم با نامادری‌اش داشت اما مهرداد، برادر کوچک‌تر با مادرش بزرگ شد. دوران کودکی برای بیژن جز سعادت تنهایی و پیوند با طبیعت نبود. او بر این امر باور دارد اگرچه خاطره‌های به‌جا مانده پدر و بگومگوهای پدر و مادر همواره برایش ناگوار بود. او در نیمهٔ دوم زندگی‌اش معاشرتی با خانوادهٔ پدری نداشت؛ اما در دورهٔ نوجوانی مجذوب [[ترانه‌های خیام]] هدایت بود و شاهنامه و چند دیوان کهن؛ از خواندن پاورقی‌های روزنامه‌ها هم لذت می‌برد.<ref name= "بیژن ۴">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۴و۱۵}}</ref>{{سخ}}
در دورهٔ جدایی پدر و مادر، بیژن ده ساله است و پدر به‌عنوان رئیس ادارهٔ ''پیشه و هنر'' آذربایجان منسوب شده و به تبریز می‌روند. او سال‌های پنجم و ششم در ''مدرسهٔ رشدیه'' و سال اول متوسطه را در ''دبیرستان فردوسی'' تبریز  می‌گذراند. ترکی را در طی اقامت سه ساله‌اش در تبریز می‌آموزد. در این مدت با یکی از همدوره‌ای‌هایش به نام [[یدالله مفتون امینی|یدالله امینی]] «[[یدالله مفتون امینی|مفتون]]» دوست می‌شود. بعد به تهران می‌آید و دورهٔ دبیرستان را در رشتهٔ طبیعی به پایان می‌رساند. بعد تصمیم می‌گیرد رشتهٔ پزشکی را انتخاب کند که منصرف شده، فیزیک را برمی‌گزیند تا در کنار آن از فلسفه دور نباشد. اما از سال ۱۳۲۵ تا ۱۳۳۱ چندماهی در رشتهٔ فیزیک دانشگاه تهران و چندسالی در رشتهٔ علوم طبیعی ''دانشگاه‌های تولوز و پاریس'' درس می‌خواند تا این‌که همه آن‌ها نیمه‌کاره رها می‌کند زیرا علاقه به شعر و گشت‌وگذار آزاد در زمینه‌های فلسفه و هنر و ادبیات، او را از انضباط و نظم درس‌خواندن دور می‌کند. وی در بازگشت، در رشتهٔ زبان و ادبیات فرانسوی دانشگاه تهران تحصیل کرد و دورهٔ لیسانس را به پایان می‌برد. استادان وی در این دوره ''عیسی سپهبدی، موسی بروخیم، ژان رو فرانسواز، خانم شیبانی، امینه پاکروان'' و بانوی فرانسوی ''آندریو'' بودند و درس ادبیات فارسی دانشجویان این رشته نیز برعهدهٔ [[پرویز ناتل خانلری]] بود.{{سخ}}
در دورهٔ جدایی پدر و مادر، بیژن ده‌ساله است و پدر به‌عنوان رئیس ادارهٔ ''پیشه و هنر'' آذربایجان منسوب شده و به تبریز می‌روند. او سال‌های پنجم و ششم در ''مدرسهٔ رشدیه'' و سال اول متوسطه را در ''دبیرستان فردوسی'' تبریز  می‌گذراند. ترکی را در طی اقامت سه ساله‌اش در تبریز می‌آموزد. در این مدت با یکی از همدوره‌ای‌هایش به نام [[یدالله مفتون امینی|یدالله امینی]] «[[یدالله مفتون امینی|مفتون]]» دوست می‌شود. بعد به تهران می‌آید و دورهٔ دبیرستان را در رشتهٔ طبیعی به‌پایان می‌رساند. بعد تصمیم می‌گیرد رشتهٔ پزشکی را انتخاب کند که منصرف شده، فیزیک را برمی‌گزیند تا در کنار آن از فلسفه دور نباشد. اما از سال ۱۳۲۵تا۱۳۳۱ چندماهی در رشتهٔ فیزیک دانشگاه تهران و چندسالی در رشتهٔ علوم طبیعی ''دانشگاه‌های تولوز و پاریس'' درس می‌خواند تا این‌که همه آن‌ها نیمه‌کاره رها می‌کند زیرا علاقه به شعر و گشت‌وگذار آزاد در زمینه‌های فلسفه و هنر و ادبیات، او را از انضباط و نظم درس‌خواندن دور می‌کند. وی در بازگشت، در رشتهٔ زبان و ادبیات فرانسوی دانشگاه تهران تحصیل کرد و دورهٔ لیسانس را به‌پایان می‌برد. استادان وی در این دوره ''عیسی سپهبدی، موسی بروخیم، ژان رو فرانسواز، خانم شیبانی، امینه پاکروان'' و بانوی فرانسوی ''آندریو'' بودند و درس ادبیات فارسی دانشجویان این رشته نیز برعهدهٔ [[پرویز ناتل خانلری]] بود.{{سخ}}
بیژن جلالی از سال ۱۳۲۵ تا مدتی به کارهای گونه‌گونی پرداخت؛ در دبیرستان‌ها انگلیسی درس داد؛ چندی هم مسئول آزمایشگاه دبیرستان ایرانشهر بود؛ زمانی هم در موزهٔ مردم‌شناسی وزارت فرهنگ کار می‌کرد. چون دورهٔ مردم‌شناسی را، در ''موزهٔ مردم‌شناسی پاریس'' گذرانده بود، در این موزه با [[منوچهر شیبانی]] شاعر و و ''جلیل ضیاءپور'' نقاش آشنا شد. سرانجام  به کار در شرکت فرانسوی آنتروپوز مشغول شد. با استفاده از بورس این شرکت، یک دورهٔ اقتصاد نفت را در پاریس به پایان برد. کار اداری رسمی را در شرکت نفت و شرکت پتروشمی پی گرفت، تا این‌که سال ۱۳۵۹ بازنشسته شد.{{سخ}}
بیژن جلالی از سال۱۳۲۵ تا مدتی به کارهای گوناگونی پرداخت. در دبیرستان‌ها انگلیسی درس می‌داد. چندی هم مسئول آزمایشگاه دبیرستان ایرانشهر بود. زمانی هم در موزهٔ مردم‌شناسی وزارت فرهنگ کار می‌کرد. چون دورهٔ مردم‌شناسی را در ''موزهٔ مردم‌شناسی پاریس'' گذرانده بود در این موزه با [[منوچهر شیبانی]] شاعر و و ''جلیل ضیاءپور'' نقاش آشنا شد. سرانجام  به کار در شرکت فرانسوی آنتروپوز مشغول شد. با استفاده از بورس این شرکت، یک دورهٔ اقتصاد نفت را در پاریس به‌پایان برد. کار اداری رسمی را در شرکت نفت و شرکت پتروشمی پی گرفت، تااینکه سال۱۳۵۹ بازنشسته شد.{{سخ}}
جلالی ازدواج نکرد. زندگی‌اش در سکوت و با آرامش و تلألویی خاص ادامه داشت. {{سخ}}
جلالی ازدواج نکرد. زندگی‌اش در سکوت و با آرامش و تلألویی خاص ادامه داشت. {{سخ}}
چند روزی پس از نیمهٔ آذرماه سال ۱۳۷۸ دچار سکته مغزی شد. اندکی بیش از یک ماه را در اغما گذراند و در روز آدینهٔ بیست‌وچهار دی‌ماه همان سال در سن ۷۲ سالگی درگذشت و در بهشت زهرای تهران قطعهٔ ۹، ردیف ۱۰۲، شمارهٔ ۲۰ به خاک سپرده شد. {{سخ}}
چند روزی پس از نیمهٔ آذرماه۱۳۷۸ دچار سکته مغزی شد. اندکی بیش از یک ماه را در اغما گذراند و در روز آدینهٔ ۲۴دی‌ماه همان سال در سن ۷۲سالگی درگذشت و در بهشت زهرای تهران قطعهٔ ۹، ردیف ۱۰۲، شمارهٔ ۲۰ به خاک سپرده شد.{{سخ}}
بعد از درگذشتش مجموعهٔ بسیار زیادی از اشعار او که تا آن زمان چاپ نشده بود به همت برادرش مهرداد جلالی و انتشارات مروارید به چاپ رسید. <ref name="بیژن" /><ref name= "ویکی">{{یادکرد وب|نشانی= https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%DB%8C%DA%98%D9%86_%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84%DB%8C////|عنوان = بیژن جلالی}} </ref>
بعد از درگذشتش مجموعهٔ بسیار زیادی از اشعار او که تا آن زمان چاپ نشده بود به‌همت برادرش مهرداد جلالی و انتشارات مروارید به‌چاپ رسید. <ref name="بیژن"/><ref name= "ویکی">{{یادکرد وب|نشانی= https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%DB%8C%DA%98%D9%86_%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84%DB%8C////|عنوان= بیژن جلالی}}</ref>


=== دو دههٔ پایانی زندگی بیژن جلالی ===
=== دو دههٔ پایانی زندگی بیژن جلالی ===
یکی از حوادث ناگوار در زندگی جلال در حدود دو دههٔ پایانی زندگی ازدست‌دادن محمدرضا (شهریار) سلیمی است که پسر یکی از آشنایان بیژن بود که یک دوره نزد بیژن و مادرش زندگی می‌کرد و هر دو در این دوره احساس نوعی خوشبختی می‌کردند. او در سن ۱۴ سالگی دوچرخه‌اش با اتومبیل تصادف کرد. مدتی بعد نیز بیژن به سوگ مادر می‌نشیند و این‌چنین عظمت تنهاشدن با او را بیان می‌دارد:{{سخ}}
یکی از حوادث ناگوار در زندگی جلالی در حدود دو دههٔ پایانی زندگی ازدست‌دادن محمدرضا (شهریار) سلیمی است که پسر یکی از آشنایان بیژن بود که یک دوره نزد بیژن و مادرش زندگی می‌کرد و هر دو در این دوره احساس نوعی خوشبختی می‌کردند. او در سن ۱۴سالگی دوچرخه‌اش با اتومبیل تصادف کرد. مدتی بعد نیز بیژن به‌سوگ مادر می‌نشیند و این‌چنین عظمت تنهاشدن با او را بیان می‌دارد:{{سخ}}
«تنهایی من با فوت مادرم و انقلاب، که همه چیز را تغییر داد و اصولاً بافت جامعه و روابط را، بیشتر کرد.» <ref name= "بیژن ۵">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۱۷و۱۸ }} </ref>
«تنهایی من با فوت مادرم و انقلاب که همه چیز را تغییر داد و اصولاً بافت جامعه و روابط را بیشتر کرد.» <ref name= "بیژن ۵">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان= «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه=۱۷و۱۸}} </ref>
===شعر و شاعران===
===شعر و شاعران===
زندگی در محیط فرهنگی خانوادهٔ هدایت، بیژن را از همان دورهٔ دبیرستان در وضعیت خاصی قرار داد؛ به مسایل فکری و دینی و ادبی توجه نشان می‌داد؛ به هیپنوتیسم و مانیتیسم کشیده شد؛ دو سال گیاهخواری کرد، تا این‌که در آستانهٔ رفتن به فرانسه به تشویق مادر و تأکید صادق هدایت، از آن دست کشید. تامل‌ها و تفکرها سرانجام در نیمهٔ دوم دههٔ ۱۳۳۰ او را به صورتی جدی به جهان شعر و سرودن مربوط کرد. ابتدا نوشته‌هایی به شعر و نثر (به فارسی و فرانسوی) می‌نوشت، اما آن‌ها را جدی نمی‌گرفت. سرانجام سال ۱۳۴۱ [[دفتر روزها]] را منتشر کرد. این دفتر در جامعهٔ ادبی در کل با تلقی مثبت روبه‌رو شد؛ با این‌که هنوز جامعه در این دوره به [[شعر منثور]] روی خوش نشان نداده بود. <ref name= "بیژن ۶">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۱۹و۲۰ }} </ref>
زندگی در محیط فرهنگی خانوادهٔ هدایت، بیژن را از همان دورهٔ دبیرستان در وضعیت خاصی قرار داد. به مسائل فکری و دینی و ادبی توجه نشان می‌داد. به هیپنوتیسم و مانیتیسم کشیده شد. دو سال گیاهخواری کرد تا این‌که در آستانهٔ رفتن به فرانسه به تشویق مادر و تأکید [[صادق هدایت]]، از آن دست کشید. تأمل‌ها و تفکرها سرانجام در نیمهٔ دوم دههٔ سی او را به‌صورت جدی به جهان شعر و سرودن مربوط کرد. ابتدا نوشته‌هایی به شعر و نثر (به فارسی و فرانسوی) می‌نوشت؛ اما آن‌ها را جدی نمی‌گرفت. سرانجام سال۱۳۴۱ [[دفتر روزها]] را منتشر کرد. این دفتر در جامعهٔ ادبی در کل با تلقی مثبت روبه‌رو شد؛ بااینکه هنوز جامعه در این دوره به [[شعر منثور]] روی خوش نشان نداده بود.<ref name= "بیژن ۶">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه=۱۹و۲۰}}</ref>
 
=== شخصیت و اندیشه===
=== شخصیت و اندیشه===
شعرهای بیژن جلالی، تامل‌هایی است به‌هم پیوسته. نمی‌توان تقدم و تأخر چندانی برای آن‌ها در نظر گرفت. مفهوم‌هایی مانند «هستی»، «انسان»، «خدا»، «مرگ»، «زمان» و «طبیعت»، شعر او را از هر نوع تقویم دور کرده‌است. از این رو، نظام ارزش‌گذاری این‌جهانی در شعر او راهی نیافته‌است. یک دغدعهٔ بیژن جلالی کمال انسانی است و دغدغهٔ دیگرش کلام بشری. در چنین چهارچوبی، عناصر طبیعت و شکل طبیعی در  سخن وی نکته‌ای است بسیار عمده. عشق انسانی گاه در برخی از سروده‌های او بازتاب یافته‌است؛ اما اغلب اندیشیدن به هستی، تأمل در مفهوم خدا و زیستن در طبیعت جانشین اصلی عشق انسانی در بسیاری از لحظه‌هاست. جلالی گاه در حوالی نومیدی و غم قرار می‌گیرد. اما او را باید شاعر نور، امید و ایمان دانست؛ حتی اگر در برخی دَم‌های زیست روزانه آن‌ها را نیابد. بدین ترتیب، برخورد شاعر با مرگ برخوردی است سبک‌دلانه. در واقع، شعر جلالی تلاش و تمرینی است برای بودن در جهان ـ به رغم مرگ ـ اما در مصالحه و نه دشمنی با آن.{{سخ}}
شعرهای بیژن جلالی، تأمل‌هایی است به‌هم پیوسته. نمی‌توان تقدم و تأخر چندانی برای آن‌ها درنظر گرفت. مفهوم‌هایی مانند «هستی»، «انسان»، «خدا»، «مرگ»، «زمان» و «طبیعت»، شعر او را از هر نوع تقویم دور کرده‌ است. از این رو نظام ارزش‌گذاری این‌جهانی در شعر او راهی نیافته‌ است. یک دغدغهٔ بیژن جلالی کمال انسانی است و دغدغهٔ دیگرش کلام بشری. در چنین چهارچوبی، عناصر طبیعت و شکل طبیعی در  سخن وی نکته‌ای است بسیار عمده. عشق انسانی گاه در برخی از سروده‌های او بازتاب یافته‌ است؛ اما اغلب اندیشیدن به هستی، تأمل در مفهوم خدا و زیستن در طبیعت جانشین اصلی عشق انسانی در بسیاری از لحظه‌هاست. جلالی گاه در حوالی نومیدی و غم قرار می‌گیرد؛ اما او را باید شاعر نور، امید و ایمان دانست حتی اگر در برخی دَم‌های زیست روزانه آن‌ها را نیابد. بدین‌ترتیب برخورد شاعر با مرگ برخوردی است سبک‌دلانه. در واقع، شعر جلالی تلاش و تمرینی است برای بودن در جهان، به‌رغم مرگ، اما در مصالحه و نه دشمنی با آن.{{سخ}}
در سیر شعرگویی این شاعر از نیمهٔ دههٔ ۱۳۳۰ تا پایان عمر، شعر به مثابهٔ بیان اندیشه درخور شناسایی است. در واقع، جلالی سیر ذهن و سلوک فکری خود را با کلام مربوط کرده‌است. اما در این نسبت ـ نسبت فکر و شعر ـ گسست دیده نمی‌شود. فکر و شعر در انطباق با یکدیگر است. به‌عبارت دیگر،  این دو قلمرو اغلب پابه‌پای هم پیش آمده‌است، تا آن‌جا که شعر برای شاعر تبدیل به مذهبی پنهان شده‌است. زیرا در صفحات پایانی نخستین‌دفتر شعرش، شعر و شاعر و زبان و نوشتن موضوع اصلی شعر اوست و آخرین‌دفتر شعرش نیز «[[دربارهٔ شعر]]» نام دارد. <ref name= "بیژن ۷">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۴۳و۴۴ }} </ref>{{سخ}}
در سیر شعرگویی این شاعر از نیمهٔ دههٔ سی تا پایان عمر، شعر به‌مثابهٔ بیان اندیشه درخور شناسایی است. در واقع جلالی سیر ذهن و سلوک فکری خود را با کلام مربوط کرده‌ است؛ اما در این نسبت، نسبت فکر و شعر، گسست دیده نمی‌شود. فکر و شعر در انطباق با یکدیگر است. به‌عبارت دیگر این دو قلمرو اغلب پابه‌پای هم پیش آمده‌ است تا آن‌جا که شعر برای شاعر تبدیل به مذهبی پنهان شده‌ است؛ زیرا در صفحات پایانی نخستین‌دفتر شعرش، شعر و شاعر و زبان و نوشتن موضوع اصلی شعر اوست و آخرین‌دفتر شعرش نیز «[[دربارهٔ شعر]]» نام دارد.<ref name= "بیژن ۷">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران |شابک=|صفحه=۴۳و۴۴}} </ref>{{سخ}}
بیژن جلالی در پاسخ واپسین‌پرسش کامیار عابدی (از مجموعهٔ پرسش‌های دور دراز تابستان سال ۱۳۷۶) چنین گفت: از این که ایرانی هستم، زبانم فارسی است، شعری نوشته‌ام، اموراتم گذشته‌است، سفرهایی کرده‌ام و حالا آرزویی ندارم، خوشحالم. <ref name= "پدر">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.pedaropesar.com/articles/pedar-article/263-ifs-bijan-jalali////|عنوان =اگرهای بیژن جلالی}} </ref>
بیژن جلالی در پاسخ واپسین‌پرسش [[کامیار عابدی]] (از مجموعهٔ پرسش‌های دورودراز تابستان۱۳۷۶) چنین گفت: از اینکه ایرانی هستم، زبانم فارسی است، شعری نوشته‌ام، اموراتم گذشته‌ است، سفرهایی کرده‌ام و حالا آرزویی ندارم، خوش‌حالم.<ref name= "پدر">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.pedaropesar.com/articles/pedar-article/263-ifs-bijan-jalali////|عنوان= اگرهای بیژن جلالی}}</ref>
 
===زمینهٔ فعالیت===
===زمینهٔ فعالیت===
شعر
=== جلالی از نگاه دیگران ===
=== جلالی از نگاه دیگران ===
==== نظر [[کامیار عابدی]]====
====[[کامیار عابدی]]====
بیژن جلالی زندگی را دوست داشت و فضای پیرامونش را از جریان سیال و مطبوع زندگی می‌انباشت. او اهل دستگیری و دوستدار حیوانات بود. او نیز همچون همهٔ انسان‌ها خالی از کاستی‌ها و کمبودها نبود؛ اما به نیکی می‌زیست. او به منطق گفتگو ارج می‌نهاد. از بالا به دیگران نمی‌نگریست. در گفتگوهای ادبی و فرهنگی وقتی ادب و احترام به انسان رخت برمی‌بست، بسیار متأسف می‌شد. داوری‌هایش معتدل و منصفانه بود. نسبیت در گفتار او جای عمده‌ای داشت. اهل غیبت و دروغ نبود. برایش دشوار نبود بگوید شعر نیما را دوست ندارد یا [[وزن شعر فارسی]] را نمی‌داند یا در جوانی چه رؤیاها و لحظه‌هایی را از سر گذرانده‌است. صریح، دوست‌داشتنی، شفاف و باهوش بود. گفتگوهامان دربارهٔ شعر و ادبیات بود اما دامنهٔ آن به ابدیت، هستی، طبیعت و خدا هم کشیده می‌شد.{{سخ}}
{{گفتاورد تزیینی|بیژن جلالی زندگی را دوست داشت و فضای پیرامونش را از جریان سیال و مطبوع زندگی می‌انباشت. او اهل دستگیری و دوستدار حیوانات بود. او نیز همچون همهٔ انسان‌ها خالی از کاستی‌ها و کمبودها نبود؛ اما به‌نیکی می‌زیست. او به منطق گفت‌وگو ارج می‌نهاد. از بالا به دیگران نمی‌نگریست. در گفت‌وگوهای ادبی و فرهنگی وقتی ادب و احترام به انسان رخت برمی‌بست، بسیار متأسف‌ می‌شد. داوری‌هایش معتدل و منصفانه بود. نسبیت در گفتار او جای عمده‌ای داشت. اهل غیبت و دروغ نبود. برایش دشوار نبود بگوید شعر [[نیما]] را دوست ندارد یا وزن شعر فارسی را نمی‌داند یا در جوانی چه رؤیاها و لحظه‌هایی را از سر گذرانده‌است. صریح، دوست‌داشتنی، شفاف و باهوش بود. گفت‌وگوهامان دربارهٔ شعر و ادبیات بود اما دامنهٔ آن به ابدیت، هستی، طبیعت و خدا هم کشیده می‌شد.{{سخ}}
شعر جلالی، شعر مراقبه و مکاشفه است و از هر نوع پیچیدگی لفظی، معنایی، تصویری و موسیقایی، دور است. اقلیم شعر او اقلیم اشراق است. شاعر گیرودار و جدالی با اندیشهٔ شعری ندارد.حس شعرهای وی بازتاب حیات ذهنی شاعری است که با هستی، در هستی و به هستی می‌اندیشد. او گاه از خود و گاه با خود سخن می‌گوید. در همه حال، از مناجات با خداوند غافل نیست. توانایی و تمرکز شاعرانهٔ جلالی، به نحو شگفت‌آوری، در سراسر زیست شاعرانه‌اش مبتنی بر یک دل‌مشغولی است: شاعر در جهان خاص خود زندگی می‌کند. بی‌شک، او هم از طریق خوانده‌ها و هم از راه کهن‌الگوهایی که ذهن انسانی را در سیلان حقیقت‌های ازلی و ابدی قرار می‌دهد، با بخش‌هایی از ادب، فرهنگ و فکر جهان مرتبط است. <ref name= "جلالی">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه=۳۲و۳۳و۴۸}} </ref>
شعر جلالی، شعر مراقبه و مکاشفه است و از هر نوع پیچیدگی لفظی، معنایی، تصویری و موسیقایی، دور است. اقلیم شعر او اقلیم اشراق است. شاعر گیرودار و جدالی با اندیشهٔ شعری ندارد. حس شعرهای وی بازتاب حیات ذهنی شاعری است که با هستی، در هستی و به هستی می‌اندیشد. او گاه از خود و گاه با خود سخن می‌گوید. در همه حال، از مناجات با خداوند غافل نیست. توانایی و تمرکز شاعرانهٔ جلالی، به‌نحو شگفت‌آوری، در سراسر زیست شاعرانه‌اش مبتنی بر یک دل‌مشغولی است. شاعر در جهان خاص خود زندگی می‌کند. بی‌شک، او هم از طریق خوانده‌ها و هم از راه کهن‌الگوهایی که ذهن انسانی را در سیلان حقیقت‌های ازلی و ابدی قرار می‌دهد با بخش‌هایی از ادب، فرهنگ و فکر جهان مرتبط است.<ref name= "جلالی">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۳۲و۳۳و۴۸}} </ref>}}
==== نظر فرخ امیرفریار====
====فرخ امیرفریار====
بیژن جلالی به وجود خدا و نوعی بازگشت پس از مرگ معتقد بود. به عرفان علاقمند بود. سال‌ها پیش در کلاس [[هانری کربن]] که متنی از ''حیدر آملی'' را تدریس می‌کرد، شرکت می‌کرد و با او گفتگو داشت. به ''مصیبت‌نامهٔ عطار'' علاقه خاصی داشت. تحقیقات معاصران دربارهٔ عرفان، سیمرغ و ''سیمرغ منزوی'' مورد علاقه‌اش بود. از برخی نوشته‌های [[نصرالله پورجوادی|پورجوادی]] هم تعریف می‌کرد. کتاب دیدار با [[سیمرغ پورنامداریان]] را هم دوست داشت. <ref name= "جلالی ۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵ و ۵۶) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۲۱}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|بیژن جلالی به وجود خدا و نوعی بازگشت پس از مرگ معتقد بود. به عرفان علاقمند بود. سال‌ها پیش در کلاس [[هانری کربن]] که به تدریس متنی از ''حیدر آملی'' می‌پرداخت، شرکت و با او گفت‌وگو کرد. به ''مصیبت‌نامهٔ عطار'' علاقه خاصی داشت. تحقیقات معاصران دربارهٔ عرفان، سیمرغ و ''سیمرغ منزوی'' مورد علاقه‌اش بود. از برخی نوشته‌های [[نصرالله پورجوادی|پورجوادی]] هم تعریف می‌کرد. کتاب دیدار با [[سیمرغ پورنامداریان]] را هم دوست داشت.<ref name= "جلالی ۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵ و ۵۶)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۱۲۱}}</ref>}}
==== نظر [[سیمین بهبهانی]]====
 
