عبدالمحمد آیتی

عبدالمحمد آیتی
پرونده:Aiatii.jpeg آیتی مرحلهٔ عشق ندارد پایان ما بدین راه دل گمشده دیدیم بسی
نام اصلی	عبدالمحمد آیتی
زمینهٔ کاری	نویسندگی و ترجمه و پژوهش
زادروز	اردیبهشت۱۳۰۵ بروجرد لرستان
مرگ	۳۰شهریور۱۳۹۲ تهران
محل زندگی	بروجرد و قم و تهران
پیشه	نویسنده و مترجم و پژوهشگر
فرزندان	پریدخت و آذردخت
دانشگاه	دانشکدهٔ علوم معقول و منقول و دانش‌سرای عالی

عبدالمحمد آیتی پژوهشگر، نویسنده و مترجم حوزهٔ فلسفه، تاریخ و ادب فارسی و عربی.

* * * * *

دوستان آیتی، بر سلامت نفس و حسن خوی او اتفاق‌نظر دارند و او را بر داشتن فضایل اخلاقی و سجایای انسانی ستایش می‌کنند.

داستانک

داستانک‌های زندگی شخصی

جرقه‌های نویسندگی

« در کتاب فارسی چهارم ابتدایی، برایمان غزلی گذاشته بودند از حافظ که به این بیت می‌رسید:

صالح و طالح متاع خویش نمودند

تا چه قبول افتد و چه در نظرید

زیر غزل نوشته بود: «صالح: آدم خوب، طالح: آدم بد» من این دو واژه را نام دو تن به‌حساب آوردم و داستان صالح و طالح را نوشتم:

صالح زنی زیبا دارد که با طالح سر و‌‌‌ سری دارد و قرار می‌گذارند که صالح را بکشند؛ ولی یک شب تاریک که جای صالح و زن عوض شده بود، طالح به جای صالح زن را کشت.

»

زندگی و تراث

آغاز زندگی عبدالمحمد، با سختی‌ها و مشقات فروان همراه بود. وی با تعلیم در مکتب‌‌خانه‌ها و مدارس سنتی به حوزه‌های علمیهٔ بروجرد و قم راه یافت و با ورود به دانشکدهٔ علوم معقول و منقول و دانش‌سرای عالی، «روش تحقیق جدید» را فراگرفت. آینی با علاقه‌ای که به ادب عربی داشت، به ترجمهٔ متون ادبی کلاسیک و نو پرداخت و در این زمینه، شهرتی فراوان میان اهل قلم کسب کرد.
آیتی همچون مولای خود، مولای متّقیان، دنیا را خوب شناخت و از آن به حداقل اکتفا کرد، جاه و جلال و مال و منال، او را فریب نداد و غرور دنیا را به دنیامداران سپرد:

از من چون شناختم ترا بگذر

آنگه بفریب هرکه خواهی را

سال‌شمار

• ۱۳۰۵: تولد
• ۱۳۰۱۲: رفتن به مکتب خانه
• ۱۳۱۴: شروع مدرسه

۱۳۲۰: شروع تحصیل در دبیرستان پهلوی بروجرد
۱۳۲۳ یا ۱۳۲۴: رفتن به قم
۱۳۲۸: برای گرفتن شغل به وزارت فرهنگ رفت و رهسپار بابل شد
۱۳