بیژن جلالی معاشرتش دلچسب بود؛ اما هیچ‌گاه در مجلس شعر نمی‌خواند. می‌گفت: نوشته‌ام و چاپ کرده‌ام؛ هرکس می‌خواهد، کتابم را بخواند؛ چرا شعرم را تحمیل کنم؟ آن‌قدر بی‌ادعا بود که به هیچ مصاحبه یا جدلی تن درنمی‌داد. آن‌قدر آرام بود که گمان می‌کردم هرگز در همه‌عمر، فریادی نکشیده، یا گریبانی ندریده‌است.{{سخ}}
[[پرونده:Bijan jalali v simin behbahani.jpg|180px|thumb|بندانگشتی|چپ|<center>بیژن جلالی در کلام [[سیمین بهبانی]]</center>]]
بیژن جلالی با آن که بسیار از مرگ می‌سرود، بیمی از مرگ نداشت یا دست‌کم در شعرش چنین بود. <ref name= "جلالی ۲">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از بیژن جلالی، شاعری که از غم کم گفت، ص۵) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۲۱و۱۳۷}} </ref>
====[[سیمین بهبهانی]]====
====نظر شمس لنگرودی====
{{گفتاورد تزیینی|بیژن جلالی معاشرتش دلچسب بود؛ اما هیچ‌گاه در مجلس شعر نمی‌خواند. می‌گفت: نوشته‌ام و چاپ کرده‌ام هرکس می‌خواهد، کتابم را بخواند؛ چرا شعرم را تحمیل کنم؟ آن‌قدر بی‌ادعا بود که به‌هیچ مصاحبه یا جدلی تن درنمی‌داد. آن‌قدر آرام بود که گمان می‌کردم هرگز در همه‌عمر، فریادی نکشیده، یا گریبانی ندریده‌ است.{{سخ}}
بعد از [[شمس‌الدین تندر-کیا|تندر کیا]] و [[هوشنگ ایرانی]]، بیژن جلالی سومین شاعر بود که بی‌اطلاع از کار نیمایوشیج دست به نوآوری زده بود.
بیژن جلالی باآنکه بسیار از مرگ می‌سرود، بیمی از مرگ نداشت یا دست‌کم در شعرش چنین بود.<ref name= "جلالی ۲">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از بیژن جلالی، شاعری که از غم کم گفت، ص۵)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۲۱و۱۳۷}}</ref>}}
او نه همچون عده‌ای از شاعران شعر منثور هرگز به زبان فخیم نثر قدیم گرایش نشان داد و نه همچون عده‌ای دیگر به تخیل [[غلامحسین غریب]]. حال آن‌که به نظر می‌رسد با اندیشهٔ ژرف و حس عمیقی که در بیشتر اشعار جلالی به چشم می‌خورد، اگر به ادبیت و ایجاز و ایهام و ریخت شعر توجه و علاقه‌ای می‌داشت، بی‌تردید امروز از شاعران ردهٔ اول شعر نو فارسی محسوب می‌شد؛ به‌ویژه که بعد از غلامحسین غریب، که کتابش در سال ۱۳۳۲ منتشر شد، جلالی نخستین‌شاعر بود که زبانی یک‌دست به نثر داشت. <ref name= "نو">{{یادکرد وب|نشانی= https://salamat118.com/post/62944/%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%A8%DB%8C%DA%98%D9%86-%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84%DB%8C////|عنوان =  برای سالمرگ بیژن جلالی}} </ref>
====[[شمس لنگرودی]]====
====نظر [[سیروس نوذری]]====
{{گفتاورد تزیینی|بعد از [[تندرکیا]] و [[هوشنگ ایرانی]]، بیژن جلالی سومین شاعر بود که بی‌اطلاع از کار [[نیما یوشیج]] دست به نوآوری زده بود. او نه همچون عده‌ای از شاعران شعر منثور هرگز به‌زبان فخیم نثر قدیم گرایش نشان داد و نه همچون عده‌ای دیگر به تخیل [[غلام‌حسین غریب]]. حال آنکه به‌نظر می‌رسد با اندیشهٔ ژرف و حس عمیقی که در بیشتر اشعار جلالی به‌چشم می‌خورد اگر به ادبیت و ایجاز و ایهام و ریخت شعر توجه و علاقه‌ای می‌داشت بی‌تردید امروز از شاعران ردهٔ اول شعر نو فارسی محسوب می‌شد؛ به‌ویژه که بعد از غلام‌حسین غریب، که کتابش در سال۱۳۳۲ منتشر شد جلالی نخستین‌شاعر بود که زبانی یک‌دست به نثر داشت.<ref name= "نو">{{یادکرد وب|نشانی= https://salamat118.com/post/62944/%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%A8%DB%8C%DA%98%D9%86-%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84%DB%8C////|عنوان =  برای سالمرگ بیژن جلالی}} </ref>}}
بیژن جلالی از بزرگ‌ترین شاعران معاصر ایران است که هنوز حقش ادا نشده‌است. بعضی‌ها شعر جلالی را با شعر سهراب سپهری مقایسه می‌کنند؛ اما به‌نظر من، شعر جلالی از شعر سهراب بسیار بالاتر است و چون نوع شعری‌اش برآمده از فرم شعر کلاسیک نیست، برای خوانندگانی که با اشکال کلاسیک خو گرفته‌اند، مهجور است. شعر سپهری هنوز ادامهٔ شعر نیمایوشیج است؛ اما شعر جلالی ادامهٔ شعر اروپاست و به این دلیل، خیلی میان مخاطبان جا نیافتاده است. <ref name= "ایسنا">{{یادکرد وب|نشانی= https://www.isna.ir/news/8611-15624.66864/%D8%B3%D9%8A%D8%B1%D9%88%D8%B3-%D9%86%D9%88%D8%B0%D8%B1%D9%8A-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%D9%8A-%D8%B4%D8%B9%D8%B1-%D8%A8%D9%8A%DA%98%D9%86-%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84%D9%8A-%D8%B1%D8%A7-%D9%85%D9%83%D8%AA%D9%88%D8%A8-%D9%85%D9%8A-%D9%83%D9%86%D8%AF////|عنوان = سیروس نوذری بررسی شعر بیژن جلالی را مکتوب می‌کند}} </ref>
====[[سیروس نوذری]]====
====نظر [[نادر نادرپور]]====
{{گفتاورد تزیینی|بیژن جلالی از بزرگ‌ترین شاعران معاصر ایران است که هنوز حقش ادا نشده‌ است. بعضی‌ها شعر جلالی را با شعر [[سهراب سپهری]] مقایسه می‌کنند؛ اما به‌نظر من، شعر جلالی از شعر سهراب بسیار بالاتر است و چون نوع شعری‌اش برآمده از فرم شعر کلاسیک نیست، برای خوانندگانی که با اشکال کلاسیک خو گرفته‌اند، مهجور است. شعر سپهری هنوز ادامهٔ شعر [[نیما یوشیج]] است؛ اما شعر جلالی ادامهٔ شعر اروپاست و به این دلیل، خیلی میان مخاطبان جانیافتاده است.<ref name= "ایسنا">{{یادکرد وب|نشانی= https://www.isna.ir/news/8611-15624.66864/%D8%B3%D9%8A%D8%B1%D9%88%D8%B3-%D9%86%D9%88%D8%B0%D8%B1%D9%8A-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%D9%8A-%D8%B4%D8%B9%D8%B1-%D8%A8%D9%8A%DA%98%D9%86-%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84%D9%8A-%D8%B1%D8%A7-%D9%85%D9%83%D8%AA%D9%88%D8%A8-%D9%85%D9%8A-%D9%83%D9%86%D8%AF////|عنوان= سیروس نوذری بررسی شعر بیژن جلالی را مکتوب می‌کند}}</ref>}}
شعر بیژن جلالی نگاه شسته پاکی است که پس از گریه بر جهان می‌افکنیم.<ref name= "جلالی ۳">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۳۰}} </ref>{{سخ}}
====[[نادر نادرپور]]====
حقیقت این است که شعر بیژن جلالی، ناب‌ترین، خام‌ترین و بی‌پیرایه‌ترین شعر است. نوزادی است که هیچ پوششی بر تن ندارد و حتی هنوز اسباب و صورت و اعضای بدنش، شکل نهایی نپذیرفته و مانند موم، گرم، نرم و پرانعطاف است. چنان‌که نه تنها وزن و قافیه بلکه گاهی زبان شعر را نیز در آن نمی‌توان دید. حسن و عیب  این‌گونه شعر نیز در همین بی‌شکلی است... بر شعر جلالی خُرده‌های لفظی بسیار می‌توان گرفت؛ اما این خرده‌گیری از ارزش کارش نمی‌کاهد؛ چرا که الفاظ او هم‌چون کلمات دعایی است که از فرط تکرار، اهمیت خود را از دست داده‌است.<ref name= "جلالی ۳-۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از طفل صدسال، صص ۳۲۳ و ۳۲۴)|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۹۷}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|شعر بیژن جلالی نگاه شسته پاکی است که پس از گریه بر جهان می‌افکنیم.<ref name= "جلالی ۳">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۱۳۰}}</ref>{{سخ}}
====نظر [[محمد بهارلو]]====
حقیقت این است که شعر بیژن جلالی، ناب‌ترین، خام‌ترین و بی‌پیرایه‌ترین شعر است. نوزادی است که هیچ پوششی بر تن ندارد و حتی هنوز اسباب و صورت و اعضای بدنش، شکل نهایی نپذیرفته و مانند موم، گرم، نرم و پرانعطاف است. چنان‌که نه‌تنها وزن و قافیه بلکه گاهی زبان شعر را نیز در آن نمی‌توان دید. حسن و عیب  این‌گونه شعر نیز در همین بی‌شکلی است... بر شعر جلالی خُرده‌های لفظی بسیار می‌توان گرفت؛ اما این خرده‌گیری از ارزش کارش نمی‌کاهد چرا که الفاظ او هم‌چون کلمات دعایی است که از فرط تکرار، اهمیت خود را از دست داده‌ است.<ref name= "جلالی ۳-۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از طفل صدسال، صص ۳۲۳ و ۳۲۴)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۹۷}} </ref>}}
بیژن جلالی به کلمات متداول و سادگی جمله‌های شعری خود عمق می‌داد.<ref name= "جلالی ۴">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۳۴}} </ref>
====[[محمد بهارلو]]====
====نظر قبلی [[بهاءالدین خرمشاهی]]====
بیژن جلالی به کلمات متداول و سادگی جمله‌های شعری خود عمق می‌داد.<ref name= "جلالی ۴">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۳۴}}</ref>
یک‌وقت شعر جلالی را کم‌رنگ و مثل خودش کم‌جون و کم‌خون ارزیابی می‌کردم؛ اما یا شعر او رنگین‌تر و سنگین‌تر شد یا دید و انتظار من اصلاح شد. دیدم شعرهای او حدیث نفس، تک‌گفتار درونی و زمزمه‌ای است از سر دلتنگی و تنهایی و برای یافتن آن، باید هیاهوی درون را فرونشاند. شعرش بی‌زر و زیور بود...<ref name= "جلالی ۵">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۶۳}} </ref>
====[[بهاء‌الدین خرمشاهی]]====
====نظر فعلی بهاءالدین خرمشاهی====
<font color=darkcyan>♦</font></span><noinclude>نظر قبلی{{سخ}}
تقابل بین [[احمد شاملو|شاملو]] و جلالی عمدتاً در دو چیز است؛ یکی در مهاجم‌بودن شعر شاملو است و ملایم‌بودن شعر جلالی. و چنین می‌انگارم که جلالی مهر مسیحایی را با ترک خشونت بودایی پیوند زده‌است. او انسان و شاعر بی‌سر و صدایی است. تقابل دوم شعر شاملو با جلالی در این است که شاملو ساده‌ها را قلمبه می‌کند و جلالی برعکس قلمبه، برجسته‌ها را ساده می‌کند. در شعر جلالی کلمه به کوه و دریا تبدیل نمی‌شود، بلکه کوه و دریا در کلام او به شعر ناب بدل می‌شود و واقعیت شعر از واقعیت جهان واقعی‌تر است.<ref name= "جلالی ۶">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما» |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۵۹و۱۶۰}} </ref>
یک‌وقت شعر جلالی را کم‌رنگ و مثل خودش کم‌جون و کم‌خون ارزیابی می‌کردم؛ اما یا شعر او رنگین‌تر و سنگین‌تر شد یا دید و انتظار من اصلاح شد. دیدم شعرهای او حدیث نفس، تک‌گفتار درونی و زمزمه‌ای است از سر دلتنگی و تنهایی و برای یافتن آن باید هیاهوی درون را فرونشاند. شعرش بی‌زر و زیور بود...<ref name= "جلالی ۵">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۶۳}}</ref>{{سخ}}
♦ نظر فعلی{{سخ}}
تقابل بین [[احمد شاملو|شاملو]] و جلالی عمدتاً در دو چیز است؛ یکی در مهاجم‌بودن شعر شاملو است و ملایم‌بودن شعر جلالی. و چنین می‌انگارم که جلالی مهر مسیحایی را با ترک خشونت بودایی پیوند زده‌ است. او انسان و شاعر بی‌سر و صدایی است. تقابل دوم شعر شاملو با جلالی در این است که شاملو ساده‌ها را قلمبه می‌کند و جلالی برعکس قلمبه، برجسته‌ها را ساده می‌کند. در شعر جلالی کلمه به کوه و دریا تبدیل نمی‌شود، بلکه کوه و دریا در کلام او به شعر ناب بدل می‌شود و واقعیت شعر از واقعیت جهان واقعی‌تر است.<ref name= "جلالی ۶">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۱۵۹و۱۶۰}}</ref>
====نظر [[محمود دولت‌آبادی]]====
====نظر [[محمود دولت‌آبادی]]====
من فکر می‌کنم که جلالی مثل یک پاره ابر بود که آفتاب از او عبور می‌کرد. او همان‌قدر سالم و خوش‌آیند بود و دوست‌داشتنی. در شعر بسیار ظریف بود، مثل قامت خودش و بسیار حساس مثل شبنمی که روی برگ می‌نشیند.<ref name= "جلالی ۷">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از بیژن جلالی به دیدار، ص ۱۲) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۶۹}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|من فکر می‌کنم که جلالی مثل یک پاره ابر بود که آفتاب از او عبور می‌کرد. او همان‌قدر سالم و خوش‌آیند بود و دوست‌داشتنی. در شعر بسیار ظریف بود مثل قامت خودش و بسیار حساس مثل شبنمی که روی برگ می‌نشیند.<ref name= "جلالی ۷">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از بیژن جلالی به دیدار، ص ۱۲)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۶۹}}</ref>}}
====نظر [[هوشنگ گلشیری]]====
====[[هوشنگ گلشیری]]====
شعرهای بیژن جلالی شعرهای ساده‌ای هستند همراه با یک نگرش فلسفی. او جز اولین‌کسانی بود که زبان عادی آدم‌ها را وارد شعر کرد. گریز از سمبل‌سازی و گوشه و کنایه از دیگر ویژگی‌های شعر اوست. جلالی دانش بسیار زیادی داشت اما آن‌ها را به‌طور کتبی ارائه نکرد. آرام بود و ساده زندگی کرد و ساده هم مرد.<ref name= "۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از بیژن جلالی به دیدار، ص ۱۲) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۷۵}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|شعرهای بیژن جلالی شعرهای ساده‌ای هستند همراه با یک نگرش فلسفی. او جز اولین‌کسانی بود که زبان عادی آدم‌ها را وارد شعر کرد. گریز از سمبل‌سازی و گوشه و کنایه از دیگر ویژگی‌های شعر اوست. جلالی دانش بسیار زیادی داشت اما آن‌ها را به‌طور کتبی ارائه نکرد. آرام بود و ساده زندگی کرد و ساده هم مرد.<ref name= "۱">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از بیژن جلالی به دیدار، ص ۱۲)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۷۵}}</ref>}}
====نظر [[منوچهر آتشی]]====
====[[منوچهر آتشی]]====
شعر بیژن جلالی اندام‌واره‌ای از نفس و سبک‌بالی روح است. مرگ و اندوهی که تم اصلی شعر بیژن جلالی است، گرمای مطبوع و عاطفه‌ای اشراقی را القا می‌کند که سخت طعم و بوی عرفان بودیستی دارد. شعر جلالی نه شعر ادیبانه است و نه شعر تصویرگرا و نه شعر ساختاری؛ شعر مفهوم‌گرا  مضمون‌گرا هم نیست. با این‌همه، نوعی نگرش یک‌دست فلسفی ـ عرفانی در اندام‌های نازک آن جاری است. بیژن شعرهایش را به همان سادگی نزول‌شان در جانش می‌نویسد. نه در پی حشو و زوائد است و نه در پی این‌که تقطیع مناسبی به مصراع‌هایش بدهد (که به گمان من باید بدهد). علت پیش‌آمدن این نقیصه‌ها این است که او شعر را همان نزول باران‌وار می‌داند.<ref name= "۲">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از عبور از کنار، صص ۳۵ و ۳۶) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۹۴}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|شعر بیژن جلالی اندام‌واره‌ای از نفس و سبک‌بالی روح است. مرگ و اندوهی که تم اصلی شعر بیژن جلالی است. گرمای مطبوع و عاطفه‌ای اشراقی را القا می‌کند که سخت طعم و بوی عرفان بودیستی دارد. شعر جلالی نه شعر ادیبانه است و نه شعر تصویرگرا و نه شعر ساختاری؛ شعر مفهوم‌گرا  مضمون‌گرا هم نیست. با این‌همه، نوعی نگرش یک‌دست فلسفی‌عرفانی در اندام‌های نازک آن جاری است. بیژن شعرهایش را به‌همان سادگی نزول‌شان در جانش می‌نویسد. نه در پی حشو و زوائد است و نه درپی این‌که تقطیع مناسبی به مصراع‌هایش بدهد (که به‌گمان من باید بدهد). علت پیش‌آمدن این نقیصه‌ها این است که او شعر را همان نزول باران‌وار می‌داند.<ref name= "۲">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از عبور از کنار، صص ۳۵ و ۳۶)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه = ۱۹۴}} </ref>}}
====نظر [[احمدرضا احمدی]]====
====[[احمدرضا احمدی]]====
شعرهای بیژن جلالیِ شاعر، همیشه برای من یک مرخصی کوتاه است که شاعر به خانه آمده‌است تا لباسی دیگر به تن کند. در این فاصلهٔ کوتاه فرصت نیست که کلام در تزویر وزن و قافیه گم شود. کلام عریان است.<ref name= "۳">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از این وهم بی‌پایان، صص ۱۹۸ ـ ۱۹۶) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۹۵}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|شعرهای بیژن جلالیِ شاعر، همیشه برای من یک مرخصی کوتاه است که شاعر به خانه آمده‌ است تا لباسی دیگر به‌تن کند. در این فاصلهٔ کوتاه فرصت نیست که کلام در تزویر وزن و قافیه گم شود. کلام عریان است.<ref name= "۳">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از این وهم بی‌پایان، صص ۱۹۶تا۱۹۸)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۹۵}} </ref>}}
====نظر [[رضا براهنی]]====
====[[رضا براهنی]]====
رضا براهنی در  کتاب طلا در مس دربارهٔ یکی از شعرهای بیژن جلالی نوشته و با آن نظر در واقع به‌نوعی، نظر به اغلب اشعار او داشته‌است:... فلسفه می‌گوید، شعر نشان نمی‌دهد... این نوشته بیژن جلالی، هرچه باشد، شعر نیست. شعر باید ساختمان صوتی و تصویری و محتوایی داشته باشد...<ref name= "۴">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از کتاب طلا در مس، جلدسوم، صص ۱۴۵۷ ـ ۱۴۵۴) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۹۷}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|رضا براهنی در  کتاب [[طلا در مس]] دربارهٔ یکی از شعرهای بیژن جلالی نوشته و با آن نظر درواقع به‌نوعی، نظر به اغلب اشعار او داشته‌ است:... فلسفه می‌گوید، شعر نشان نمی‌دهد... این نوشته بیژن جلالی، هرچه باشد، شعر نیست. شعر باید ساختمان صوتی و تصویری و محتوایی داشته باشد...<ref name= "۴">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از کتاب طلا در مس، جلدسوم، صص ۱۴۵۴تا۱۴۵۷)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۹۷}}</ref>}}
====نظر [[عمران صلاحی]]====
 
شعر جلالی شعر زمزمه است نه فریاد. آنانی که شعرشان را در ذهن‌شان فریاد می‌کنند، انگار برای یک جمعی  دارند شعر می‌گویند. ولی آنانی که زمزمه می‌کنند، گویی برای خودشان می‌گویند.<ref name= "۵">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار | عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۲۰۷}} </ref>
====[[عمران صلاحی]]====
====نظر [[م. آزاد]]====
شعر جلالی شعر زمزمه است نه فریاد. آنانی که شعرشان را در ذهن‌شان فریاد می‌کنند انگار برای یک جمعی  دارند شعر می‌گویند. ولی آنانی که زمزمه می‌کنند، گویی برای خودشان می‌گویند.<ref name= "۵">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۲۰۷}} </ref>
احمدرضا احمدی می‌گوید:جلسات در خانهٔ فروغ همیشه همراه با جدال و دعوا بود. مثلاً یک شب م.آزاد به بیژن جلالی پیله کرد و گفت که: تو شعرت اجتماعی نیست و... اصلاً چیز جذابی نبود.<ref name= "آزاد">{{یادکرد وب|نشانی= http://newspaper.fdn.ir/Newspaper/MobileBlock?NewspaperBlockID=44225////|عنوان = مردم ما آدم بدبخت دوست دارند}} </ref>
====[[م.آزاد]]====
===تفسیر و نظر جلالی دربارهٔ خود و آثارش===
احمدرضا احمدی می‌گوید:
بیژن جلالی می‌گوید: نوشته‌های من ساده هستند و به فارسی معمولی نوشته شده‌اند و می‌شود به راحتی آن‌ها را خواند. این البته در اصل نباید خصوصیتی به‌شمار آید. چون به‌نظر من شعر باید ساده باشد؛ با بیانی مستقیم. ولی چون بسیاری از شعرهای نو را نمی‌توان به راحتی خواند، سادگی و روانی شعر من در این شرایط می‌تواند خصوصیتی باشد. آن‌ها طبیعی هستند. یعنی بر اثر ضرورتی واقعی به دنیا آمده‌اند؛ نه به قصد به‌وجود آوردن اثری هنری. <ref name="بررسی" />{{سخ}}
:جلسات در خانهٔ [[فروغ]] همیشه همراه‌با جدال و دعوا بود. مثلاً یک شب م.آزاد به بیژن جلالی پیله کرد و گفت که: تو شعرت اجتماعی نیست و... اصلاً چیز جذابی نبود.<ref name= "آزاد">{{یادکرد وب|نشانی= http://newspaper.fdn.ir/Newspaper/MobileBlock?NewspaperBlockID=44225////|عنوان= مردم ما آدم بدبخت دوست دارند}}</ref>
بیژن جلالی در گفت‌وگو با ''پیک'' گفته‌است:{{سخ}}
 
شعر من سرگذشت سادهٔ نوشتهٔ روح من است که آن را به زبان ساده نوشته‌ام و مثل همه سرگذشت‌ها برای بعضی‌ها جالب نیست. از لحاظ تئوری، من به شعر ساده علاقه‌مندم، بدون این‌که کوشش دیگران را در زمینهٔ فرم و تکنیک نادیده بگیرم. از لحاظ تاریخ ادبیات معاصر،  لازم است برای جستجوی ریشه‌های شعر نو بیشتر به عقب برویم؛ مثلاً به دورهٔ مشروطیت و سهم شعرای خوبی مثل [[ایرج میزا|ایرج]]، [[عارف قزوینی|عارف]]، [[میرزاده عشقی|عشقی]]، [[پروین اعتصامی|پروین]] و دیگران را فراموش نکنیم.<ref name= "۶">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۸۷}} </ref>
===تفسیر و نظر جلالی دربارهٔ خود و آثارش===
بیژن جلالی می‌گوید:
:نوشته‌های من ساده است و به‌فارسی معمولی نوشته شده‌اند و می‌شود به‌راحتی آن‌ها را خواند. این البته در اصل نباید خصوصیتی به‌شمار آید؛ چون به‌نظر من شعر باید ساده باشد با بیانی مستقیم. ولی چون بسیاری از شعرهای نو را نمی‌توان به‌راحتی خواند سادگی و روانی شعر من در این حالت می‌تواند خصوصیتی باشد. آن‌ها طبیعی هستند. یعنی بر اثر ضرورتی واقعی به‌دنیا آمده‌اند؛ نه به قصد به‌وجودآوردن اثری هنری.<ref name="بررسی"/>{{سخ}}
بیژن جلالی در گفت‌وگو با ''پیک'' گفته‌ است:{{سخ}}
شعر من سرگذشت سادهٔ نوشتهٔ روح من است که آن را به‌زبان ساده نوشته‌ام و مثل همه سرگذشت‌ها برای بعضی‌ها جالب نیست. از لحاظ تئوری، من به شعر ساده علاقه‌مندم، بدون اینکه کوشش دیگران را در زمینهٔ فرم و تکنیک نادیده بگیرم. از لحاظ تاریخ ادبیات معاصر،  لازم است برای جستجوی ریشه‌های شعر نو بیشتر به عقب برویم؛ مثلاً به دورهٔ مشروطیت و سهم شعرای خوبی مثل [[ایرج میزا|ایرج]]، [[عارف قزوینی|عارف]]، [[میرزاده عشقی|عشقی]]، [[پروین اعتصامی|پروین]] و دیگران را فراموش نکنیم.<ref name= "۶">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۸۷}}</ref>
 
===دیگران از نگاه جلالی===
===دیگران از نگاه جلالی===
====صادق هدایت====
====[[صادق هدایت]]====
صادق‌خان اتاق جالبی داشت و یک گرامافون کوکی قدیمی پای پنجره. من گاهی به بهانه‌ای با مادرم به اتاقش می‌رفتیم. قبل و بعد دیپلم، بین‌مان بحث‌های طولانی درمی‌گرفت. مادرم می‌گفت: شما دو نفر کم حرف می‌زنید اما وقتی دو نفری به هم می‌رسید... من روی شور جوانی حرف‌هایم را جدی می‌گرفتم و او به واسطهٔ فامیلی به حرف‌هایم جواب نمی‌داد. در بحث روح طبعاً هدایت منکر بود. یکی از استدلال‌هایش این بود که: ما هستیم، بعد تحت تأثیر مواد شیمیایی و غیره تغییر پیدا می‌کنیم. بعد چطور می‌شود که بعد از مرگ، این «من» همین‌طور مستقل باقی بماند و دو مرتبه چیزی مثل صادق هدایت به زندگی خودش ادامه بدهد؟{{سخ}}
{{گفتاورد تزیینی|صادق‌خان اتاق جالبی داشت و یک گرامافون کوکی قدیمی پای پنجره. من گاهی به بهانه‌ای با مادرم به اتاقش می‌رفتیم. قبل و بعد دیپلم، بین‌مان بحث‌های طولانی درمی‌گرفت. مادرم می‌گفت: شما دو نفر کم حرف می‌زنید اما وقتی دو نفری به‌هم می‌رسید... من روی شور جوانی حرف‌هایم را جدی می‌گرفتم و او به‌واسطهٔ فامیلی به حرف‌هایم جواب نمی‌داد. در بحث روح طبعاً هدایت منکر بود. یکی از استدلال‌هایش این بود که: ما هستیم، بعد تحت تأثیر مواد شیمیایی و غیره تغییر پیدا می‌کنیم. بعد چطور می‌شود که بعد از مرگ، این «من» همین‌طور مستقل باقی بماند و دو مرتبه چیزی مثل صادق هدایت به زندگی خودش ادامه بدهد؟{{سخ}}
صادق‌خان که خودش گوشت نمی‌خورد، وقتی موضوع مسافرت من به فرانسه پیش آمد، به من گفت: گوشت بخور، ورزش کن و مثل آدم‌حسابی زندگی کن و این حرف‌ها را کنار بگذار. یک روز گفتم: بوف کور را چطور نوشتید؟ گفت: می‌خواهی بدانی که آیا خودم فهیمیده‌ام که چه نوشته‌ام یا نه؟ و خندید. در فرانسه به کارهایم رسیدگی می‌کرد. بورس داشتم و پول اضافه‌تری نمی‌خواستم، ولی صادق‌خان متوجه بود و به دوستانش، [[حسن شهید نورایی]] و [[فریدون هویدا]] و غیره سفارش مرا کرده بود.{{سخ}}
صادق‌خان که خودش گوشت نمی‌خورد وقتی موضوع مسافرت من به فرانسه پیش آمد به من گفت: گوشت بخور، ورزش کن و مثل آدم‌حسابی زندگی کن و این حرف‌ها را کنار بگذار. یک روز گفتم: [[بوف کور]] را چطور نوشتید؟ گفت: می‌خواهی بدانی که آیا خودم فهیمیده‌ام که چه نوشته‌ام یا نه؟ و خندید. در فرانسه به کارهایم رسیدگی می‌کرد. بورس داشتم و پول اضافه‌تری نمی‌خواستم، ولی صادق‌خان متوجه بود و به دوستانش، [[حسن شهید نورایی]] و [[فریدون هویدا]] و غیره سفارش مرا کرده بود.{{سخ}}
در آخرین‌سفر بی‌بازگشت، هدایت دیگر آن هدایت پیشین نبود. می‌گفت: از دورم پراکنده شده‌اند. پاریس توی ذوقش زده بود. او دنبال پاریس جوانی‌اش آمده بود. هدایت حالا مردی بود خردشده و شکسته. از جیبش نسخه‌ای درآورد و گفت: اگر بطری روی میز را الان پرت کنم وسط سالن، بر من حرجی نیست؛ من برای معالجهٔ اعصابم به پاریس آمده‌ام. بعد رفت آلمان و وقتی برگشت در رستوران ''سن‌ژرمن'' نهار خوردیم و دیگر هرگز او را ندیدم.<ref name= "۷">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۲۳-۲۷}} </ref>{{سخ}}
در آخرین‌سفر بی‌بازگشت، هدایت دیگر آن هدایت پیشین نبود. می‌گفت: از دورم پراکنده شده‌اند. پاریس توی ذوقش زده بود. او دنبال پاریس جوانی‌اش آمده بود. هدایت حالا مردی بود خردشده و شکسته. از جیبش نسخه‌ای درآورد و گفت: اگر بطری روی میز را الان پرت کنم وسط سالن، بر من حرجی نیست؛ من برای معالجهٔ اعصابم به پاریس آمده‌ام. بعد رفت آلمان و وقتی برگشت در رستوران ''سن‌ژرمن'' نهار خوردیم و دیگر هرگز او را ندیدم.<ref name= "۷">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۲۳-۲۷}} </ref>{{سخ}}
نوشته‌های صادق هدایت جنبه‌های منفی زیاد دارد؛ اما [[بوف کور]] کتاب زیر و رو کننده‌ای بود. آن‌قدر روی من تأثیر گذاشت که دیگر هرگز جرات نکردم دوباره بخوانمش؛ گاه و بی‌گاه مثل کتاب دعا آن را باز می‌کردم و صفحاتی از آن را می‌خواندم. او ناامیدی و دلزدگی را خیلی جدی می‌گرفت و بعد آن را به‌صورت فکری فلسفی بیان می‌کرد. من ظاهراً خوش‌باورم. نویسنده با گرفتاری‌های بشر بیشتر سر و کار دارد، اما در شعر نوعی رهایی و فرار است. ظاهراً من این راه فرار را گیر آورده‌ام.<ref name= "یک">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۲۹و۳۰}} </ref>
نوشته‌های صادق هدایت جنبه‌های منفی زیاد دارد؛ اما [[بوف کور]] کتاب زیروروکننده‌ای بود. آن‌قدر روی من تأثیر گذاشت که دیگر هرگز جرئت نکردم دوباره بخوانمش. گاه و بی‌گاه مثل کتاب دعا آن را باز می‌کردم و صفحاتی از آن را می‌خواندم. او ناامیدی و دلزدگی را خیلی جدی می‌گرفت و بعد آن را به‌صورت فکری فلسفی بیان می‌کرد. من ظاهراً خوش‌باورم. نویسنده با گرفتاری‌های بشر بیشتر سر و کار دارد؛ اما در شعر نوعی رهایی و فرار است. ظاهراً من این راه فرار را گیر آورده‌ام.<ref name= "یک">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۲۹و۳۰}}</ref>}}
====نیما و هوشنگ ایرانی====
====[[نیما یوشیج |نیما]] و [[هوشنگ ایرانی]]====
با شعر [[نیما یوشیج|نیما]] نتوانستم کنار بیایم. ضمن اعتراف به نوآوری‌هایش با شعر او الفتی ندارم... با [[هوشنگ ایرانی]] در همان جلسهٔ اول که به کافه فردوسی سر میز گروهی از شعرا رفتم و او را در گوشهٔ دیگری از کافه نشسته بود، آشنا شدم. خودش را از شعرش بیشتر دوست دارم.<ref name= "دو">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۲۰}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|با شعر نیما نتوانستم کنار بیایم. ضمن اعتراف به نوآوری‌هایش با شعر او الفتی ندارم... با هوشنگ ایرانی در همان جلسهٔ اول که به کافه فردوسی سر میز گروهی از شعرا رفتم و او را در گوشهٔ دیگری از کافه نشسته بود، آشنا شدم. خودش را از شعرش بیشتر دوست دارم.<ref name= "دو">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۲۰}}</ref>}}
====[[سیداحمد فردید]]====
====[[سیداحمد فردید]]====
آن آشنایی که از اواسط دههٔ ۱۳۳۰ تا اواخر دههٔ ۱۳۴۰ به‌صورت نسبتاً مداوم ادامه داشت و برایم مغتنم بود، آشنایی با سیداحمد فردید است. با او در منزل منوچهر بزرگمهر آشنا شدم. طی سال‌ها در جمع دوستان، [[مجلهٔ سخن]]، بعضی جلسات یا در کلاس درس در دانشگاه، پای صحبت ایشان می‌نشستم. فردید یک‌بار به دیدن فروغ و یک‌بار هم به دیدن سپهری اظهار علاقه کردند که ترتیب این آشنایی در جلساتی داده شد. اما دیدارهایم با ایشان چندی قطع شد، تا بعد از انقلاب مجدداً چندبار دیدار و تماس تلفنی داشتم. فردید اولین کسی بود که با من از [[پست مدرنیسم]] صحبت کرد، کنفرانسی هم در همین زمینه ترتیب داد.<ref name= "سه">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۲۱}} </ref>
{{گفتاورد تزیینی|آن آشنایی که از اواسط دههٔ سی تا اواخر دههٔ چهل به‌صورت نسبتاً مداوم ادامه داشت و برایم مغتنم بود، آشنایی با سیداحمد فردید است. با او در منزل منوچهر بزرگمهر آشنا شدم. طی سال‌ها در جمع دوستان، [[مجله سخن|مجلهٔ سخن]]، بعضی جلسات یا در کلاس درس در دانشگاه، پای صحبت ایشان می‌نشستم. فردید یک‌ بار به دیدن [[فروغ]] و یک‌ بار هم به دیدن [[سهراب]] اظهار علاقه کردند که ترتیب این آشنایی در جلساتی داده شد. اما دیدارهایم با ایشان چندی قطع شد، تا بعد از انقلاب مجدداً چند بار دیدار و تماس تلفنی داشتم. فردید اولین کسی بود که با من از [[پست مدرنیسم]] صحبت کرد، کنفرانسی هم در همین زمینه ترتیب داد.<ref name= "سه">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه = ۲۱}}</ref>}}
====[[اسماعیل شاهرودی]]====
====[[اسماعیل شاهرودی]]====
با یکی از شاعرانی که زیاد معاشرت داشتم و دوستش داشتم، اسماعیل شاهرودی بود. او مردی بود مهربان و همیشه هم حرفی برای گفتن داشت. دههٔ ۴۰ نهار را با هم در رستوران ریویِرای شهر با هم می‌خوردیم. با حشمت جزنی و شاهرودی معاشرتی سه نفره داشتیم. در سال‌های آخر که جزنی با او قهر کرد، معاشرت‌مان به هم خورد، تا این‌که روزی او را خیلی مریض در آستانهٔ آزمایشگاهی در خیابان فلسطین شمالی دیدم. یادش برای من گرامی است. [[نجف دریابندری]] می‌گفت: خیلی از شاعران، زورکی خودشان را به خُلی می‌زنند، ولی شاهرودی واقعاً کمی خُل است و این باعث می‌شد که به اصطلاح، بیشتر سمپاتیک یا دوست‌داشتنی باشد.<ref name="سه" />
{{گفتاورد تزیینی|با یکی از شاعرانی که زیاد معاشرت داشتم و دوستش داشتم، اسماعیل شاهرودی بود. او مردی بود مهربان و همیشه هم حرفی برای گفتن داشت. دههٔ چهل نهار را با هم در رستوران ریویِرای شهر با هم می‌خوردیم. با حشمت جزنی و شاهرودی معاشرتی سه نفره داشتیم. در سال‌های آخر که جزنی با او قهر کرد، معاشرت‌مان به‌هم خورد، تا این‌که روزی او را خیلی مریض در آستانهٔ آزمایشگاهی در خیابان فلسطین شمالی دیدم. یادش برای من گرامی است. [[نجف دریابندری]] می‌گفت: خیلی از شاعران، زورکی خودشان را به خُلی می‌زنند؛ ولی شاهرودی واقعاً کمی خُل است و این باعث می‌شد که به‌اصطلاح، بیشتر سمپاتیک یا دوست‌داشتنی باشد.<ref name="سه"/>}}
====[[سهراب سپهری]]====
====[[سهراب سپهری]]====
شاعری مثل سپهری از راه زبان فرانسه به دید فلسفی ـ عرفانی خاور دور توجه دارد و بدون شک در شعر هم از طریق فرانسه آموخته‌است. استعداد و برداشت‌های شخصی و موفقیت درخشانی که در بیان شعری دارد، البته مال خودش است.{{سخ}}
{{گفتاورد تزیینی|شاعری مثل سپهری از راه زبان فرانسه به دید فلسفی‌عرفانی خاور دور توجه دارد و بدون شک در شعر هم از طریق فرانسه آموخته‌ است. استعداد و برداشت‌های شخصی و موفقیت درخشانی که در بیان شعری دارد، البته مال خودش است.{{سخ}}
سپهری آگاهانه روی شعرش کار کرده و شعرش جنبهٔ اتفاقی ندارد و تداومی آشکار در کار او مشاهده می‌شود. ادامهٔ تفکر نوعی کوشش در ایجاد هم‌آهنگی بزرگ با طبیعت و کائنات است که باعث شده سپهری به همه‌چیز به‌طور یکسان نگاه کند و تا حدی آنچه را ما بد و خوب و زشت و زیبا می‌گوییم، از هم متمایز نکند... این، البته به‌نظر من، آن‌طور که بعضی از منتقدینش معرفی کرده‌اند، ساده‌لوحی و در امامزاده سادگی نشستن نیست.<ref name= "چهار">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگفته از خانهٔ شعر صص ۳۳ ـ ۲۹)|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۹۱}} </ref>
سپهری آگاهانه روی شعرش کار کرده و شعرش جنبهٔ اتفاقی ندارد و تداومی آشکار در کار او مشاهده می‌شود. ادامهٔ تفکر نوعی کوشش در ایجاد هم‌آهنگی بزرگ با طبیعت و کائنات است که باعث شده سپهری به همه‌چیز به‌طور یکسان نگاه کند و تا حدی آنچه را ما بد و خوب و زشت و زیبا می‌گوییم، از هم متمایز نکند... البته به‌نظر من آن‌طورکه بعضی از منتقدینش معرفی کرده‌اند، ساده‌لوحی و در امامزاده سادگی نشستن نیست.<ref name= "چهار">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام= کامیار|عنوان= «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگفته از خانهٔ شعر صص ۲۹تا۳۳)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۹۱}}</ref>}}
====فروغ فرخزاد====
====[[فروغ فرخزاد]]====
فروغ فرخ‌زاد نیز با توجه به استعداد و برداشت‌های شخصی و موفقیت درخشانی که در بیان شعری دارد، شاید ناب‌ترین شاعر معاصر و مشهور ما باشد، با استعداد خدادای زیاد و تکیه بر شعر فارسی گذشته و معاصر دوران خودش.<ref name="چهار" />
{{گفتاورد تزیینی|فروغ فرخزاد نیز باتوجه‌به استعداد و برداشت‌های شخصی و موفقیت درخشانی که در بیان شعری دارد، شاید ناب‌ترین شاعر معاصر و مشهور ما باشد با استعداد خدادای زیاد و تکیه بر شعر فارسی گذشته و معاصر دوران خودش.<ref name="چهار"/>}}
===نظر جلالی دربارهٔ دیگر مسائل و موضوعات===
===نظر جلالی دربارهٔ دیگر مسائل و موضوعات===
====شعر سپید یا [[نثر ادبی]]؟!====
====[[شعر سپید]] یا [[نثر ادبی]]؟!====
می‌گویند خدایان سطر اول شعر را هدیه می‌کنند و بقیه‌اش را شاعر می‌نویسد. افت‌وخیز در شعر زیاد است و در شعر سپید این موضوع مطرح می‌شود که چه چیز قطعهٔ ادبی است و چه چیز شعر است و این را فقط یک شعرشناس می‌تواند بگوید. برای این‌که معیار خارجی برای قضاوت کم است.<ref name= "پنج">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از با کلک هنر، صص ۲۰۸)|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۹۴}} </ref>
می‌گویند خدایان سطر اول شعر را هدیه می‌کنند و بقیه‌اش را شاعر می‌نویسد. افت‌وخیز در شعر زیاد است و در شعر سپید این موضوع مطرح می‌شود که چه چیز قطعهٔ ادبی است و چه چیز شعر است و این را فقط یک شعرشناس می‌تواند بگوید. برای اینکه معیار خارجی برای قضاوت کم است.<ref name= "پنج">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از با کلک هنر، صص ۲۰۸|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۹۴}}</ref>
====شعر در دههٔ ۱۳۶۰====
 
جهتی را که شعر در دههٔ ۱۳۶۰ پیدا کرده، بیشتر می‌پسندم. مضامین شعری تنوع بیشتری پیدا کرده، شخصی و عمیق‌تر شده‌است و از لحاظ فرم هم شعرا آزادی بیشتری به خود می‌دهند. دعا می‌کنم دو دستگی و بی‌اعتنایی متقابل، که بین شاعران کشور وجود دارد، جای خود را به درک و احترام متقابل بدهد و همه، امر شعر را لایق آن ببینیم که اختلاف سلیقه‌ها و طرز فکرها را مانعی در راه گفتگو و همدلی تلقی نکنیم.<ref name= "شش">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از در قضاوت، ص ۳۱)|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۹۵}} </ref>
====شعر در دههٔ شصت====
جهتی را که شعر در دههٔ شصت پیدا کرده، بیشتر می‌پسندم. مضامین شعری تنوع بیشتری پیدا کرده، شخصی و عمیق‌تر شده‌ است و از لحاظ فرم هم شعرا آزادی بیشتری به خود می‌دهند. دعا می‌کنم دو دستگی و بی‌اعتنایی متقابل، که بین شاعران کشور وجود دارد جای خود را به درک و احترام متقابل بدهد و همه، امر شعر را لایق آن ببینیم که اختلاف سلیقه‌ها و طرز فکرها را مانعی در راه گفت‌وگو و همدلی تلقی نکنیم.<ref name= "شش">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از در قضاوت، ص ۳۱)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۹۵}}</ref>
 
====سادگی در شعر و هنر====
====سادگی در شعر و هنر====
شعر در همه‌جا به‌طرف ساده‌ترشدن رفته‌است؛ مثل دیگر هنرها. از تئاتر فقط دو صندلی باقی مانده با دو نفر که پشت به هم کرده‌اند و هر یک حرف خودش را می‌زند. نقاشی شده چند خط و چند رنگ. شعر شده چند کلمه و یک نگاه. البته این ظاهر قضیه است. ذات شعر و ذات هنر در این سادگی خلاصه شده و چه بسا که تجلی بیشتری یافته‌است.<ref name= "هفت">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از شاعر شعر سکوت ص ۱۲۷)|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۰۰}} </ref>
شعر در همه‌جا به‌طرف ساده‌ترشدن رفته‌ است؛ مثل دیگر هنرها. از تئاتر فقط دو صندلی باقی مانده با دو نفر که پشت به‌هم کرده‌اند و هریک حرف خودش را می‌زند. نقاشی شده چند خط و چند رنگ. شعر شده چند کلمه و یک نگاه. البته این ظاهر قضیه است. ذات شعر و ذات هنر در این سادگی خلاصه شده و چه بسا که تجلی بیشتری یافته‌ است.<ref name= "هفت">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از شاعر شعر سکوت ص ۱۲۷)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۰۰}}</ref>
 
===موضع‌گیری و فعالیت‌های سیاسی===
===موضع‌گیری و فعالیت‌های سیاسی===
گرچه انقلابی نبودم، ولی خیلی به راحتی با انقلاب برخورد کردم. می‌شود گفت هیجان و فداکاری مردم در انقلاب برایم جنبه‌ای حماسی و هم غنایی داشت. انتظار عمده‌ای از آن نداشتم، ولی نفس انقلاب برایم خیلی جالب بود. چون فکر نمی‌کردم مردم بتوانند روزی سر بلند کنند. زن‌ها امروز خیلی بیشتر حق‌طلب‌اند... تاسفی برای دوران قبل از انقلاب ندارم و فکر می‌کنم فضای فکری بعد از انقلاب در ایران بازتر است... بعد از انقلاب یک جهش فکری پیدا شده... جوان‌ترها بیدارتر هستند.<ref name= "هشت">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۸}} </ref>{{سخ}}
گرچه انقلابی نبودم، ولی خیلی به‌راحتی با انقلاب برخورد کردم. می‌شود گفت هیجان و فداکاری مردم در انقلاب برایم جنبه‌ای حماسی و هم غنایی داشت. انتظار عمده‌ای از آن نداشتم ولی نفس انقلاب برایم خیلی جالب بود. چون فکر نمی‌کردم مردم بتوانند روزی سر بلند کنند. زن‌ها امروز خیلی بیشتر حق‌طلب‌اند... تأسفی برای دوران قبل از انقلاب ندارم و فکر می‌کنم فضای فکری بعد از انقلاب در ایران بازتر است... بعد از انقلاب یک جهش فکری پیدا شده... جوان‌ترها بیدارتر هستند.<ref name= "هشت">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۸}}</ref>{{سخ}}
کامیار عابدی در کتاب بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما می‌گوید:{{سخ}}
[[کامیار عابدی]] در کتاب بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما می‌گوید:
نگاه انتقادی‌اش به حوزه‌های  سیاست، فرهنگ، اقتصاد و اجتماع وسعت داشت. کوته‌اندیشی‌های معمول در شماری از روشنفکران جزم‌اندیش در گفتارش دیده نمی‌شد.<ref name= "اول">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۳۳}} </ref>{{سخ}}
:نگاه انتقادی‌اش به حوزه‌های  سیاست، فرهنگ، اقتصاد و اجتماع وسعت داشت. کوته‌اندیشی‌های معمول در شماری از روشنفکران جزم‌اندیش در گفتارش دیده نمی‌شد.<ref name= "اول">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۳۳}}</ref>{{سخ}}
جوانی من دورهٔ فعالیت‌های سیاسی بود. خیلی از دوستانم چپ بودند. اما من هیچ‌گاه نتوانستم با اندیشه‌های آنان کنار بیایم. توقع آنان این بود که دربست حرفهای‌شان را قبول کنم. اما من هیچ‌گاه نمی‌توانستم تجربه و تحلیل‌ها یا پیش‌بینی‌ها و نظریات فلسفی یا اجتماعی‌شان را یکجا بپذیرم. این تصور در آن‌وقت عمومی بود که دنیا به‌طرف نوعی سوسیالیسم پیش می‌رود. من هم این‌طور فکر می‌کردم.<ref name= "دوم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۳۹}} </ref>
جوانی من دورهٔ فعالیت‌های سیاسی بود. خیلی از دوستانم چپ بودند؛ اما من هرگز نتوانستم با اندیشه‌های آنان کنار بیایم. توقع آنان این بود که دربست حرفهای‌شان را قبول کنم. اما من هیچ‌گاه نمی‌توانستم تجربه و تحلیل‌ها یا پیش‌بینی‌ها و نظریات فلسفی یا اجتماعی‌شان را یکجا بپذیرم. این تصور در آن‌وقت عمومی بود که دنیا به‌طرف نوعی سوسیالیسم پیش می‌رود. من هم این‌طور فکر می‌کردم.<ref name= "دوم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۳۹}} </ref>
===اشعار===
===اشعار===
<center>مرگ می‌آید{{سخ}}
{|
|-
|مرگ می‌آید{{سخ}}
با دستی چشم‌های ما را{{سخ}}
با دستی چشم‌های ما را{{سخ}}
می‌پوشاند{{سخ}}
می‌پوشاند{{سخ}}
و با دستی میوهٔ خورشید را{{سخ}}
و با دستی میوهٔ خورشید را{{سخ}}
می‌چیند.</center>
می‌چیند.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>اگر برای درختان{{سخ}}
اگر برای درختان{{سخ}}
بنویسم{{سخ}}
بنویسم{{سخ}}
چه کسی سخن مرا{{سخ}}
چه کسی سخن مرا{{سخ}}
خط ۱۷۵: خط ۱۹۶:
که مثل درختان{{سخ}}
که مثل درختان{{سخ}}
سکوت کنم{{سخ}}
سکوت کنم{{سخ}}
و لباس سبز بپوشم.</center>
و لباس سبز بپوشم.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>اگر پای رفتنم بود{{سخ}}
اگر پای رفتنم بود{{سخ}}
در هر گام می‌خندیدم{{سخ}}
در هر گام می‌خندیدم{{سخ}}
به روی جهان{{سخ}}
به روی جهان{{سخ}}
و اگر فرصت ماندنم بود{{سخ}}
و اگر فرصت ماندنم بود{{سخ}}
برای اندوه خود{{سخ}}
برای اندوه خود{{سخ}}
جایی می‌یافتم.</center>
جایی می‌یافتم.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>با مرگ بگریزیم{{سخ}}
||با مرگ بگریزیم{{سخ}}
تا کهکشان‌ها{{سخ}}
تا کهکشان‌ها{{سخ}}
زیرا با زندگی{{سخ}}
زیرا با زندگی{{سخ}}
راه چندان دوری{{سخ}}
راه چندان دوری{{سخ}}
نمی‌توان رفت.</center>
نمی‌توان رفت.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>قناری{{سخ}}
قناری{{سخ}}
صدا می‌شود{{سخ}}
صدا می‌شود{{سخ}}
آواز می‌شود{{سخ}}
آواز می‌شود{{سخ}}
خط ۱۹۸: خط ۲۱۹:
می‌تواند{{سخ}}
می‌تواند{{سخ}}
بیش از آنچه{{سخ}}
بیش از آنچه{{سخ}}
می‌داند.</center>
می‌داند.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>چرا نگویم که گنجشک‌ها{{سخ}}
چرا نگویم که گنجشک‌ها{{سخ}}
مثل قطره‌های باران{{سخ}}
مثل قطره‌های باران{{سخ}}
از بالا می‌آمدند{{سخ}}
از بالا می‌آمدند{{سخ}}
و روی زمین{{سخ}}
و روی زمین{{سخ}}
می‌نشستند.</center>
می‌نشستند.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>اگر که از کلمات می‌نوشیدیم{{سخ}}
|||اگر که از کلمات می‌نوشیدیم{{سخ}}
چنان‌که از چشمه‌ای{{سخ}}
چنان‌که از چشمه‌ای{{سخ}}
و از کلمات می‌خوردیم{{سخ}}
و از کلمات می‌خوردیم{{سخ}}
چون نان گندم{{سخ}}
چون نان گندم{{سخ}}
و با کلمات می‌زیستیم{{سخ}}
و با کلمات می‌زیستیم{{سخ}}
شاید هرگز نمی‌مردیم.</center>
شاید هرگز نمی‌مردیم.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>چه سخت است خواندن شعری{{سخ}}
چه سخت است خواندن شعری{{سخ}}
که مثل شعر نوشته نشده{{سخ}}
که مثل شعر نوشته نشده باشد{{سخ}}
باشد{{سخ}}
روی هر لغت مکث می‌کنیم{{سخ}}
روی هر لغت مکث می‌کنیم{{سخ}}
و ذهن‌مان از حرکت{{سخ}}
و ذهن‌مان از حرکت{{سخ}}
خط ۲۲۲: خط ۲۴۲:
راه می‌رویم{{سخ}}
راه می‌رویم{{سخ}}
و گاه از رو به زمین{{سخ}}
و گاه از رو به زمین{{سخ}}
می‌افتیم.</center>
می‌افتیم.{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
<center>سی در خواهد زد{{سخ}}
سی در خواهد زد{{سخ}}
و خواهد آمد{{سخ}}
و خواهد آمد{{سخ}}
که چشمان تو را{{سخ}}
که چشمان تو را{{سخ}}
خواهد داشت{{سخ}}
خواهد داشت{{سخ}}
و همان حرف تو را{{سخ}}
و همان حرف تو را{{سخ}}
خواهد زد{{سخ}}
||||خواهد زد{{سخ}}
ولی من او را{{سخ}}
ولی من او را{{سخ}}
نخواهم شناخت</center>
نخواهم شناخت{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}{{سخ}}
<center>با اشک حرفی می‌زنیم{{سخ}}
با اشک حرفی می‌زنیم{{سخ}}
که با حرف آن را{{سخ}}
که با حرف آن را{{سخ}}
نمی‌توان گفت</center>
نمی‌توان گفت{{سخ}}{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}{{سخ}}
<center>برای خود{{سخ}}
برای خود{{سخ}}
قصری ساخته‌ام{{سخ}}
قصری ساخته‌ام{{سخ}}
با نسیم{{سخ}}
با نسیم{{سخ}}
خط ۲۴۴: خط ۲۶۴:
برای خود{{سخ}}
برای خود{{سخ}}
قصری ساخته‌ام{{سخ}}
قصری ساخته‌ام{{سخ}}
برای خراب‌شدن</center>
برای خراب‌شدن{{سخ}}{{سخ}}
<center>* * * * * * * *</center>
<font color=darkcyan>ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ</font>{{سخ}}
|}
 
===چهره===
===چهره===
با قامتی نحیف و استخوانی، در گوشهٔ لبش همواره برای خندیدن و گذشتن از بسیاری چیزها جایی داشت.<ref name= "سوم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۳۱}} </ref>{{سخ}}
با قامتی نحیف و استخوانی، در گوشهٔ لبش همواره برای خندیدن و گذشتن از بسیاری چیزها جایی داشت.<ref name= "سوم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۳۱}} </ref>{{سخ}}
[[محمدعلی اسلامی نُدوشن]] می‌گوید: بر حسب اتفاق شباهت‌های خُلقی و خَلقیِ بیژن جلالی به صادق هدایت کم نبود. ترکیب صورتش مانند او بود. همان گونهٔ استخوانی، کمی سیاه‌چرده، مانند او کم‌جُثه و لاغر، مانند او شکننده.. بی‌آن‌که بخواهد تقلید از دایی خود بکند، بعضی حالت‌ها و تیک‌های شبیه به او داشت؛ هم‌چنین بعضی جرقه‌های اندیشه.<ref name= "چهارم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از به یاد بیژن جلالی، صص۱۷۲ و ۱۷۳) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۲۱}} </ref>{{سخ}}
[[محمدعلی اسلامی نُدوشن]] می‌گوید:{{سخ}}
سیمین بهبهانی می‌گوید: طی چند سالی که با او آشنا بودم زمان خیلی کم بر چهره‌اش اثر گذاشته بود. می‌گفتم: بیژن ماشاءالله تکان نخورده‌ای! می‌گفت: مثل مومیایی‌ها لاغر و تیره‌رنگم. اگر دو سه هزار سال هم بمانم، هیچ تغییری نخواهم کرد. گاهی هم می‌گفت: من ماموت هستم، به‌صورت منجمد همیشه تازه خواهم ماند.<ref name="جلالی ۲" />{{سخ}}
:برحسب اتفاق شباهت‌های خُلقی و خَلقیِ بیژن جلالی به [[صادق هدایت]] کم نبود. ترکیب صورتش مانند او بود. همان گونهٔ استخوانی، کمی سیاه‌چرده، مانند او کم‌جُثه و لاغر، مانند او شکننده. بی‌آنکه بخواهد تقلید از دایی خود بکند بعضی حالت‌ها و تیک‌های شبیه به او داشت؛ هم‌چنین بعضی جرقه‌های اندیشه.<ref name= "چهارم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از به‌یاد بیژن جلالی، صص:۱۷۲و۱۷۳)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۱۲۱}}</ref>{{سخ}}
[[منوچهر آتشی]] می‌گوید: بیژن را از دیرباز می‌شناسم، با چشمان باهوش و درشتش در سیمای نازکش بر اندامی نازک‌تر و شعری که کاملاً با این سیما و اندام تناسب شگفت دارد.<ref name="۲" />
[[سیمین بهبهانی]] می‌گوید:
:طی چند سالی که با او آشنا بودم زمان خیلی کم بر چهره‌اش اثر گذاشته بود. می‌گفتم: بیژن ماشاءالله تکان نخورده‌ای! می‌گفت: مثل مومیایی‌ها لاغر و تیره‌رنگم. اگر دو سه هزار سال هم بمانم هیچ تغییری نخواهم کرد. گاهی هم می‌گفت: من ماموت هستم به‌صورت منجمد همیشه تازه خواهم ماند.<ref name="جلالی ۲" />{{سخ}}
[[منوچهر آتشی]] می‌گوید:
:بیژن را از دیرباز می‌شناسم، با چشمان باهوش و درشتش در سیمای نازکش بر اندامی نازک‌تر و شعری که کاملاً با این سیما و اندام تناسب شگفت دارد.<ref name="۲"/>
===نحوهٔ پوشش===
===نحوهٔ پوشش===
فرخ امیرفریار می‌گوید: بیژن جلالی در لباس‌پوشیدن هم شیوه خاصی داشت. اغلب لباس نیمدار می‌پوشید و معمولاً کراوات پهن می‌بست. شلوارش هم قدری کوتاه‌تر از معمول بود و تا بالای کفشش می‌آمد. معمولاً خود را می‌پوشاند. به شوخی می‌گفت: یک روز در زدند، گدا بود نگاهی به سر و وضعم کرد، ترسید اگر بایستد ممکن است من لباسش را از او بگیرم و رفت! ادکلن مورد علاقه‌اش اُساواژ دیور بود.<ref name= "پنجم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵ و ۵۶) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۲۸}} </ref>
فرخ امیرفریار می‌گوید:
:بیژن جلالی در لباس‌پوشیدن هم شیوه خاصی داشت. اغلب لباس نیمدار می‌پوشید و معمولاً کراوات پهن می‌بست. شلوارش هم قدری کوتاه‌تر از معمول بود و تا بالای کفشش می‌آمد. معمولاً خود را می‌پوشاند. به‌شوخی می‌گفت: یک روز در زدند، گدا بود نگاهی به سر و وضعم کرد، ترسید اگر بایستد ممکن است من لباسش را از او بگیرم و رفت! ادکلن مورد علاقه‌اش اُساواژ دیور بود.<ref name= "پنجم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی= عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵ و ۵۶)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۲۸}}</ref>
===تکیه‌کلام‌ها===
===تکیه‌کلام‌ها===
فرخ امیرفریار می‌گوید: بیژن جلالی چند عبارت از بهاءالدین خرمشاهی را تکرار می‌کرد؛می‌گفت: «این‌ها سکّه است!»، «حافظ، حافظهٔ ماست»، «حافظ انسان کامل نیست بلکه کاملاً انسان است».<ref name= "هشتم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵ و ۵۶) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۲۶}} </ref>
فرخ امیرفریار می‌گوید:
:بیژن جلالی چند عبارت از [[بهاء‌الدین خرمشاهی]] را تکرار می‌کرد می‌گفت: «این‌ها سکّه است!»، «حافظ، حافظهٔ ماست»، «حافظ انسان کامل نیست بلکه کاملاً انسان است».<ref name= "هشتم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵و۵۶)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۲۶}}</ref>
===خلقیات===
===خلقیات===
کامیار عابدی در کتاب بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما می‌گوید:{{سخ}}
[[کامیار عابدی]] در کتاب بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما می‌گوید:
خنده‌رو بود؛ شاید از آن رو که از زندگی همانی را می‌خواست که در دایرهٔ امکان وجود داشت نه بیشتر. جویای احوال دیگران بود. مهربان بود. زندگی ساده‌ای داشت. قناعت می‌ورزید. ولنگاری یا تظاهر به آن در سخن و رفتارش نبود. از ادب و متانت طبیعی، نه تصنعی، خوشش می‌آمد. اهل ظرافت و شوخ‌طبعی بود.<ref name="اول" />{{سخ}}
:خنده‌رو بود؛ شاید از آن رو که از زندگی همانی را می‌خواست که در دایرهٔ امکان وجود داشت نه بیشتر. جویای احوال دیگران بود. مهربان بود. زندگی ساده‌ای داشت. قناعت می‌ورزید. ولنگاری یا تظاهر به آن در سخن و رفتارش نبود. از ادب و متانت طبیعی، نه تصنعی، خوشش می‌آمد. اهل ظرافت و شوخ‌طبعی بود.<ref name="اول"/>{{سخ}}
محمدعلی اسلامی نُدوشن می‌گوید: بیژن جلالی گوشه‌گیر، قانع و بی‌آزار بود. نق نمی‌زد.حالت‌هایی را که روشنفکران سبک‌مایه دارند، نداشت. هیچ‌وقت شاعری خود را به رخ نکشید. شعر نمی‌خواند. داعیهٔ مجلس‌گرم‌کنی نداشت. ندیدم که بخواهد خانم‌ها را سرگرم کند، یا نظر لطف آنان را به خود جلب کند؛ آن‌گونه که بعضی از شاعران مجلسی دارند.<ref name= "ششم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از به یاد بیژن جلالی، صص۱۷۲ و ۱۷۳) |جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۲۱}} </ref>{{سخ}}
[[محمدعلی اسلامی ندوشن|محمدعلی اسلامی نُدوشن]] می‌گوید:{{سخ}}
هوشنگ گلشیری می‌گوید: بعضی خلقیات بیژن جلالی شبیه صادق هدایت بود. سنت کافه‌نشینی فرانسوی‌ها را هم داشت.<ref name="۱" />
:بیژن جلالی گوشه‌گیر، قانع و بی‌آزار بود. نق نمی‌زد.حالت‌هایی را که روشن‌فکران سبک‌مایه دارند، نداشت. هیچ‌وقت شاعری خود را به‌رخ نکشید. شعر نمی‌خواند. داعیهٔ مجلس‌گرم‌کنی نداشت. ندیدم که بخواهد خانم‌ها را سرگرم کند یا نظر لطف آنان را به‌خود جلب کند؛ آن‌گونه که بعضی از شاعران مجلسی دارند.<ref name= "ششم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از به‌یاد بیژن جلالی، صص۱۷۲و۱۷۳)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۱۲۱}}</ref>{{سخ}}
[[هوشنگ گلشیری]] می‌گوید:
:بعضی خلقیات بیژن جلالی شبیه [[صادق هدایت]] بود. سنت کافه‌نشینی فرانسوی‌ها را هم داشت.<ref name="۱" />
===سبک و محل زندگی===
===سبک و محل زندگی===
به خانه‌اش رفتیم . خانه‌ای در شمال شهر ، به سبک قدیمی و ظاهری آجرنما و حیاطی که در آن فصل سرما درختان بدون برگ داشت. چند سگ بزرگ خانه‌اش را نگهبانی می‌کردند. جلالی گفت: آن‌ها از رنگ سیاه می‌ترسند و تمام لباس‌های من سیاه بود. پسری با لباس سربازی آن‌جا بود که پیش جلالی می‌ماند. از سگ‌هایش گفت و از این‌که در سال‌های گذشته چندتایی گربه داشته. خانه‌اش خلوت و ساکت بود و می‌شد حدس زد این خانهٔ مردی است کــه هیچ زنی در آن قدم برنداشته است. ما را به اتاق کارش راهنمایی کرد. اتاق کاری که پر بود از کتاب و چند صندلی قدیمی لهستانی. صندلی‌ها پر بود از جیرجیرهای دلنشینی که نشان از عمر طولانی آن‌ها داشت. میز کوچکی هم بود. پارچه‌ای قدیمی روی آن کشیده بودند. در استکان‌های دسته‌نقره‌ای چای ریخته شده بود. نقره‌ها رو به سیاهی می‌زد. آن‌ها را روی میز کوچک وسط اتاق گذاشته بودند. صحبت از شعر شد و زندگی او که می‌گفت: همیشه با شعر زندگی کرده و مجموعه‌آخرش هم [[دربارهٔ شعر]] بوده؛ شعرهایی که برای شعر سروده. کمی آن طرف‌تر [[جایزهٔ مجلهٔ گردون]] هم به چشم می‌خورد ، جایزه‌ای که به‌خاطر شعرهای جلالی به او اختصاص داده بودند.<ref name= "کشمیری">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.keshmiripour.com/Digaran/jalali.htm////|عنوان = من و بیژن جلالی}} </ref>
به خانه‌اش رفتیم. خانه‌ای در شمال شهر، به‌سبک قدیمی و ظاهری آجرنما و حیاطی که در آن فصل سرما درختان بدون برگ داشت. چند سگ بزرگ خانه‌اش را نگهبانی می‌کردند. جلالی گفت: آن‌ها از رنگ سیاه می‌ترسند و تمام لباس‌های من سیاه بود. پسری با لباس سربازی آن‌جا بود که پیش جلالی می‌ماند. از سگ‌هایش گفت و از این‌که در سال‌های گذشته چندتایی گربه داشته. خانه‌اش خلوت و ساکت بود و می‌شد حدس زد این خانهٔ مردی است کــه هیچ زنی در آن قدم برنداشته است. ما را به اتاق کارش راهنمایی کرد. اتاق کاری که پر بود از کتاب و چند صندلی قدیمی لهستانی. صندلی‌ها پر بود از جیرجیرهای دلنشینی که نشان از عمر طولانی آن‌ها داشت. میز کوچکی هم بود. پارچه‌ای قدیمی روی آن کشیده بودند. در استکان‌های دسته‌نقره‌ای چای ریخته شده بود. نقره‌ها رو به سیاهی می‌زد. آن‌ها را روی میز کوچک وسط اتاق گذاشته بودند. صحبت از شعر شد و زندگی او که می‌گفت: همیشه با شعر زندگی کرده و مجموعه‌آخرش هم [[دربارهٔ شعر]] بوده؛ شعرهایی که برای شعر سروده. کمی آن طرف‌تر [[جایزهٔ ادبی مجلهٔ گردون]] هم به‌چشم می‌خورد جایزه‌ای که بابت شعرهای جلالی به او اختصاص داده بودند.<ref name= "کشمیری">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.keshmiripour.com/Digaran/jalali.htm////|عنوان= من و بیژن جلالی}}</ref>
===بنیان‌گذاری===
===بنیان‌گذاری===
نمایندهٔ شعر کوتاه فارسی  به شیوهٔ سپید.
نمایندهٔ شعر کوتاه فارسی  به‌شیوهٔ سپید.
===تأثیرپذیری‌ها===
===تأثیرپذیری‌ها===
به گفته جلالی، با اولین‌شاعری که آشنا می‌شود شارل بودلر ( ۱۸۶۷ – ۱۸۲۱ ) است. و با شعرهای دیگر شاعران مدرن فرانسه و سرانجام با پل الوار (۱۹۵۲)  که با او از نزدیک ارتباط می‌یابد.
به‌گفته جلالی، با اولین‌شاعری که آشنا می‌شود شارل بودلر (۱۸۲۱تا۱۸۶۷) است و با شعرهای دیگر شاعران مدرن فرانسه و سرانجام با پل الوار (۱۹۵۲)  که با او از نزدیک ارتباط می‌یابد.
جلالی اولین‌شعرهایش را به فرانسه نوشته اما به گفتهٔ خودش: من از کنار نیما رد شدم. چون وقتی می‌رفتم (به خارج) نیما را نمی‌شناختم. وقتی برگشتم مقداری آشنایی با شعر فرانسه و دنیا و مسائل مربوطه داشتم و حقیقتش نمی‌توانستم وزن نیمایی را در بیاورم. از رو می‌خواندم. بدون این‌که متوجه باشم این وزن دارد و احساس می‌کردم زبان مشکلی است و من را به هیچ‌جا نمی‌رساند. و سال‌ها طول کشید تا به اهمیت نیما توجه بیشتری کردم.<ref name= "جاویدان">{{یادکرد وب|نشانی= http://anahid7.blogfa.com/post/197////|عنوان = شاعران جاویدان}} </ref>{{سخ}}
جلالی اولین‌شعرهایش را به فرانسه نوشته اما به‌گفتهٔ خودش:{{سخ}}
جلالی می‌گوید: من اگر خاصیتی برای شعر خودم بخواهم بگویم و شاید تا حدی به علت تأثیر شعر فرانسوی و اروپایی بوده، سلامت، روانی و حالت بداهتی است که در آن هست.<ref name="جلالی" />
:من از کنار [[نیما یوشیج]] رد شدم؛ چون وقتی می‌رفتم (به خارج) نیما را نمی‌شناختم. وقتی برگشتم مقداری آشنایی با شعر فرانسه و دنیا و مسائل مربوطه داشتم و حقیقتش نمی‌توانستم وزن نیمایی را در بیاورم. از رو می‌خواندم. بدون این‌که متوجه باشم این وزن دارد و احساس می‌کردم زبان مشکلی است و من را به هیچ‌جا نمی‌رساند. سال‌ها طول کشید تا به اهمیت نیما توجه بیشتری کردم.<ref name= "جاویدان">{{یادکرد وب|نشانی= http://anahid7.blogfa.com/post/197////|عنوان= شاعران جاویدان}}</ref>{{سخ}}
جلالی می‌گوید: فکر می‌کنم بودیسم در اساس فکری من تأثیر گذاشته‌است. فکر عرفانی منظوم و مکتوب ما برای من منبع بزرگی از فکر و الهام بوده‌است؛ ولی خودم را عارف نمی‌دانم. در مورد شعرا هم چند شاعر بزرگ روی من تأثیر گذاشته‌اند: سعدی، حافظ و مولانا.<ref name= "هفتم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۹۷}} </ref>{{سخ}}
جلالی می‌گوید:{{سخ}}
محمد بهارلو می‌گوید: [[بوف کور]] محرک و منبع الهام بیژن جلالی برای سرودن شعر بود است؛ به‌طوری که نخستین‌اشعار خود را از روی تصاویر خیالی بوف کور سروده‌است.<ref name= "نهم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۳۲}} </ref>
:من اگر خاصیتی برای شعر خودم بخواهم بگویم و شاید تاحدی به‌علت اینکه تحت تأثیر شعر فرانسوی و اروپایی بوده؛ سلامت، روانی و حالت بداهتی است که در آن هست.<ref name="جلالی"/>
جلالی می‌گوید:
:فکر می‌کنم بودیسم در اساس فکری من تأثیر گذاشته‌ است. فکر عرفانی منظوم و مکتوب ما برای من منبع بزرگی از فکر و الهام بوده‌ است؛ ولی خودم را عارف نمی‌دانم. دربارهٔ شعرا هم چند شاعر بزرگ روی من تأثیر گذاشته‌اند: سعدی، حافظ و مولانا.<ref name= "هفتم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۹۷}}</ref>{{سخ}}
[[محمد بهارلو]] می‌گوید:{{سخ}}
:[[بوف کور]] محرک و منبع الهام بیژن جلالی برای سرودن شعر بود است؛ به‌طوری که نخستین‌اشعار خود را از روی تصاویر خیالی بوف کور سروده‌ است.<ref name= "نهم">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۳۲}}</ref>
===استادان===
===استادان===
بیژن در دبیرستان تهران، شاگرد [[محمدعلی مجتهدی]]، [[یدالله سحابی]]، رضا جودت، [[ذبیح‌الله صفا]]، محمود بهزاد، عبدالله شیبانی و محمدحسین مشایخ فریدنی بود و از همه آنان به نیکی یاد می‌کند. استادان دانشکده زبان و ادبیات فرانسوی‌اش در تهران هم: عیسی سپهبدی، موسی بروخیم، ژان رو فرانسواز شیبانی، امینه پاکروان و بانوی فرانسوی آندریو بودند؛ درس ادبیات فارسی دانشجویان این رشته نیز برعهدهٔ پرویز ناتل خانلری بوده‌است.<ref name= "یازده">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۵و۱۶}} </ref>
بیژن در دبیرستان تهران، شاگرد [[محمدعلی مجتهدی]]، [[یدالله سحابی]]، رضا جودت، [[ذبیح‌الله صفا]]، محمود بهزاد، عبدالله شیبانی و محمدحسین مشایخ فریدنی بود و از همه آنان به‌نیکی یاد می‌کند. استادان دانشکده زبان و ادبیات فرانسوی‌اش در تهران هم: عیسی سپهبدی، موسی بروخیم، ژان رو فرانسواز شیبانی، امینه پاکروان و بانوی فرانسوی آندریو بودند، درس ادبیات فارسی دانشجویان این رشته نیز برعهدهٔ [[پرویز ناتل خانلری]] بوده‌ است.<ref name= "یازده">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۵و۱۶}}</ref>
===علت شهرت===
===علت شهرت===
زبان ساده و شعر بی‌پیرایه و عرفانی بیژن جلالی از جمله علت‌های شهرت او بوده‌است.
زبان ساده و شعر بی‌پیرایه و عرفانی بیژن جلالی از دلایل شهرت جلالی است.
==آثار و کتاب‌شناسی==
==آثار و کتاب‌شناسی==
===ویژگی‌های شعری===
===ویژگی‌های شعری===
بیژن جلالی از اولین دفتر شعر خود، روزها (۱۳۴۱) تا پایان عمر و در انبوه شعرهایش، هرچه سرود، ادامه یک خط فکری کاملاً مشخص و فردی است. شعر او به تمام معنی، معناگرا است و ظاهراً بی‌فرم. اما فرم ساده شعر او به‌خوبی بازتاب تفکر و نگاه یک‌سویهٔ او به معناست. معناهای ژرفی که ساده سروده شده‌اند و ساده بر کاغذ آمده‌اند. و در یک‌کلام به‌نوعی سهل ممتنع دست یافته‌اند.<ref name="جاویدان" />{{سخ}}
بیژن جلالی از اولین دفتر شعر خود، [[روزها]] (۱۳۴۱) تا پایان عمر و در انبوه شعرهایش، هرچه سرود، ادامه یک خط فکری کاملاً مشخص و فردی است. شعر او به‌تمام معنی، معناگراست و ظاهراً بی‌فرم. اما فرم ساده شعر او به‌خوبی بازتاب تفکر و نگاه یک‌سویهٔ او به معناست. معناهای ژرفی که ساده سروده شده‌اند و ساده بر کاغذ آمده‌اند. و در یک‌کلام به‌نوعی سهل ممتنع دست یافته‌اند.<ref name="جاویدان"/>{{سخ}}
شعر جلالی قابل تقلید نیست؛ از بس ساده است. او شعرهای خود را بیشتر «نوشته» می‌خواند. هر چند جلالی شاعری است بسیار فروتن اما از جهاتی درست می‌گوید زیرا بسیاری از شعرهای او به شکلی آغاز می‌شوند که انگار شاعر قصد نوشتن نامه‌ای دارد. اغلب با منطق نثر آغاز می‌کند اما به ناگاه در پایان‌بندی با شگردی که تنها محصول نبوغ ناخودآگاه شاعر است، کل متن به نفع شعری کامل، سامان می‌یابد.<ref name="بررسی" />
شعر جلالی قابل تقلید نیست از بس ساده است. او شعرهای خود را بیشتر «نوشته» می‌خواند. هرچند جلالی شاعری است بسیار فروتن اما از جهاتی درست می‌گوید زیرا بسیاری از شعرهای او به‌شکلی آغاز می‌شوند که انگار شاعر قصد نوشتن نامه‌ای دارد. اغلب با منطق نثر آغاز می‌کند اما به‌ناگاه در پایان‌بندی با شگردی که تنها محصول نبوغ ناخودآگاه شاعر است کل متن به‌نفع شعری کامل، سامان می‌یابد.<ref name="بررسی"/>
====شکل و فرم====
====[[شکل]] و [[فرم]]====
جلالی به شعر همچون یک ساخت کم‌اعتناست و [[شکل]] و [[فرم]] در شعر او در حاشیه قرار دارد. شاید یکی از دلیل‌هایش آن باشد که او به طبیعی‌ترین حالت ممکن به ثبت تامل‌ها و تفکر اشراقی ـ  لحظه‌ای خود به صورت شعر برآمده است. شعرها یا نثرهای او خالص نوشته شده‌است. در واقع، او گاه با بی‌اعتنایی به ساخت و شکل، شاید بی‌آن‌که حتی خود بخواهد، درصدد برهم زدن نظم موجود ادبی است.{{سخ}}
جلالی به شعر همچون یک ساخت کم‌اعتناست و [[شکل]] و [[فرم]] در شعر او در حاشیه قرار دارد. شاید یکی از دلیل‌هایش آن باشد که او به طبیعی‌ترین حالت ممکن موفق شد تا تأمل‌ها و تفکر اشراقیِ لحظه‌ای خود به‌صورت شعر ثبت کند. شعرها یا نثرهای او خالص نوشته شده‌ است. درواقع، او گاه با بی‌اعتنایی به ساخت و شکل، شاید بی‌آنکه حتی خود بخواهد، درصدد برهم‌زدن نظم موجود ادبی است.{{سخ}}
شعر جلالی با شکل/ فرم و ساختار رایج ادبی بیگانه است. او جز در برابر طبیعت کلام و کلام طبیعی، خویش را متعهد نمی‌داند. اما جلالی با تداوم و پافشاری در راه شعری خود، نوع نوشتارش را به‌عنوان یک شکل و ساختار به جامعهٔ ادبی شناساند. در شکل و ساختار شعری او، که در مرز زبان ترجمهٔ متعارف شعر قرار دارد، آنچه به کلام هویت می‌بخشد، زبان نثری سیال مبتنی بر طبیعت است. زمزمه‌های جلالی چشم‌اندازی از خوانده‌ها و تامل‌های ظریف مردی اندیشه‌ور و عارف‌مسلک را بیرون از جدال‌های سهمگین سده بیستم میلادی، از قبیل جدال‌های سیاسی ـ اجتماعی، سنت ـ تجدد و مانند آن‌ها در اختیار خواننده قرار می‌دهد.<ref name= "نه">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۴۵و۵۶}} </ref>{{سخ}}
شعر جلالی با شکل و فرم و ساختار رایج ادبی بیگانه است. او جز در برابر طبیعت کلام و کلام طبیعی، خویش را متعهد نمی‌داند؛ اما جلالی با تداوم و پافشاری در راه شعری خود، نوع نوشتارش را به‌عنوان یک شکل و ساختار به جامعهٔ ادبی شناساند. در شکل و ساختار شعری او، که در مرز زبان ترجمهٔ متعارف شعر قرار دارد آنچه به کلام هویت می‌بخشد زبان نثری سیال مبتنی بر طبیعت است. زمزمه‌های جلالی چشم‌اندازی از خوانده‌ها و تأمل‌های ظریف مردی اندیشه‌ور و عارف‌مسلک را بیرون از جدال‌های سهمگین سده بیستم میلادی، از قبیل جدال‌های سیاسی‌اجتماعی، سنت‌ و تجدد و مانند آن‌ها در اختیار خواننده قرار می‌دهد.<ref name= "نه">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه= ۴۵و۵۶}}</ref>{{سخ}}
سیمین بهبهانی می‌گوید: فرم یا شکل در بیشتر موارد در شعر جلالی جایی ندارد. او هیچ کوششی برای یافتن تناسب‌ها و آرایه‌های لفظی و معنوی نمی‌کند. در این مرحله، شعر او درست در تقابل با شعر شاملو و [[یدالله رؤیایی|رؤیایی]] است. شاید بتوان گفت از کسانی است که معتقد است شعر ناب باید از هر پیرایه بری باشد. خوشبختانه می‌توان گفت که شعر جلالی هرگز پیرایهٔ معنا را از شعر خود بیرون نرانده‌است. و به این لحاظ شعرش استوار و کامل است.<ref name= "ده">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار |عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از بیژن جلالی، شاعری که از غم کم گفت، ص۵)|جلد=| ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب |مکان=تهران |شابک=|صفحه = ۱۴۰}} </ref>
[[سیمین بهبهانی]] می‌گوید:{{سخ}}
:فرم یا شکل در بیشتر موارد در شعر جلالی جایی ندارد. او هیچ کوششی برای یافتن تناسب‌ها و آرایه‌های لفظی و معنوی نمی‌کند. در این مرحله، شعر او درست در تقابل با شعر [[احمد شاملو|شاملو]] و [[یدالله رؤیایی|رؤیایی]] است. شاید بتوان گفت از کسانی است که معتقد است شعر ناب باید از هر پیرایه بری باشد. خوشبختانه می‌توان گفت که شعر جلالی هرگز پیرایهٔ معنا را از شعر خود بیرون نرانده‌ است و به این لحاظ شعرش استوار و کامل است.<ref name= "ده">{{یادکرد کتاب|نام خانوادگی=عابدی|نام=کامیار|عنوان=«بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از بیژن جلالی، شاعری که از غم کم گفت، ص۵)|ناشر= مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب|مکان=تهران|شابک=|صفحه= ۱۴۰}}</ref>
 
====[[سبک]]، زبان، [[ساختار]]، معناگرایی و دیگر ویژگی‌ها====
====[[سبک]]، زبان، [[ساختار]]، معناگرایی و دیگر ویژگی‌ها====
در نقدهایی که بر شعر جلالی نوشته شده، هرگز به عاشقانه‌های او توجهی نشده‌است. جلالی از هایکوهای ژاپنی نیز تأثیراتی پذیرفته و این تأثیر البته نه تنها به تقلید نمی‌انجامد، بلکه به شعر او غنایی بیشتر می‌بخشد و در داد و ستد با [[هایکو، شعر ژاپنی|هایکو]] به فضاهایی دست می‌یابد که مختص نگاه او به زندگی است: '''آنچه از دست می‌رود / رفته‌است / همچنان می‌رود / چون برگ مرده‌ای / بر آب.'''{{سخ}}
در نقدهایی که بر شعر جلالی نوشته شده، هرگز به عاشقانه‌های او توجهی نشده‌ است. جلالی از هایکوهای ژاپنی نیز تأثیراتی پذیرفته و این تأثیر البته نه‌تنها به تقلید نمی‌انجامد؛ بلکه به شعر او غنایی بیشتر می‌بخشد و در دادوستد با [[هایکو، شعر ژاپنی|هایکو]] به فضاهایی دست می‌یابد که مختص نگاه او به زندگی است: '''آنچه از دست می‌رود / رفته‌ است / همچنان می‌رود / چون برگ مرده‌ای / بر آب.'''{{سخ}}
اما اساسی‌ترین مشکل جلالی نیز زاییدهٔ همین شکل بسیار ساده آن است. پافشاری شاعر در بیان مستقیم و بی‌شائبه، بسیاری از شعرهای او را فاقد انسجام و یک‌دستی می‌نمایاند. از ویژگی‌های شاعران برجسته – دست‌کم پیش از تفکر پست‌مدرنیسم – یکی هم این است که افزون بر دستگاه پیوسته و منسجم، در ساختار بیرونی شعر نیز به انسجام کلامی و قدرت شگرف آن دست می‌یابند. از همین رو شعر آنان هیچ دخل و تصرفی برنمی‌تابد و بی‌گمان به همین دلیل است که مثلاً در دیوان حافظ غزل‌های یک‌دست، بسیار فراوان‌تر از دیوان غزلیات شمس یافت می‌شود.{{سخ}}
اما اساسی‌ترین مشکل جلالی نیز زاییدهٔ همین شکل بسیار ساده آن است. پافشاری شاعر در بیان مستقیم و بی‌شائبه، بسیاری از شعرهای او را فاقد انسجام و یک‌دستی می‌نمایاند. از ویژگی‌های شاعران برجسته، دست‌کم پیش از تفکر پست‌مدرنیسم، یکی هم این است که افزون بر دستگاه پیوسته و منسجم، در ساختار بیرونی شعر نیز به انسجام کلامی و قدرت شگرف آن دست می‌یابند. از همین رو شعر آنان هیچ دخل و تصرفی برنمی‌تابد و بی‌گمان به همین دلیل است که مثلاً در دیوان حافظ غزل‌های یک‌دست، بسیار فراوان‌تر از دیوان غزلیات شمس یافت می‌شود.{{سخ}}
گاه شعر جلالی به زبان محاوره و لحن عامیانه نزدیک می‌شود که گویی شاعر به هنگام سرایش، هیچ‌گونه توجهی به کار خویش نداشته‌است: '''کاش آسمان / در دیگر داشت / و مرا/ به فضای دیگری / دسترسی بود.'''{{سخ}}
گاه شعر جلالی به زبان محاوره و لحن عامیانه نزدیک می‌شود که گویی شاعر به‌هنگام سرایش، هیچ‌گونه توجهی به کار خویش نداشته‌ است: '''کاش آسمان / در دیگر داشت / و مرا/ به فضای دیگری / دسترسی بود.'''{{سخ}}
در شعر بالا کلمه "در" دقیقاً از زبان محاوره وارد شعر شده و به ساختمان شعر آسیب رسانده‌است. به سادگی با تبدیل آن به "دری" شعر کوتاه جلالی در فضای منسجمی قرار می‌گیرد؛ به‌ویژه که با کلمهٔ "‌دیگری‌" در سطر چهارم، طنین زیبایی خواهد یافت.
در شعر بالا کلمه "در" دقیقاً از زبان محاوره وارد شعر شده و به ساختمان شعر آسیب رسانده‌ است. به‌سادگی با تبدیل آن به "دری" شعر کوتاه جلالی در فضای منسجمی قرار می‌گیرد؛ به‌ویژه که با کلمهٔ "‌دیگری‌" در سطر چهارم، طنین زیبایی خواهد یافت.
===کارنامه و فهرست آثار===
===کارنامه و فهرست آثار===
====کتاب‌ها====
====کتاب‌ها====
====دفترهای شعر:====
====دفترهای شعر====
*[[روزها]] ۱۳۴۱، تهران، مروارید.{{سخ}}
[[پرونده:Darbareye sher.jpg|75px|thumb|چپ]]
*[[دل ما و جهان]] ۱۳۴۴، تهران، مروارید.{{سخ}}
[[پرونده:Dele ma va jahan.jpg|75px|thumb|چپ]]
*[[رنگ آب‌ها]] ۱۳۵۰، تهران، مؤلف.{{سخ}}
[[پرونده:Ketab roozaneha.jpg|75px|thumb|چپ]]
*آب و آفتاب، ۱۳۶۲، تهران، رز، ۲۲۹ ص.{{سخ}}
[[پرونده:Roozha.jpg|75px|thumb|چپ]]
*[[روزانه‌ها]]، ۱۳۷۳، تهران، مؤلف، ۲۹۱ ص.{{سخ}}
[[پرونده:Sher sokut.jpg|75px|thumb|چپ]]
*[[درباره شعر]] ۱۳۷۷، تهران.{{سخ}}
{| class="wikitable"
*[[شعر سکوت]]: گزیده‌شعرهای منتشرنشده سال‌های ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۰، تدوین کامیار عابدی، ۱۳۸۱، تهران، مروارید، ۳۷۸ ص.
|-
| colspan="8" align="center"  style="background:#ccc;" | دفترهای شعر بیژن جلالی
|-
!  align=center valign=center rowspan=1 colspan=2|عنوان
!سال انتشار
!محل انتشار
!نام انتشارات
!تعداد صفحات
|-
|style="background:black; width:1px;" |
| آب و آفتاب
| ۱۳۶۲
| تهران
| رز
| ۲۲۹ ص
|-
|style="background:darkblue; width:1px;" rowspan=1|
| [[درباره شعر]]
| ۱۳۷۷
| تهران
| نشر و پژوهش فرزان روز
| ۱۱۸ ص
|-
|style="background:darkcyan; width:1px;" rowspan=1|
| [[دل ما و جهان]]
| ۱۳۴۴
| تهران
| مروارید
| ۱۸۲ ص
|-
|style="background:#33cccc; width:1px;" rowspan=1|
| [[روزانه‌ها]]
| ۱۳۷۳
| تهران
| مؤلف
| ۲۹۱ ص
|-
|style="background:lime; width:1px;" rowspan=1|
| [[روزها]]
| ۱۳۴۱
| تهران
| مروارید
| ۲۳۲ ص
|-
|style="background:#ffd233; width:1px;" rowspan=1|
| [[رنگ آب‌ها]]
| ۱۳۵۰
| تهران
| مؤلف
| ۱۵۱ ص
|-
|style="background:#FFFF00; width:1px;" rowspan=1|
| [[شعر سکوت]](گزیده‌شعرهای{{سخ}} منتشرنشده سال‌های ۱۳۴۵{{سخ}} تا ۱۳۵۰، تدوین [[کامیار عابدی]])
| ۱۳۸۱
| تهران
| مروارید
| ۳۷۸ ص
|-
|}
[[پرونده:Bijan jalali7.jpg|75px|thumb|راست]]
===گزیده اشعار===
===گزیده اشعار===
{{بلی}}بازی نور، منتخب‌اشعار بیژن جلالی، به انتخاب شاپور بنیاد، ۱۳۶۹، شیراز، نوید، ۲۱۶ ص.{{سخ}}
{{بلی}} بازی نور، منتخب‌اشعار بیژن جلالی، به‌انتخاب شاپور بنیاد، ۱۳۶۹، شیراز، نوید، ۲۱۶ ص.{{سخ}}
{{بلی}}دیدارها، اشعار ۱۳۷۵ تا ۱۳۷۸، به کوشش مهرداد جلالی، تهران، مروارید، ۱۳۸۰، ۳۰۲ ص.{{سخ}}
{{بلی}} دیدارها، اشعار ۱۳۷۵تا۱۳۷۸، به‌کوشش مهرداد جلالی، تهران، مروارید، ۱۳۸۰، ۳۰۲ ص.{{سخ}}
{{بلی}}نقش جهان: گزیده شعرهای ۱۳۷۲ تا ۱۳۷۵، ۱۳۸۱، تهران، مروارید، ۵۷۷ ص.<ref name="بررسی" />
{{بلی}} نقش جهان: گزیده شعرهای ۱۳۷۲تا۱۳۷۵، ۱۳۸۱، تهران، مروارید، ۵۷۷ ص.<ref name="بررسی"/>
 
===جایزهٔ بیژن جلالی===
===جایزهٔ بیژن جلالی===
بیژن جلالی یک‌بار در دوران قحطی جایزهٔ شعر، برندهٔ جایزهٔ مجلهٔ گردون شد و پس از درگذشتش جایزهٔ بیژن جلالی هر سال ۲۴ دی‌ماه و هم‌زمان با سالمرگ وی برگزار می‌شود که تنها یک سال برگزار نشد. اعضای هیئت داوران این جایزه در طول ۶ سال برگزاری عبارت بوده‌اند از: منوچهر آتشی، فرخ امیر فریار، صفدر تقی‌زاده، احمد جلیلی، بهاءالدین خرمشاهی، سیمین بهبهانی، کامیار عابدی، جواد مجابی، شمس لنگرودی و علی میرزایی.{{سخ}}
بیژن جلالی یک‌بار در دوران قحطی جایزهٔ شعر، برندهٔ «جایزهٔ ادبی مجلهٔ گردون» شد و پس از درگذشتش جایزهٔ بیژن جلالی هر سال ۲۴دی‌ماه و هم‌زمان با سال‌مرگ وی برگزار می‌شود که تنها یک سال برگزار نشد. اعضای هیئت داوران این جایزه طی ۶ سال برگزاری عبارت بوده‌اند از: [[منوچهر آتشی]]، فرخ امیر فریار، صفدر تقی‌زاده، احمد جلیلی، [[بهاء‌الدین خرمشاهی]]، [[سیمین بهبهانی]]، [[کامیار عابدی]]، [[جواد مجابی]]، [[شمس لنگرودی]] و علی میرزایی.{{سخ}}
تاکنون کامیار عابدی، سیروس شمیسا، جواد مجابی، سیمین بهبهانی، محمد حقوقی، احمدرضا احمدی، مفتون امینی و م.آزاد برنده این جایزه شده‌اند.<ref name= "مهر">{{یادکرد وب|نشانی= https://www.mehrnews.com/news/618297/////|عنوان = جایزه بیژن جلالی در آستانه تغییرات جدی}} </ref>
تاکنون [[کامیار عابدی]]، سیروس شمیسا، جواد مجابی، سیمین بهبهانی، [[محمد حقوقی]]، [[احمدرضا احمدی]]، [[یدالله مفتون امینی|مفتون امینی]] و [[م. آزاد]] برنده این جایزه شده‌اند.<ref name= "مهر">{{یادکرد وب|نشانی= https://www.mehrnews.com/news/618297/////|عنوان= جایزه بیژن جلالی در آستانه تغییرات جدی}}</ref>
===منبع‌شناسی===
 
====برخی از کتاب‌ها دربارهٔ جلالی====
کتاب بررسی شعرهای بیژن جلالی به قلم سیروس نوذری منتشر می‌شود. نوذری در این کتاب، شعر این شاعر را از وجوه مختلفی بررسی خواهد کرد.<ref name="ایسنا" />{{سخ}}
کتاب «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، کامیار عابدی، تهران، مؤسسهٔ فرهنگی ـ هنری جهان کتاب، چاپ اول ۱۳۹۷، ۲۲۰صفحه.
====نقدها و پایان‌نامه‌ها دربارهٔ جلالی====
*بررسی و تحلیل سبک‌شناختی اشعار بیژن جلالی/ پایان‌نامه . دولتی - وزارت علوم، تحقیقات، و فناوری - دانشگاه اراک – دانشکدهٔ علوم انسانی . ۱۳۹۴ . کارشناسی ارشد.<ref name= "گنج">{{یادکرد وب|نشانی= https://ganj-old.irandoc.ac.ir/articles/880439////|عنوان =  بررسی و تحلیل سبک‌شناختی اشعار بیژن جلالی}} </ref>
*بررسی شعر و زندگی بیژن جلالی، زندگی‌نامه و دفترشعر/ سیاوش پورافشار.<ref name="بررسی" />
*بیژن جلالی و کوتاه نوشته‌های سایفایکووارش/ سینا سنجری ۱۵مهر ۱۳۹۶.<ref name= "پیاده">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.piadero.ir/portal/index.php?do=category&id=3////|عنوان = مطالب بخش اندیشه و نقد}} </ref>
*بررسی مؤلفه‌های شعر مفهومی در اشعار بیژن جلالی، سید علی صالحی و علیرضا قزوه/ پایان‌نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه مازندران – دانشکدهٔ علوم انسانی و اجتماعی، دانشجو :خاطره آقابرار پورعمرانی سال انتشار:۱۳۹۳.<ref name= "ویروس">{{یادکرد وب|نشانی= https://www.virascience.com/thesis/809396/////|عنوان =بررسی مولفه‌های شعر مفهومی در اشعار بیژن جلالی ، سید علی صالحی و علیرضا قزوه}} </ref>
===بررسی چند اثر===
===بررسی چند اثر===
بیژن جلالی یکی از برجسته‌ترین شاعرانی که گفته می‌شود بی‌اطلاع از کار نیما در شعر فارسی دست به نوآوری زده و به گونه‌ای از شعر سپید رسیده‌است. شعر جلالی همواره مورد اختلاف نظر بوده‌است. نجف دریابندری در یادداشتی در [[ماهنامهٔ سخن]] دربارهٔ نخستین‌مجموعه شعر منتشرشده بیژن جلالی (روزها ۱۳۴۱) می‌نویسد: در جایی خواندم که ''ژان پل سارتر'' نوشته بود: «کسانی مرا متهم می‌کنند که شعر را دوست نمی‌دارم، به این دلیل که در مجله‌ام شعر کم چاپ می‌کنم، حال آن‌که من شعر را دوست می‌دارم، به این دلیل در مجله‌ام شعر کم چاپ می‌کنم.»{{سخ}}
{{گفتاورد تزیینی دیگر|right|بیژن جلالی یکی از برجسته‌ترین شاعرانی که گفته می‌شود بی‌اطلاع از کار نیما در شعر فارسی دست به نوآوری زده و به گونه‌ای از [[شعر سپید]] رسیده‌ است. شعر جلالی همواره مورد اختلاف نظر بوده‌ است. [[نجف دریابندری]] در یادداشتی در [[ماهنامهٔ سخن]] دربارهٔ نخستین‌ مجموعه‌شعر منتشرشدهٔ بیژن جلالی ([[روزها]] ۱۳۴۱) می‌نویسد: در جایی خواندم که ''ژان پل سارتر'' نوشته بود: «کسانی مرا متهم می‌کنند که شعر را دوست نمی‌دارم، به این دلیل که در مجله‌ام شعر کم چاپ می‌کنم، حال‌آنکه من شعر را دوست می‌دارم، به این دلیل در مجله‌ام شعر کم چاپ می‌کنم.»{{سخ}}
به‌نظر می‌رسد که در این قضیه حق با آقای سارتر باشد؛ زیرا شعر اصولاً عنصر کیمیایی است و این‌که می‌بینیم در این ایام انواع و اقسام شعر بدین فراوانی زیر دست‌وپا ریخته‌ است دلیل بر وفور نعمت نیست؛ بلکه به‌احتمال قوی‌تر دلیل بر آن است که گروهی به فرمول‌های شعر بدلی دست یافته‌اند و دارند شعر حقیقی را از بها می‌اندازند. در چنین وضعی انتشار مجموعهٔ آرام و لطیفی چون «روزها»ی بیژن جلالی غنیمت است.{{سخ}}
به‌نظر من «روزها» یک‌ بار دیگر این مسئلهٔ قدیمی را پیش می‌کشد که آیا ذات شعر، یعنی آنچه شعر با آن شعر می‌شود و بی آن شعر نیست، همان چیزی است که در اصطلاح جدید به «شکل» تعبیر می‌شود یا چیز دیگری است که می‌تواند از این «شکل» مستقل و مستغنی باشد؟...}}
 
چنین به‌نظر می‌رسد که شاعر می‌خواهد بگوید که شعر یا لااقل نوعی از شعر، ورزش با کلمات و ساختن اشکال گوناگون از آن‌ها نیست؛ بلکه شعر نوعی برداشت، نوعی طرز برخورد است. ممکن است که شاعر در بیان این طرز برداشت با طرز برخورد مجال وررفتن با کلمات را نیابد یا اصولاً استعداد این کار را نداشته باشد. این امر به‌حیثیت شاعری او لطمه‌ای نمی‌زند مشکل آن است که شاعر نتواند در برخورد با جهان گفت‌وگویی را شروع کند؛ زیرا در آن صورت اصولاً شعری پدید نمی‌آید تا بتوان از کیفیت بیان آن سخن گفت.{{سخ}}
از این‌روست که ما وقتی کتاب «روزها» را در دست می‌گیریم بی‌اختیار بحث شعر را پیش می‌کشیم و از خوب و بد آن به‌عنوان شعر سخن می‌گوییم حال آنکه هیچ جای کتاب عنوان «شعر» ندارد... سرایندهٔ «روزها» از جریان شعر نو فارسی چندان متأثر نیست. این امر او را از تردستی غالب سرایندگان شعر نو فارسی در ورزش با کلمات دور ساخته؛ ولی درعین‌حال او را از پیچیدگی و افتادن در دام تشبیه‌های مکرر و غریب نیز برکنار داشته‌ است.{{سخ}}
نکته‌ای که باید به آن توجه کرد این است که می‌بینیم حرکت درونی شاعر، او را به ابداع تشبیه‌های گوناگون (که مادهٔ اصلی غالب نمونه‌های شعر نو است) وادار نساخته، بلکه مایهٔ شعری «روزها» اندیشه است که آهسته ریشه می‌دواند و شاخ و برگ می‌دهد. شاعر آدمی است که آهسته با خودش سخن می‌گوید، بدین جهت اصراری ندارد که با آوردن ترکیبات و تشبیهات غریب خودش را شگفت‌زده سازد.
[[نادر نادرپور]] هم دربارهٔ همین مجموعه شعر بیژن جلالی می‌نویسد:
{{گفتاورد تزیینی دیگر|left|... به‌قول معربان، به‌یقین می‌توان گفت که کتاب «روزها» شعر است و نثر نیست و پاره‌ای از قطعات آن نه تنها شعر است بلکه شعر ناب است. و برای رضای خاطر سجع‌نویسان می‌توان افزود که از روانی همچون آب است.{{سخ}}
و به [[محمد زهری]] ایراد می‌گیرد و می‌گوید:{{سخ}}
«... وقتی دیدم یکی از دوستان شاعرم مقاله‌ای دربارهٔ اشعار بیژن جلالی نوشته و قطعه‌ای از کتاب «روزها» را که می‌گوید:
:'''«بیهوده روی برمی‌تابم / در جلوی من تا انتهای جهان/ تهی و تهی و تهی است.»''' بر بدبینی سرایندهٔ آن گواه آورده‌ است غرق حیرت شدم زیرا علاوه‌بر اینکه اطلاق صفت «بدبین» یا «خوش‌بین» به هر شاعر یا اصولاً به هنرمند، همان‌قدر عجیب است که تمام مدت سال را فقط تابستان یا زمستان بینگاریم و چهار فصل را به یک فصل بدل کنیم ده‌ها قطعه در همین کتاب می‌توان یافت که پر از شادی و امید و خوش‌بینی است؛ اما من نمی‌خواهم به شیوهٔ دوست شاعرم و به‌حکم این قطعه‌ای که نقل کردم «بیژن» را «خوش‌بین» بخوانم. «بیژن جلالی» سرود لحظه‌های گریزان خویش را می‌سراید و مانند همه افراد بشر، گاهی خوش‌بین و گاهی بدبین، گاهی شاد و گاهی غمگین است. بیژن جلالی شاعر لحظه‌هاست.<ref name="نو"/>»}}
 
 
 
===ناشرانی که با او کار کرده‌اند===
رُز، امیرکبیر، مروارید، نوید شیراز و...
 
==منبع‌شناسی==
===برخی از کتاب‌ها دربارهٔ جلالی===
*  کتاب بررسی شعرهای بیژن جلالی به‌قلم [[سیروس نوذری]] منتشر می‌شود. نوذری در این کتاب، شعر این شاعر را از وجوه مختلفی بررسی خواهد کرد.<ref name="ایسنا"/>{{سخ}}
* کتاب «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، [[کامیار عابدی]]، تهران، مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب، چاپ اول ۱۳۹۷، ۲۲۰ صفحه
 
===نقدها و پایان‌نامه‌ها دربارهٔ جلالی===
* بررسی و تحلیل سبک‌شناختی اشعار بیژن جلالی، پایان‌نامه، دولتی، وزارت علوم، تحقیقات، و فناوری، دانشگاه اراک، دانشکدهٔ علوم‌انسانی. ۱۳۹۴. کارشناسی ارشد.<ref name= "گنج">{{یادکرد وب|نشانی= https://ganj-old.irandoc.ac.ir/articles/880439////|عنوان= بررسی و تحلیل سبک‌شناختی اشعار بیژن جلالی}}</ref>
* بررسی شعر و زندگی بیژن جلالی، زندگی‌نامه و دفتر شعر، سیاوش پورافشار.<ref name="بررسی"/>
* بیژن جلالی و کوتاه نوشته‌های سایفایکووارش، سینا سنجری ۱۵مهر۱۳۹۶.<ref name= "پیاده">{{یادکرد وب|نشانی= http://www.piadero.ir/portal/index.php?do=category&id=3////|عنوان= مطالب بخش اندیشه و نقد}}</ref>
* بررسی مؤلفه‌های شعر مفهومی در اشعار بیژن جلالی، سید[[علی صالحی]] و [[علیرضا قزوه]]، پایان‌نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، دانشگاه مازندران، دانشکدهٔ علوم انسانی و اجتماعی، دانشجو، خاطره آقابرار پورعمرانی سال انتشار، ۱۳۹۳.<ref name= "ویروس">{{یادکرد وب|نشانی= https://www.virascience.com/thesis/809396/////|عنوان =بررسی مولفه‌های شعر مفهومی در اشعار بیژن جلالی، سیدعلی صالحی و علیرضا قزوه}}</ref>


به نظر می‌رسد که در این قضیه حق با آقای سارتر باشد، زیرا که شعر اصولاً عنصر کیمیایی است، و این‌که می‌بینیم در این ایام انواع و اقسام شعر بدین فراوانی زیر دست و پا ریخته‌است دلیل بر وفور نعمت نیست، بلکه به احتمال قوی‌تر دلیل بر آن است که گروهی به فرمول‌های شعر بدلی دست یافته‌اند و دارند شعر حقیقی را از بها می‌اندازند. در چنین وضعی انتشار مجموعهٔ آرام و لطیفی چون «روزها»ی بیژن جلالی غنیمت است.{{سخ}}


به‌نظر من «روزها» یک‌بار دیگر این مسألهٔ قدیمی را پیش می‌کشد که آیا ذات شعر، یعنی آنچه شعر با آن شعر می‌شود و بی آن شعر نیست، همان چیزی است که در اصطلاح جدید به «شکل» تعبیر می‌شود یا چیز دیگری است که می‌تواند از این «شکل» مستقل و مستغنی باشد؟...{{سخ}}


چنین به نظر می‌رسد که شاعر می‌خواهد بگوید که شعر - یا لااقل نوعی از شعر - ورزش با کلمات و ساختن اشکال گوناگون از آن‌ها نیست، بلکه شعر نوعی برداشت، نوعی طرز برخورد است. ممکن است که شاعر در بیان این طرز برداشت با طرز برخورد مجال وررفتن با کلمات را نیابد یا اصولاً استعداد این کار را نداشته باشد.  این امر به حیثیت او به‌عنوان شاعر لطمه‌ای نمی‌زند، مشکل آن است که شاعر نتواند در برخورد با جهان گفت‌وگویی را شروع کند، زیرا که در آن صورت اصولاً شعری پدید نمی‌آید تا بتوان از کیفیت بیان آن سخن گفت.{{سخ}}


از این‌روست که ما وقتی کتاب «روزها» را در دست می‌گیریم بی‌اختیار بحث شعر را پیش می‌کشیم و از خوب و بد آن به‌عنوان شعر سخن می‌گوییم، حال آن‌که هیچ جای کتاب عنوان «شعر» ندارد... سرایندهٔ «روزها» از جریان شعر نو فارسی چندان متأثر نیست. این امر او را از تردستی غالب سرایندگان شعر نو فارسی در ورزش با کلمات دور ساخته، ولی در عین حال او را از پیچیدگی و افتادن در دام تشبیهات مکرر و غریب نیز برکنار داشته‌است.{{سخ}}


نکته‌ای که باید به آن توجه کرد این است که می‌بینیم حرکت درونی شاعر، او را به ابداع تشبیهات گوناگون (که مادهٔ اصلی غالب نمونه‌های شعر نو است) وادار نساخته، بلکه مایهٔ شعری «روزها» اندیشه است که آهسته ریشه می‌دواند و شاخ و برگ می‌دهد. شاعر آدمی است که آهسته با خودش سخن می‌گوید، بدین جهت اصراری ندارد که با آوردن ترکیبات و تشبیهات غریب خودش را شگفت‌زده سازد.


نادر نادرپور هم دربارهٔ همین مجموعه شعر بیژن جلالی می‌نویسد:... به قول معربان، به ضرس قاطع می‌توان گفت که کتاب «روزها» شعر است و نثر نیست و پاره‌ای از قطعات آن نه همان شعر است، بلکه شعر ناب است. و برای رضای خاطر سجع‌نویسان می‌توان افزود که از روانی همچون آب است.{{سخ}}


و به [[محمد زهری]] ایراد می‌گیرد و می‌گوید: ... وقتی دیدم یکی از دوستان شاعرم مقاله‌ای دربارهٔ اشعار بیژن جلالی نوشته و قطعه‌ای از کتاب «روزها» را که می‌گوید: '''«بیهوده روی برمی‌تابم / در جلوی من تا انتهای جهان/ تهی و تهی و تهی است.»''' بر بدبینی سرایندهٔ  آن گواه آورده‌است، غرق حیرت شدم، زیرا علاوه بر این‌که اطلاق صفت «بدبین» یا «خوش‌بین» به یک شاعر یا اصولاً به یک هنرمند، همان‌قدر عجیب است که تمام مدت سال را فقط تابستان یا زمستان بینگاریم و چهار فصل را به یک فصل بدل کنیم، ده‌ها قطعه در همین کتاب می‌توان یافت که پر از شادی و امید و خوش‌بینی است. اما من نمی‌خواهم به شیوه دوست شاعرم و به حکم این قطعه‌ای که نقل کردم، «بیژن» را «خوش‌بین» بخوانم، «بیژن جلالی» سرود لحظه‌های گریزان خویش را می‌سراید و مانند همه افراد بشر، گاهی خوش‌بین و گاهی بدبین، گاهی شاد و گاهی غمگین است. بیژن جلالی شاعر لحظه‌هاست.<ref name="نو" />
===ناشرانی که با او کار کرده‌اند===
رُز، امیرکبیر، مروارید، نوید شیراز و...
===تعداد چاپ‌ها و تجدیدچاپ‌های کتاب‌ها===
==منبع‌شناسی==
===منابعی که دربارهٔ فرد و آثارش نوشته شده‌است. (شامل کتاب، مقاله و پایان‌نامه)===


==نوا، نما، نگاه==
==نوا، نما، نگاه==
===خواندنی و شنیداری و تصویری و قطعاتی از کارهای وی (بدون محدودیت و براساس جذابیت نمونه‌های شنیداری و تصویری انتخاب شود)===
<gallery widths="220px" heights="220px" perrow="۳">
پرونده:Agarhaye bijan jalali.jpg|<center>اگرهای بیژن جلالی</center>
پرونده:Bijan jalali naghshe jahan.jpg|<center>نقش جهان</center>
پرونده:Bijan qamangiz.jpg
</gallery>


==جستارهای وابسته==


== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
== منابع ==
== منابع ==
==پیوند به بیرون==
==پیوند به بیرون==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ دی ۱۳۹۸، ساعت ۱۳:۰۱

بیژن جلالی

نام اصلی بیژن جلالی‌زاده
زمینهٔ کاری شعر
زادروز ۳۰آبان۱۳۰۶
تهران
پدر و مادر ابراهیم جلالی
اشرف‌الملوک هدایت
مرگ ۲۴دی۱۳۷۸
تهران
محل زندگی تهران، پاریس، تبریز و شمشک
علت مرگ سکتهٔ مغزی
جایگاه خاکسپاری تهران، بهشت زهرا
لقب شاعر شعر سکوت
بنیانگذار شعر سپید
سال‌های نویسندگی سال‌های اول جوانی
کتاب‌ها روزها، دل ما و جهان، رنگ آب‌ها، دربارهٔ شعر، شعر سکوت و...
مدرک تحصیلی لیسانس زبان فرانسه
دانشگاه دانشکدهٔ علوم دانشگاه تهران، دانشگاه تولوز (فرانسه)، دانشگاه پاریس، دانشکدهٔ ادبیات و علوم انسانی تهران
دلیل سرشناسی سرودن شعرهای ساده کوتاه سپید
اثرگذاشته بر بوف کور، عرفان بودیسم و عفان اسلامی و ایرانی

بیژن جلالی که از آغاز دههٔ چهل به‌بعد اشعارش را منتشر کرد، به‌تدریج، به‌عنوان یکی از شاعران شاخص شعر سپید، به‌ویژه شعر سپید کوتاه در ایران شناخته شد.[۱]

* * * * * * * *

علاقه به شعر و ادب، فلسفه و عرفان، زندگی در محیط فرهنگی خاندان هدایت، گفت‌وگو با دایی‌اش صادق هدایت و تأثیرپذیری از او و اقامت پنج‌ساله دورهٔ جوانی در فرانسه، پیوندهایی میان جلالی و نوشتن به‌وجود آورد. او گاهی به‌فارسی و گاهی به‌فرانسوی می‌نوشت؛ اما آن‌ها را جدی نمی‌گرفت. اما پس از این‌که به ایران بازگشت و توانست با فراغ بیش‌تری بخواند و بیندیشد و بنویسد، تأمل‌های شاعرانه‌اش نظم گرفت.
او از آغاز دههٔ چهل این تأمل‌ها را به نشر سپرد. سروده‌هایش درمجموع با تلقی مثبت و گشاده‌رویانه‌ای از اهل ادب معاصر روبه‌رو شد. هرچند شعرهایش همه سپید بود و به‌نسبت هم‌نسلانش تا حدی دیر به انتشار آن‌ها پرداخت.
بیژن جلالی شاعری است که اشعارش به‌ویژه پس از مرگ با استقبال نسل جدیدی از مخاطبان ادبی مواجه شد که سادگی بیان و تصاویر او را در شعر می‌پسندیدند. اگرچه شعر جلالی بر مفاهیم عمیق انسانی تأمل می‌کند؛ خاصه مفهوم «مرگ» و «نیستی». روزانه‌ها پخته‌ترین اثر اوست٬ آخرین کتابی که در زمان حیات او منتشر شد. پس از آن کتاب‌های بسیاری به کوشش بستگان او منتشر شد؛ اما از آن‌جا که برخی از این اشعار به سال‌های بسیار دور گذشته بازمی‌گردد بعید می‌نماید که شاعر خود قصد انتشار آن‌ها را داشته است.[۲]

آیینه‌وار می‌نگرم و نقش جهان را باز می‌گویم
چه غم‌انگیز است با چشم‌های باز خفتن
بیژن جلالی و کیکاووس یاکیده در یک قاب
معمولاً خنده‌رو بود
هیچ کس نخواهد دانست که روی سخن من با که بوده است

از میان یادها

مرگ‌آگاهی شاعران!

کامیار عابدی می‌گوید:

واپسین‌باری که جلالی را دیدم دو هفته پیش از رفتنش به حالت اغما بود. قراری گذاشتیم تا جایی برویم ابتدا نمایشگاه نقاشی که نشد و بعد یک انتشاراتی که شد و بعد هم رفتیم به کافهٔ مورد علاقه‌اش در این سال‌ها که کافه شوکا بود. بعد از آن هم دو سه بار تلفنی صحبت کردیم. پیوستگی عاطفی و معنوی‌ام با وی بسیار بود...[۳]

عبا بر دوش

فروزنده اربابی می‌گوید:

حدود ساعت ۱۲ یا یک بعد از نیمه‌شب من و همسرم جلوی در منزل جلالی رسیدیم. او را دیدیم عبا بر دوش و کلاه بر سر، بیرون از منزل مشغول غذادادن به گربه‌های فراوان بود که دور او را فرا گرفته بودند. صحنه‌ای بود بسیار زیبا و لطیف و فراموش‌نشدنی. همسرم گفت: ای کاش از این صحنه عکس می‌گرفتم و بعد گفت: آقای جلالی مثل مصلحان زندگی می‌کند؛ انسان وارسته‌ای است و خوشابه‌حال ما که با چنین شخصیتی آشنا هستیم.[۴]

اخوانیه خرمشاهی

یک‌ بار با چند تن از یاران خواص، در حیاط رستوران سورِن، کنار زمزمهٔ نامحسوس فوارهٔ آن حوض ماهی‌نشان و گربه‌نشین، بر سر یک میز نشسته بودیم. درآمدم که آقای جلالی! محض اختلاط و سربه‌سرگذاشتن شما شعری برایتان سروده‌ام؛ که در مدح آدم همواری چون شما نمی‌توان شعری ناهموار گفت و تعارفاتی از این دست. لبخند همیشگی دلنوازش به خنده‌ای کوتاه آمیخته شد و با حرکت سر و دست تشجیعم کرد که شعر بی‌اهمیت و به‌اصطلاح اخوانی‌ام را بخوانم و من خواندم:

خدای حفظ کند بیژن جلالی راکه اعتبار دگر داد شعر عالی را
پس از فروغ و سپهری جهان چه خالی بودجلالی آمد و پر کرد جای خالی را
ز سبک هندی و رندی در او نشانی نیستفقط به‌طرز خوشی گفت شعر حالی را
چو آتشی که نگنجد به زیر خاکستربه روی جلد ببین روز پرتقالی را
ز بس که همدل و هم‌زلف و هم‌قیافه شدندتمیز کس ندهد فانی و جلالی را
جهان به زیر پر شعر خویش بگرفتیبمان و قدر بدان این شکسته‌بالی را
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ

و کدامین صله ارزنده‌تر از تغییر ذائقه و احساس قلقلک‌مانندی که به جلالی دست داد، بالاتر بود؟[۵]

زندگی و یادگار

زندگی‌نامه

بیژن جلالی‌زاده، مشهور به بیژن جلالی، از چهره‌های شناخته‌شده شعر معاصر ایران، ۳۰آبان۱۳۰۶ در خیابان پاریس تهران به‌دنیا آمد. پدر بیژن، ابراهیم جلالی بود و مادرش اشرف‌الملوک هدایت. خانوادهٔ پدری‌اش در اصل تفرشی بودند. جد اعلای آن‌ها میرزا علی مستوفی نام داشت. پدربزرگش شمس‌الدین جلالی (فطن‌الملک) بود. و در اواخر دورهٔ پهلوی اول در وزارت داخله و وزارت دارایی مناصب مهمی را بر عهده گرفت. خانواده مادری جلالی از خاندان قدیمی هدایت به‌شمار می‌رفتند. سرسلسهٔ این خاندان در دورهٔ قاجار، رضاقلی‌خان هدایت، نویسنده و تاریخ‌نگار مشهور است؛ صاحب دو اثر مجمع‌الفصحا و ریاض‌العارفین. رگهٔ فرهنگی خاندان هدایت در تیرهٔ نیرالملکی آنان بیشتر دیده می‌شود. نیرالملک، یکی از فرزندان رضاقلی‌خان بود که به وزارت علوم رسید و حدود سه دهه ریاست دارالفنون را نیز برعهده داشت؛ یکی دیگر از پسرانش اعتضادالملک بود که ذوقی هم در نقاشی داشت. پسرانِ اعتضادالملک به نام‌های عیسی، محمود و صادق نیز ذوق ادبی و هنری داشتند. صادق هدایت سرسلسلهٔ داستان‌نویسی ایران در عصر تجدد است.[۱]
پدر بیژن در آلمان کشاورزی خواند و به ایران آمد. آخرین‌شغلش بازرسی وزارت کشاورزی بود. مادر بیژن زنی تیزبین بود با روحی ظریف، اما ازدواجش با ابراهیم متناسب نبود؛ از نظر روحی و رفتاری با هم سازگاری نداشتند. بیژن با خانواده مدتی به‌سبب شغل پدر در شمشک زندگی کرد. در همهٔ دوران کودکی، حیوانات اهلی و دست‌آموز در خانهٔ‌شان نگهداری می‌کردند و با طبیعت پیوند داشتند. مادر گاهی برای بچه‌ها شعر و نثر سعدی را می‌خواند. بیژن از ده‌سالگی نزد پدر و همسر دومش (مهری اعلم) ماند و رابطهٔ خوبی هم با نامادری‌اش داشت اما مهرداد، برادر کوچک‌تر با مادرش بزرگ شد. دوران کودکی برای بیژن جز سعادت تنهایی و پیوند با طبیعت نبود. او بر این امر باور دارد اگرچه خاطره‌های به‌جا مانده پدر و بگومگوهای پدر و مادر همواره برایش ناگوار بود. او در نیمهٔ دوم زندگی‌اش معاشرتی با خانوادهٔ پدری نداشت؛ اما در دورهٔ نوجوانی مجذوب ترانه‌های خیام هدایت بود و شاهنامه و چند دیوان کهن؛ از خواندن پاورقی‌های روزنامه‌ها هم لذت می‌برد.[۶]
در دورهٔ جدایی پدر و مادر، بیژن ده‌ساله است و پدر به‌عنوان رئیس ادارهٔ پیشه و هنر آذربایجان منسوب شده و به تبریز می‌روند. او سال‌های پنجم و ششم در مدرسهٔ رشدیه و سال اول متوسطه را در دبیرستان فردوسی تبریز می‌گذراند. ترکی را در طی اقامت سه ساله‌اش در تبریز می‌آموزد. در این مدت با یکی از همدوره‌ای‌هایش به نام یدالله امینی «مفتون» دوست می‌شود. بعد به تهران می‌آید و دورهٔ دبیرستان را در رشتهٔ طبیعی به‌پایان می‌رساند. بعد تصمیم می‌گیرد رشتهٔ پزشکی را انتخاب کند که منصرف شده، فیزیک را برمی‌گزیند تا در کنار آن از فلسفه دور نباشد. اما از سال ۱۳۲۵تا۱۳۳۱ چندماهی در رشتهٔ فیزیک دانشگاه تهران و چندسالی در رشتهٔ علوم طبیعی دانشگاه‌های تولوز و پاریس درس می‌خواند تا این‌که همه آن‌ها نیمه‌کاره رها می‌کند زیرا علاقه به شعر و گشت‌وگذار آزاد در زمینه‌های فلسفه و هنر و ادبیات، او را از انضباط و نظم درس‌خواندن دور می‌کند. وی در بازگشت، در رشتهٔ زبان و ادبیات فرانسوی دانشگاه تهران تحصیل کرد و دورهٔ لیسانس را به‌پایان می‌برد. استادان وی در این دوره عیسی سپهبدی، موسی بروخیم، ژان رو فرانسواز، خانم شیبانی، امینه پاکروان و بانوی فرانسوی آندریو بودند و درس ادبیات فارسی دانشجویان این رشته نیز برعهدهٔ پرویز ناتل خانلری بود.
بیژن جلالی از سال۱۳۲۵ تا مدتی به کارهای گوناگونی پرداخت. در دبیرستان‌ها انگلیسی درس می‌داد. چندی هم مسئول آزمایشگاه دبیرستان ایرانشهر بود. زمانی هم در موزهٔ مردم‌شناسی وزارت فرهنگ کار می‌کرد. چون دورهٔ مردم‌شناسی را در موزهٔ مردم‌شناسی پاریس گذرانده بود در این موزه با منوچهر شیبانی شاعر و و جلیل ضیاءپور نقاش آشنا شد. سرانجام به کار در شرکت فرانسوی آنتروپوز مشغول شد. با استفاده از بورس این شرکت، یک دورهٔ اقتصاد نفت را در پاریس به‌پایان برد. کار اداری رسمی را در شرکت نفت و شرکت پتروشمی پی گرفت، تااینکه سال۱۳۵۹ بازنشسته شد.
جلالی ازدواج نکرد. زندگی‌اش در سکوت و با آرامش و تلألویی خاص ادامه داشت.
چند روزی پس از نیمهٔ آذرماه۱۳۷۸ دچار سکته مغزی شد. اندکی بیش از یک ماه را در اغما گذراند و در روز آدینهٔ ۲۴دی‌ماه همان سال در سن ۷۲سالگی درگذشت و در بهشت زهرای تهران قطعهٔ ۹، ردیف ۱۰۲، شمارهٔ ۲۰ به خاک سپرده شد.
بعد از درگذشتش مجموعهٔ بسیار زیادی از اشعار او که تا آن زمان چاپ نشده بود به‌همت برادرش مهرداد جلالی و انتشارات مروارید به‌چاپ رسید. [۱][۷]

دو دههٔ پایانی زندگی بیژن جلالی

یکی از حوادث ناگوار در زندگی جلالی در حدود دو دههٔ پایانی زندگی ازدست‌دادن محمدرضا (شهریار) سلیمی است که پسر یکی از آشنایان بیژن بود که یک دوره نزد بیژن و مادرش زندگی می‌کرد و هر دو در این دوره احساس نوعی خوشبختی می‌کردند. او در سن ۱۴سالگی دوچرخه‌اش با اتومبیل تصادف کرد. مدتی بعد نیز بیژن به‌سوگ مادر می‌نشیند و این‌چنین عظمت تنهاشدن با او را بیان می‌دارد:
«تنهایی من با فوت مادرم و انقلاب که همه چیز را تغییر داد و اصولاً بافت جامعه و روابط را بیشتر کرد.» [۸]

شعر و شاعران

زندگی در محیط فرهنگی خانوادهٔ هدایت، بیژن را از همان دورهٔ دبیرستان در وضعیت خاصی قرار داد. به مسائل فکری و دینی و ادبی توجه نشان می‌داد. به هیپنوتیسم و مانیتیسم کشیده شد. دو سال گیاهخواری کرد تا این‌که در آستانهٔ رفتن به فرانسه به تشویق مادر و تأکید صادق هدایت، از آن دست کشید. تأمل‌ها و تفکرها سرانجام در نیمهٔ دوم دههٔ سی او را به‌صورت جدی به جهان شعر و سرودن مربوط کرد. ابتدا نوشته‌هایی به شعر و نثر (به فارسی و فرانسوی) می‌نوشت؛ اما آن‌ها را جدی نمی‌گرفت. سرانجام سال۱۳۴۱ دفتر روزها را منتشر کرد. این دفتر در جامعهٔ ادبی در کل با تلقی مثبت روبه‌رو شد؛ بااینکه هنوز جامعه در این دوره به شعر منثور روی خوش نشان نداده بود.[۹]

شخصیت و اندیشه

شعرهای بیژن جلالی، تأمل‌هایی است به‌هم پیوسته. نمی‌توان تقدم و تأخر چندانی برای آن‌ها درنظر گرفت. مفهوم‌هایی مانند «هستی»، «انسان»، «خدا»، «مرگ»، «زمان» و «طبیعت»، شعر او را از هر نوع تقویم دور کرده‌ است. از این رو نظام ارزش‌گذاری این‌جهانی در شعر او راهی نیافته‌ است. یک دغدغهٔ بیژن جلالی کمال انسانی است و دغدغهٔ دیگرش کلام بشری. در چنین چهارچوبی، عناصر طبیعت و شکل طبیعی در سخن وی نکته‌ای است بسیار عمده. عشق انسانی گاه در برخی از سروده‌های او بازتاب یافته‌ است؛ اما اغلب اندیشیدن به هستی، تأمل در مفهوم خدا و زیستن در طبیعت جانشین اصلی عشق انسانی در بسیاری از لحظه‌هاست. جلالی گاه در حوالی نومیدی و غم قرار می‌گیرد؛ اما او را باید شاعر نور، امید و ایمان دانست حتی اگر در برخی دَم‌های زیست روزانه آن‌ها را نیابد. بدین‌ترتیب برخورد شاعر با مرگ برخوردی است سبک‌دلانه. در واقع، شعر جلالی تلاش و تمرینی است برای بودن در جهان، به‌رغم مرگ، اما در مصالحه و نه دشمنی با آن.
در سیر شعرگویی این شاعر از نیمهٔ دههٔ سی تا پایان عمر، شعر به‌مثابهٔ بیان اندیشه درخور شناسایی است. در واقع جلالی سیر ذهن و سلوک فکری خود را با کلام مربوط کرده‌ است؛ اما در این نسبت، نسبت فکر و شعر، گسست دیده نمی‌شود. فکر و شعر در انطباق با یکدیگر است. به‌عبارت دیگر این دو قلمرو اغلب پابه‌پای هم پیش آمده‌ است تا آن‌جا که شعر برای شاعر تبدیل به مذهبی پنهان شده‌ است؛ زیرا در صفحات پایانی نخستین‌دفتر شعرش، شعر و شاعر و زبان و نوشتن موضوع اصلی شعر اوست و آخرین‌دفتر شعرش نیز «دربارهٔ شعر» نام دارد.[۱۰]
بیژن جلالی در پاسخ واپسین‌پرسش کامیار عابدی (از مجموعهٔ پرسش‌های دورودراز تابستان۱۳۷۶) چنین گفت: از اینکه ایرانی هستم، زبانم فارسی است، شعری نوشته‌ام، اموراتم گذشته‌ است، سفرهایی کرده‌ام و حالا آرزویی ندارم، خوش‌حالم.[۱۱]

زمینهٔ فعالیت

جلالی از نگاه دیگران

کامیار عابدی

فرخ امیرفریار

بیژن جلالی در کلام سیمین بهبانی

سیمین بهبهانی

شمس لنگرودی

سیروس نوذری

نادر نادرپور

محمد بهارلو

بیژن جلالی به کلمات متداول و سادگی جمله‌های شعری خود عمق می‌داد.[۱۹]

بهاء‌الدین خرمشاهی

♦نظر قبلی
یک‌وقت شعر جلالی را کم‌رنگ و مثل خودش کم‌جون و کم‌خون ارزیابی می‌کردم؛ اما یا شعر او رنگین‌تر و سنگین‌تر شد یا دید و انتظار من اصلاح شد. دیدم شعرهای او حدیث نفس، تک‌گفتار درونی و زمزمه‌ای است از سر دلتنگی و تنهایی و برای یافتن آن باید هیاهوی درون را فرونشاند. شعرش بی‌زر و زیور بود...[۲۰]
♦ نظر فعلی
تقابل بین شاملو و جلالی عمدتاً در دو چیز است؛ یکی در مهاجم‌بودن شعر شاملو است و ملایم‌بودن شعر جلالی. و چنین می‌انگارم که جلالی مهر مسیحایی را با ترک خشونت بودایی پیوند زده‌ است. او انسان و شاعر بی‌سر و صدایی است. تقابل دوم شعر شاملو با جلالی در این است که شاملو ساده‌ها را قلمبه می‌کند و جلالی برعکس قلمبه، برجسته‌ها را ساده می‌کند. در شعر جلالی کلمه به کوه و دریا تبدیل نمی‌شود، بلکه کوه و دریا در کلام او به شعر ناب بدل می‌شود و واقعیت شعر از واقعیت جهان واقعی‌تر است.[۲۱]

نظر محمود دولت‌آبادی

هوشنگ گلشیری

منوچهر آتشی

احمدرضا احمدی

رضا براهنی

عمران صلاحی

شعر جلالی شعر زمزمه است نه فریاد. آنانی که شعرشان را در ذهن‌شان فریاد می‌کنند انگار برای یک جمعی دارند شعر می‌گویند. ولی آنانی که زمزمه می‌کنند، گویی برای خودشان می‌گویند.[۲۷]

م.آزاد

احمدرضا احمدی می‌گوید:

جلسات در خانهٔ فروغ همیشه همراه‌با جدال و دعوا بود. مثلاً یک شب م.آزاد به بیژن جلالی پیله کرد و گفت که: تو شعرت اجتماعی نیست و... اصلاً چیز جذابی نبود.[۲۸]

تفسیر و نظر جلالی دربارهٔ خود و آثارش

بیژن جلالی می‌گوید:

نوشته‌های من ساده است و به‌فارسی معمولی نوشته شده‌اند و می‌شود به‌راحتی آن‌ها را خواند. این البته در اصل نباید خصوصیتی به‌شمار آید؛ چون به‌نظر من شعر باید ساده باشد با بیانی مستقیم. ولی چون بسیاری از شعرهای نو را نمی‌توان به‌راحتی خواند سادگی و روانی شعر من در این حالت می‌تواند خصوصیتی باشد. آن‌ها طبیعی هستند. یعنی بر اثر ضرورتی واقعی به‌دنیا آمده‌اند؛ نه به قصد به‌وجودآوردن اثری هنری.[۲]

بیژن جلالی در گفت‌وگو با پیک گفته‌ است:
شعر من سرگذشت سادهٔ نوشتهٔ روح من است که آن را به‌زبان ساده نوشته‌ام و مثل همه سرگذشت‌ها برای بعضی‌ها جالب نیست. از لحاظ تئوری، من به شعر ساده علاقه‌مندم، بدون اینکه کوشش دیگران را در زمینهٔ فرم و تکنیک نادیده بگیرم. از لحاظ تاریخ ادبیات معاصر، لازم است برای جستجوی ریشه‌های شعر نو بیشتر به عقب برویم؛ مثلاً به دورهٔ مشروطیت و سهم شعرای خوبی مثل ایرج، عارف، عشقی، پروین و دیگران را فراموش نکنیم.[۲۹]

دیگران از نگاه جلالی

صادق هدایت

نیما و هوشنگ ایرانی

سیداحمد فردید

اسماعیل شاهرودی

سهراب سپهری

فروغ فرخزاد

نظر جلالی دربارهٔ دیگر مسائل و موضوعات

شعر سپید یا نثر ادبی؟!

می‌گویند خدایان سطر اول شعر را هدیه می‌کنند و بقیه‌اش را شاعر می‌نویسد. افت‌وخیز در شعر زیاد است و در شعر سپید این موضوع مطرح می‌شود که چه چیز قطعهٔ ادبی است و چه چیز شعر است و این را فقط یک شعرشناس می‌تواند بگوید. برای اینکه معیار خارجی برای قضاوت کم است.[۳۵]

شعر در دههٔ شصت

جهتی را که شعر در دههٔ شصت پیدا کرده، بیشتر می‌پسندم. مضامین شعری تنوع بیشتری پیدا کرده، شخصی و عمیق‌تر شده‌ است و از لحاظ فرم هم شعرا آزادی بیشتری به خود می‌دهند. دعا می‌کنم دو دستگی و بی‌اعتنایی متقابل، که بین شاعران کشور وجود دارد جای خود را به درک و احترام متقابل بدهد و همه، امر شعر را لایق آن ببینیم که اختلاف سلیقه‌ها و طرز فکرها را مانعی در راه گفت‌وگو و همدلی تلقی نکنیم.[۳۶]

سادگی در شعر و هنر

شعر در همه‌جا به‌طرف ساده‌ترشدن رفته‌ است؛ مثل دیگر هنرها. از تئاتر فقط دو صندلی باقی مانده با دو نفر که پشت به‌هم کرده‌اند و هریک حرف خودش را می‌زند. نقاشی شده چند خط و چند رنگ. شعر شده چند کلمه و یک نگاه. البته این ظاهر قضیه است. ذات شعر و ذات هنر در این سادگی خلاصه شده و چه بسا که تجلی بیشتری یافته‌ است.[۳۷]

موضع‌گیری و فعالیت‌های سیاسی

گرچه انقلابی نبودم، ولی خیلی به‌راحتی با انقلاب برخورد کردم. می‌شود گفت هیجان و فداکاری مردم در انقلاب برایم جنبه‌ای حماسی و هم غنایی داشت. انتظار عمده‌ای از آن نداشتم ولی نفس انقلاب برایم خیلی جالب بود. چون فکر نمی‌کردم مردم بتوانند روزی سر بلند کنند. زن‌ها امروز خیلی بیشتر حق‌طلب‌اند... تأسفی برای دوران قبل از انقلاب ندارم و فکر می‌کنم فضای فکری بعد از انقلاب در ایران بازتر است... بعد از انقلاب یک جهش فکری پیدا شده... جوان‌ترها بیدارتر هستند.[۳۸]
کامیار عابدی در کتاب بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما می‌گوید:

نگاه انتقادی‌اش به حوزه‌های سیاست، فرهنگ، اقتصاد و اجتماع وسعت داشت. کوته‌اندیشی‌های معمول در شماری از روشنفکران جزم‌اندیش در گفتارش دیده نمی‌شد.[۳۹]

جوانی من دورهٔ فعالیت‌های سیاسی بود. خیلی از دوستانم چپ بودند؛ اما من هرگز نتوانستم با اندیشه‌های آنان کنار بیایم. توقع آنان این بود که دربست حرفهای‌شان را قبول کنم. اما من هیچ‌گاه نمی‌توانستم تجربه و تحلیل‌ها یا پیش‌بینی‌ها و نظریات فلسفی یا اجتماعی‌شان را یکجا بپذیرم. این تصور در آن‌وقت عمومی بود که دنیا به‌طرف نوعی سوسیالیسم پیش می‌رود. من هم این‌طور فکر می‌کردم.[۴۰]

اشعار

مرگ می‌آید

با دستی چشم‌های ما را
می‌پوشاند
و با دستی میوهٔ خورشید را
می‌چیند.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ
اگر برای درختان
بنویسم
چه کسی سخن مرا
به آن‌ها خواهد گفت
پس بهتر است
که مثل درختان
سکوت کنم
و لباس سبز بپوشم.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ
اگر پای رفتنم بود
در هر گام می‌خندیدم
به روی جهان
و اگر فرصت ماندنم بود
برای اندوه خود
جایی می‌یافتم.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ

 با مرگ بگریزیم

تا کهکشان‌ها
زیرا با زندگی
راه چندان دوری
نمی‌توان رفت.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ
قناری
صدا می‌شود
آواز می‌شود
بیش از آنچه
هست
بیش از آنچه
می‌تواند
بیش از آنچه
می‌داند.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ
چرا نگویم که گنجشک‌ها
مثل قطره‌های باران
از بالا می‌آمدند
و روی زمین
می‌نشستند.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ

 اگر که از کلمات می‌نوشیدیم

چنان‌که از چشمه‌ای
و از کلمات می‌خوردیم
چون نان گندم
و با کلمات می‌زیستیم
شاید هرگز نمی‌مردیم.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ
چه سخت است خواندن شعری
که مثل شعر نوشته نشده باشد
روی هر لغت مکث می‌کنیم
و ذهن‌مان از حرکت
بازمی‌ایستد
مثل وقتی که در سنگلاخ
راه می‌رویم
و گاه از رو به زمین
می‌افتیم.
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ
سی در خواهد زد
و خواهد آمد
که چشمان تو را
خواهد داشت
و همان حرف تو را

 خواهد زد

ولی من او را
نخواهم شناخت
ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ

با اشک حرفی می‌زنیم
که با حرف آن را
نمی‌توان گفت

ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ

برای خود
قصری ساخته‌ام
با نسیم
با دانه‌های برف
و با رنگ طلایی خورشید
برای خود
قصری ساخته‌ام
برای خراب‌شدن

ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ ᗙ

چهره

با قامتی نحیف و استخوانی، در گوشهٔ لبش همواره برای خندیدن و گذشتن از بسیاری چیزها جایی داشت.[۴۱]
محمدعلی اسلامی نُدوشن می‌گوید:

برحسب اتفاق شباهت‌های خُلقی و خَلقیِ بیژن جلالی به صادق هدایت کم نبود. ترکیب صورتش مانند او بود. همان گونهٔ استخوانی، کمی سیاه‌چرده، مانند او کم‌جُثه و لاغر، مانند او شکننده. بی‌آنکه بخواهد تقلید از دایی خود بکند بعضی حالت‌ها و تیک‌های شبیه به او داشت؛ هم‌چنین بعضی جرقه‌های اندیشه.[۴۲]

سیمین بهبهانی می‌گوید:

طی چند سالی که با او آشنا بودم زمان خیلی کم بر چهره‌اش اثر گذاشته بود. می‌گفتم: بیژن ماشاءالله تکان نخورده‌ای! می‌گفت: مثل مومیایی‌ها لاغر و تیره‌رنگم. اگر دو سه هزار سال هم بمانم هیچ تغییری نخواهم کرد. گاهی هم می‌گفت: من ماموت هستم به‌صورت منجمد همیشه تازه خواهم ماند.[۱۴]

منوچهر آتشی می‌گوید:

بیژن را از دیرباز می‌شناسم، با چشمان باهوش و درشتش در سیمای نازکش بر اندامی نازک‌تر و شعری که کاملاً با این سیما و اندام تناسب شگفت دارد.[۲۴]

نحوهٔ پوشش

فرخ امیرفریار می‌گوید:

بیژن جلالی در لباس‌پوشیدن هم شیوه خاصی داشت. اغلب لباس نیمدار می‌پوشید و معمولاً کراوات پهن می‌بست. شلوارش هم قدری کوتاه‌تر از معمول بود و تا بالای کفشش می‌آمد. معمولاً خود را می‌پوشاند. به‌شوخی می‌گفت: یک روز در زدند، گدا بود نگاهی به سر و وضعم کرد، ترسید اگر بایستد ممکن است من لباسش را از او بگیرم و رفت! ادکلن مورد علاقه‌اش اُساواژ دیور بود.[۴۳]

تکیه‌کلام‌ها

فرخ امیرفریار می‌گوید:

بیژن جلالی چند عبارت از بهاء‌الدین خرمشاهی را تکرار می‌کرد می‌گفت: «این‌ها سکّه است!»، «حافظ، حافظهٔ ماست»، «حافظ انسان کامل نیست بلکه کاملاً انسان است».[۴۴]

خلقیات

کامیار عابدی در کتاب بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما می‌گوید:

خنده‌رو بود؛ شاید از آن رو که از زندگی همانی را می‌خواست که در دایرهٔ امکان وجود داشت نه بیشتر. جویای احوال دیگران بود. مهربان بود. زندگی ساده‌ای داشت. قناعت می‌ورزید. ولنگاری یا تظاهر به آن در سخن و رفتارش نبود. از ادب و متانت طبیعی، نه تصنعی، خوشش می‌آمد. اهل ظرافت و شوخ‌طبعی بود.[۳۹]

محمدعلی اسلامی نُدوشن می‌گوید:

بیژن جلالی گوشه‌گیر، قانع و بی‌آزار بود. نق نمی‌زد.حالت‌هایی را که روشن‌فکران سبک‌مایه دارند، نداشت. هیچ‌وقت شاعری خود را به‌رخ نکشید. شعر نمی‌خواند. داعیهٔ مجلس‌گرم‌کنی نداشت. ندیدم که بخواهد خانم‌ها را سرگرم کند یا نظر لطف آنان را به‌خود جلب کند؛ آن‌گونه که بعضی از شاعران مجلسی دارند.[۴۵]

هوشنگ گلشیری می‌گوید:

بعضی خلقیات بیژن جلالی شبیه صادق هدایت بود. سنت کافه‌نشینی فرانسوی‌ها را هم داشت.[۲۳]

سبک و محل زندگی

به خانه‌اش رفتیم. خانه‌ای در شمال شهر، به‌سبک قدیمی و ظاهری آجرنما و حیاطی که در آن فصل سرما درختان بدون برگ داشت. چند سگ بزرگ خانه‌اش را نگهبانی می‌کردند. جلالی گفت: آن‌ها از رنگ سیاه می‌ترسند و تمام لباس‌های من سیاه بود. پسری با لباس سربازی آن‌جا بود که پیش جلالی می‌ماند. از سگ‌هایش گفت و از این‌که در سال‌های گذشته چندتایی گربه داشته. خانه‌اش خلوت و ساکت بود و می‌شد حدس زد این خانهٔ مردی است کــه هیچ زنی در آن قدم برنداشته است. ما را به اتاق کارش راهنمایی کرد. اتاق کاری که پر بود از کتاب و چند صندلی قدیمی لهستانی. صندلی‌ها پر بود از جیرجیرهای دلنشینی که نشان از عمر طولانی آن‌ها داشت. میز کوچکی هم بود. پارچه‌ای قدیمی روی آن کشیده بودند. در استکان‌های دسته‌نقره‌ای چای ریخته شده بود. نقره‌ها رو به سیاهی می‌زد. آن‌ها را روی میز کوچک وسط اتاق گذاشته بودند. صحبت از شعر شد و زندگی او که می‌گفت: همیشه با شعر زندگی کرده و مجموعه‌آخرش هم دربارهٔ شعر بوده؛ شعرهایی که برای شعر سروده. کمی آن طرف‌تر جایزهٔ ادبی مجلهٔ گردون هم به‌چشم می‌خورد جایزه‌ای که بابت شعرهای جلالی به او اختصاص داده بودند.[۴۶]

بنیان‌گذاری

نمایندهٔ شعر کوتاه فارسی به‌شیوهٔ سپید.

تأثیرپذیری‌ها

به‌گفته جلالی، با اولین‌شاعری که آشنا می‌شود شارل بودلر (۱۸۲۱تا۱۸۶۷) است و با شعرهای دیگر شاعران مدرن فرانسه و سرانجام با پل الوار (۱۹۵۲) که با او از نزدیک ارتباط می‌یابد. جلالی اولین‌شعرهایش را به فرانسه نوشته اما به‌گفتهٔ خودش:

من از کنار نیما یوشیج رد شدم؛ چون وقتی می‌رفتم (به خارج) نیما را نمی‌شناختم. وقتی برگشتم مقداری آشنایی با شعر فرانسه و دنیا و مسائل مربوطه داشتم و حقیقتش نمی‌توانستم وزن نیمایی را در بیاورم. از رو می‌خواندم. بدون این‌که متوجه باشم این وزن دارد و احساس می‌کردم زبان مشکلی است و من را به هیچ‌جا نمی‌رساند. سال‌ها طول کشید تا به اهمیت نیما توجه بیشتری کردم.[۴۷]

جلالی می‌گوید:

من اگر خاصیتی برای شعر خودم بخواهم بگویم و شاید تاحدی به‌علت اینکه تحت تأثیر شعر فرانسوی و اروپایی بوده؛ سلامت، روانی و حالت بداهتی است که در آن هست.[۱۲]

جلالی می‌گوید:

فکر می‌کنم بودیسم در اساس فکری من تأثیر گذاشته‌ است. فکر عرفانی منظوم و مکتوب ما برای من منبع بزرگی از فکر و الهام بوده‌ است؛ ولی خودم را عارف نمی‌دانم. دربارهٔ شعرا هم چند شاعر بزرگ روی من تأثیر گذاشته‌اند: سعدی، حافظ و مولانا.[۴۸]

محمد بهارلو می‌گوید:

بوف کور محرک و منبع الهام بیژن جلالی برای سرودن شعر بود است؛ به‌طوری که نخستین‌اشعار خود را از روی تصاویر خیالی بوف کور سروده‌ است.[۴۹]

استادان

بیژن در دبیرستان تهران، شاگرد محمدعلی مجتهدی، یدالله سحابی، رضا جودت، ذبیح‌الله صفا، محمود بهزاد، عبدالله شیبانی و محمدحسین مشایخ فریدنی بود و از همه آنان به‌نیکی یاد می‌کند. استادان دانشکده زبان و ادبیات فرانسوی‌اش در تهران هم: عیسی سپهبدی، موسی بروخیم، ژان رو فرانسواز شیبانی، امینه پاکروان و بانوی فرانسوی آندریو بودند، درس ادبیات فارسی دانشجویان این رشته نیز برعهدهٔ پرویز ناتل خانلری بوده‌ است.[۵۰]

علت شهرت

زبان ساده و شعر بی‌پیرایه و عرفانی بیژن جلالی از دلایل شهرت جلالی است.

آثار و کتاب‌شناسی

ویژگی‌های شعری

بیژن جلالی از اولین دفتر شعر خود، روزها (۱۳۴۱) تا پایان عمر و در انبوه شعرهایش، هرچه سرود، ادامه یک خط فکری کاملاً مشخص و فردی است. شعر او به‌تمام معنی، معناگراست و ظاهراً بی‌فرم. اما فرم ساده شعر او به‌خوبی بازتاب تفکر و نگاه یک‌سویهٔ او به معناست. معناهای ژرفی که ساده سروده شده‌اند و ساده بر کاغذ آمده‌اند. و در یک‌کلام به‌نوعی سهل ممتنع دست یافته‌اند.[۴۷]
شعر جلالی قابل تقلید نیست از بس ساده است. او شعرهای خود را بیشتر «نوشته» می‌خواند. هرچند جلالی شاعری است بسیار فروتن اما از جهاتی درست می‌گوید زیرا بسیاری از شعرهای او به‌شکلی آغاز می‌شوند که انگار شاعر قصد نوشتن نامه‌ای دارد. اغلب با منطق نثر آغاز می‌کند اما به‌ناگاه در پایان‌بندی با شگردی که تنها محصول نبوغ ناخودآگاه شاعر است کل متن به‌نفع شعری کامل، سامان می‌یابد.[۲]

شکل و فرم

جلالی به شعر همچون یک ساخت کم‌اعتناست و شکل و فرم در شعر او در حاشیه قرار دارد. شاید یکی از دلیل‌هایش آن باشد که او به طبیعی‌ترین حالت ممکن موفق شد تا تأمل‌ها و تفکر اشراقیِ لحظه‌ای خود به‌صورت شعر ثبت کند. شعرها یا نثرهای او خالص نوشته شده‌ است. درواقع، او گاه با بی‌اعتنایی به ساخت و شکل، شاید بی‌آنکه حتی خود بخواهد، درصدد برهم‌زدن نظم موجود ادبی است.
شعر جلالی با شکل و فرم و ساختار رایج ادبی بیگانه است. او جز در برابر طبیعت کلام و کلام طبیعی، خویش را متعهد نمی‌داند؛ اما جلالی با تداوم و پافشاری در راه شعری خود، نوع نوشتارش را به‌عنوان یک شکل و ساختار به جامعهٔ ادبی شناساند. در شکل و ساختار شعری او، که در مرز زبان ترجمهٔ متعارف شعر قرار دارد آنچه به کلام هویت می‌بخشد زبان نثری سیال مبتنی بر طبیعت است. زمزمه‌های جلالی چشم‌اندازی از خوانده‌ها و تأمل‌های ظریف مردی اندیشه‌ور و عارف‌مسلک را بیرون از جدال‌های سهمگین سده بیستم میلادی، از قبیل جدال‌های سیاسی‌اجتماعی، سنت‌ و تجدد و مانند آن‌ها در اختیار خواننده قرار می‌دهد.[۵۱]
سیمین بهبهانی می‌گوید:

فرم یا شکل در بیشتر موارد در شعر جلالی جایی ندارد. او هیچ کوششی برای یافتن تناسب‌ها و آرایه‌های لفظی و معنوی نمی‌کند. در این مرحله، شعر او درست در تقابل با شعر شاملو و رؤیایی است. شاید بتوان گفت از کسانی است که معتقد است شعر ناب باید از هر پیرایه بری باشد. خوشبختانه می‌توان گفت که شعر جلالی هرگز پیرایهٔ معنا را از شعر خود بیرون نرانده‌ است و به این لحاظ شعرش استوار و کامل است.[۵۲]

سبک، زبان، ساختار، معناگرایی و دیگر ویژگی‌ها

در نقدهایی که بر شعر جلالی نوشته شده، هرگز به عاشقانه‌های او توجهی نشده‌ است. جلالی از هایکوهای ژاپنی نیز تأثیراتی پذیرفته و این تأثیر البته نه‌تنها به تقلید نمی‌انجامد؛ بلکه به شعر او غنایی بیشتر می‌بخشد و در دادوستد با هایکو به فضاهایی دست می‌یابد که مختص نگاه او به زندگی است: آنچه از دست می‌رود / رفته‌ است / همچنان می‌رود / چون برگ مرده‌ای / بر آب.
اما اساسی‌ترین مشکل جلالی نیز زاییدهٔ همین شکل بسیار ساده آن است. پافشاری شاعر در بیان مستقیم و بی‌شائبه، بسیاری از شعرهای او را فاقد انسجام و یک‌دستی می‌نمایاند. از ویژگی‌های شاعران برجسته، دست‌کم پیش از تفکر پست‌مدرنیسم، یکی هم این است که افزون بر دستگاه پیوسته و منسجم، در ساختار بیرونی شعر نیز به انسجام کلامی و قدرت شگرف آن دست می‌یابند. از همین رو شعر آنان هیچ دخل و تصرفی برنمی‌تابد و بی‌گمان به همین دلیل است که مثلاً در دیوان حافظ غزل‌های یک‌دست، بسیار فراوان‌تر از دیوان غزلیات شمس یافت می‌شود.
گاه شعر جلالی به زبان محاوره و لحن عامیانه نزدیک می‌شود که گویی شاعر به‌هنگام سرایش، هیچ‌گونه توجهی به کار خویش نداشته‌ است: کاش آسمان / در دیگر داشت / و مرا/ به فضای دیگری / دسترسی بود.
در شعر بالا کلمه "در" دقیقاً از زبان محاوره وارد شعر شده و به ساختمان شعر آسیب رسانده‌ است. به‌سادگی با تبدیل آن به "دری" شعر کوتاه جلالی در فضای منسجمی قرار می‌گیرد؛ به‌ویژه که با کلمهٔ "‌دیگری‌" در سطر چهارم، طنین زیبایی خواهد یافت.

کارنامه و فهرست آثار

کتاب‌ها

دفترهای شعر

دفترهای شعر بیژن جلالی
عنوان سال انتشار محل انتشار نام انتشارات تعداد صفحات
آب و آفتاب ۱۳۶۲ تهران رز ۲۲۹ ص
درباره شعر ۱۳۷۷ تهران نشر و پژوهش فرزان روز ۱۱۸ ص
دل ما و جهان ۱۳۴۴ تهران مروارید ۱۸۲ ص
روزانه‌ها ۱۳۷۳ تهران مؤلف ۲۹۱ ص
روزها ۱۳۴۱ تهران مروارید ۲۳۲ ص
رنگ آب‌ها ۱۳۵۰ تهران مؤلف ۱۵۱ ص
شعر سکوت(گزیده‌شعرهای
منتشرنشده سال‌های ۱۳۴۵
تا ۱۳۵۰، تدوین کامیار عابدی) 		۱۳۸۱ تهران مروارید ۳۷۸ ص

گزیده اشعار

YesY بازی نور، منتخب‌اشعار بیژن جلالی، به‌انتخاب شاپور بنیاد، ۱۳۶۹، شیراز، نوید، ۲۱۶ ص.
YesY دیدارها، اشعار ۱۳۷۵تا۱۳۷۸، به‌کوشش مهرداد جلالی، تهران، مروارید، ۱۳۸۰، ۳۰۲ ص.
YesY نقش جهان: گزیده شعرهای ۱۳۷۲تا۱۳۷۵، ۱۳۸۱، تهران، مروارید، ۵۷۷ ص.[۲]

جایزهٔ بیژن جلالی

بیژن جلالی یک‌بار در دوران قحطی جایزهٔ شعر، برندهٔ «جایزهٔ ادبی مجلهٔ گردون» شد و پس از درگذشتش جایزهٔ بیژن جلالی هر سال ۲۴دی‌ماه و هم‌زمان با سال‌مرگ وی برگزار می‌شود که تنها یک سال برگزار نشد. اعضای هیئت داوران این جایزه طی ۶ سال برگزاری عبارت بوده‌اند از: منوچهر آتشی، فرخ امیر فریار، صفدر تقی‌زاده، احمد جلیلی، بهاء‌الدین خرمشاهی، سیمین بهبهانی، کامیار عابدی، جواد مجابی، شمس لنگرودی و علی میرزایی.
تاکنون کامیار عابدی، سیروس شمیسا، جواد مجابی، سیمین بهبهانی، محمد حقوقی، احمدرضا احمدی، مفتون امینی و م. آزاد برنده این جایزه شده‌اند.[۵۳]

بررسی چند اثر

” بیژن جلالی یکی از برجسته‌ترین شاعرانی که گفته می‌شود بی‌اطلاع از کار نیما در شعر فارسی دست به نوآوری زده و به گونه‌ای از شعر سپید رسیده‌ است. شعر جلالی همواره مورد اختلاف نظر بوده‌ است. نجف دریابندری در یادداشتی در ماهنامهٔ سخن دربارهٔ نخستین‌ مجموعه‌شعر منتشرشدهٔ بیژن جلالی (روزها ۱۳۴۱) می‌نویسد: در جایی خواندم که ژان پل سارتر نوشته بود: «کسانی مرا متهم می‌کنند که شعر را دوست نمی‌دارم، به این دلیل که در مجله‌ام شعر کم چاپ می‌کنم، حال‌آنکه من شعر را دوست می‌دارم، به این دلیل در مجله‌ام شعر کم چاپ می‌کنم.»

به‌نظر می‌رسد که در این قضیه حق با آقای سارتر باشد؛ زیرا شعر اصولاً عنصر کیمیایی است و این‌که می‌بینیم در این ایام انواع و اقسام شعر بدین فراوانی زیر دست‌وپا ریخته‌ است دلیل بر وفور نعمت نیست؛ بلکه به‌احتمال قوی‌تر دلیل بر آن است که گروهی به فرمول‌های شعر بدلی دست یافته‌اند و دارند شعر حقیقی را از بها می‌اندازند. در چنین وضعی انتشار مجموعهٔ آرام و لطیفی چون «روزها»ی بیژن جلالی غنیمت است.
به‌نظر من «روزها» یک‌ بار دیگر این مسئلهٔ قدیمی را پیش می‌کشد که آیا ذات شعر، یعنی آنچه شعر با آن شعر می‌شود و بی آن شعر نیست، همان چیزی است که در اصطلاح جدید به «شکل» تعبیر می‌شود یا چیز دیگری است که می‌تواند از این «شکل» مستقل و مستغنی باشد؟...

“

چنین به‌نظر می‌رسد که شاعر می‌خواهد بگوید که شعر یا لااقل نوعی از شعر، ورزش با کلمات و ساختن اشکال گوناگون از آن‌ها نیست؛ بلکه شعر نوعی برداشت، نوعی طرز برخورد است. ممکن است که شاعر در بیان این طرز برداشت با طرز برخورد مجال وررفتن با کلمات را نیابد یا اصولاً استعداد این کار را نداشته باشد. این امر به‌حیثیت شاعری او لطمه‌ای نمی‌زند مشکل آن است که شاعر نتواند در برخورد با جهان گفت‌وگویی را شروع کند؛ زیرا در آن صورت اصولاً شعری پدید نمی‌آید تا بتوان از کیفیت بیان آن سخن گفت.
از این‌روست که ما وقتی کتاب «روزها» را در دست می‌گیریم بی‌اختیار بحث شعر را پیش می‌کشیم و از خوب و بد آن به‌عنوان شعر سخن می‌گوییم حال آنکه هیچ جای کتاب عنوان «شعر» ندارد... سرایندهٔ «روزها» از جریان شعر نو فارسی چندان متأثر نیست. این امر او را از تردستی غالب سرایندگان شعر نو فارسی در ورزش با کلمات دور ساخته؛ ولی درعین‌حال او را از پیچیدگی و افتادن در دام تشبیه‌های مکرر و غریب نیز برکنار داشته‌ است.
نکته‌ای که باید به آن توجه کرد این است که می‌بینیم حرکت درونی شاعر، او را به ابداع تشبیه‌های گوناگون (که مادهٔ اصلی غالب نمونه‌های شعر نو است) وادار نساخته، بلکه مایهٔ شعری «روزها» اندیشه است که آهسته ریشه می‌دواند و شاخ و برگ می‌دهد. شاعر آدمی است که آهسته با خودش سخن می‌گوید، بدین جهت اصراری ندارد که با آوردن ترکیبات و تشبیهات غریب خودش را شگفت‌زده سازد. نادر نادرپور هم دربارهٔ همین مجموعه شعر بیژن جلالی می‌نویسد:

” ... به‌قول معربان، به‌یقین می‌توان گفت که کتاب «روزها» شعر است و نثر نیست و پاره‌ای از قطعات آن نه تنها شعر است بلکه شعر ناب است. و برای رضای خاطر سجع‌نویسان می‌توان افزود که از روانی همچون آب است.

و به محمد زهری ایراد می‌گیرد و می‌گوید:
«... وقتی دیدم یکی از دوستان شاعرم مقاله‌ای دربارهٔ اشعار بیژن جلالی نوشته و قطعه‌ای از کتاب «روزها» را که می‌گوید:

«بیهوده روی برمی‌تابم / در جلوی من تا انتهای جهان/ تهی و تهی و تهی است.» بر بدبینی سرایندهٔ آن گواه آورده‌ است غرق حیرت شدم زیرا علاوه‌بر اینکه اطلاق صفت «بدبین» یا «خوش‌بین» به هر شاعر یا اصولاً به هنرمند، همان‌قدر عجیب است که تمام مدت سال را فقط تابستان یا زمستان بینگاریم و چهار فصل را به یک فصل بدل کنیم ده‌ها قطعه در همین کتاب می‌توان یافت که پر از شادی و امید و خوش‌بینی است؛ اما من نمی‌خواهم به شیوهٔ دوست شاعرم و به‌حکم این قطعه‌ای که نقل کردم «بیژن» را «خوش‌بین» بخوانم. «بیژن جلالی» سرود لحظه‌های گریزان خویش را می‌سراید و مانند همه افراد بشر، گاهی خوش‌بین و گاهی بدبین، گاهی شاد و گاهی غمگین است. بیژن جلالی شاعر لحظه‌هاست.[۱۵]»
 “


ناشرانی که با او کار کرده‌اند

رُز، امیرکبیر، مروارید، نوید شیراز و...

منبع‌شناسی

برخی از کتاب‌ها دربارهٔ جلالی

  • کتاب بررسی شعرهای بیژن جلالی به‌قلم سیروس نوذری منتشر می‌شود. نوذری در این کتاب، شعر این شاعر را از وجوه مختلفی بررسی خواهد کرد.[۱۶]
  • کتاب «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، کامیار عابدی، تهران، مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب، چاپ اول ۱۳۹۷، ۲۲۰ صفحه

نقدها و پایان‌نامه‌ها دربارهٔ جلالی

  • بررسی و تحلیل سبک‌شناختی اشعار بیژن جلالی، پایان‌نامه، دولتی، وزارت علوم، تحقیقات، و فناوری، دانشگاه اراک، دانشکدهٔ علوم‌انسانی. ۱۳۹۴. کارشناسی ارشد.[۵۴]
  • بررسی شعر و زندگی بیژن جلالی، زندگی‌نامه و دفتر شعر، سیاوش پورافشار.[۲]
  • بیژن جلالی و کوتاه نوشته‌های سایفایکووارش، سینا سنجری ۱۵مهر۱۳۹۶.[۵۵]
  • بررسی مؤلفه‌های شعر مفهومی در اشعار بیژن جلالی، سیدعلی صالحی و علیرضا قزوه، پایان‌نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، دانشگاه مازندران، دانشکدهٔ علوم انسانی و اجتماعی، دانشجو، خاطره آقابرار پورعمرانی سال انتشار، ۱۳۹۳.[۵۶]





نوا، نما، نگاه

  • اگرهای بیژن جلالی
    اگرهای بیژن جلالی
  • نقش جهان
    نقش جهان


پانویس

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۹.
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ «بررسی شعر و زندگی بیژن جلالی». 
  3. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۳۳و۳۴.
  4. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۱۹و۱۲۰.
  5. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۶۸.
  6. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۴و۱۵.
  7. ↑ «بیژن جلالی». 
  8. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۷و۱۸.
  9. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۹و۲۰.
  10. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۴۳و۴۴.
  11. ↑ «اگرهای بیژن جلالی». 
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۳۲و۳۳و۴۸.
  13. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵ و ۵۶). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۲۱.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از بیژن جلالی، شاعری که از غم کم گفت، ص۵). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۲۱و۱۳۷.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ «برای سالمرگ بیژن جلالی». 
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ «سیروس نوذری بررسی شعر بیژن جلالی را مکتوب می‌کند». 
  17. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۳۰.
  18. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از طفل صدسال، صص ۳۲۳ و ۳۲۴). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۹۷.
  19. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۳۴.
  20. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۶۳.
  21. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۵۹و۱۶۰.
  22. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از بیژن جلالی به دیدار، ص ۱۲). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۶۹.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از بیژن جلالی به دیدار، ص ۱۲). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۷۵.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»٬ (برگرفته از عبور از کنار، صص ۳۵ و ۳۶). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۹۴.
  25. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از این وهم بی‌پایان، صص ۱۹۶تا۱۹۸). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۹۵.
  26. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از کتاب طلا در مس، جلدسوم، صص ۱۴۵۴تا۱۴۵۷). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۹۷.
  27. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۲۰۷.
  28. ↑ «مردم ما آدم بدبخت دوست دارند». 
  29. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۸۷.
  30. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۲۳-۲۷.
  31. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۲۹و۳۰.
  32. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۲۰.
  33. ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۲۱.
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگفته از خانهٔ شعر صص ۲۹تا۳۳). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۹۱.
  35. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از با کلک هنر، صص ۲۰۸. تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۹۴.
  36. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از در قضاوت، ص ۳۱). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۹۵.
  37. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از شاعر شعر سکوت ص ۱۲۷). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۰۰.
  38. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۸.
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۳۳.
  40. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۳۹.
  41. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۳۱.
  42. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از به‌یاد بیژن جلالی، صص:۱۷۲و۱۷۳). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۲۱.
  43. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵ و ۵۶). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۲۸.
  44. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از از اندیشه و سلوک، صص ۵۵و۵۶). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۲۶.
  45. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از به‌یاد بیژن جلالی، صص۱۷۲و۱۷۳). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۲۱.
  46. ↑ «من و بیژن جلالی». 
  47. ↑ ۴۷٫۰ ۴۷٫۱ «شاعران جاویدان». 
  48. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۹۷.
  49. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۳۲.
  50. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۵و۱۶.
  51. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما». تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۴۵و۵۶.
  52. ↑ عابدی، کامیار. «بیژن جلالی، شعرهایش و دل ما»، (برگرفته از بیژن جلالی، شاعری که از غم کم گفت، ص۵). تهران: مؤسسهٔ فرهنگی‌هنری جهان کتاب. ص. ۱۴۰.
  53. ↑ «جایزه بیژن جلالی در آستانه تغییرات جدی». 
  54. ↑ «بررسی و تحلیل سبک‌شناختی اشعار بیژن جلالی». 
  55. ↑ «مطالب بخش اندیشه و نقد». 
  56. ↑ «بررسی مولفه‌های شعر مفهومی در اشعار بیژن جلالی، سیدعلی صالحی و علیرضا قزوه». 

منابع

پیوند به بیرون

برگرفته از «https://wikiadabiat.net/index.php?title=بیژن_جلالی&oldid=40187»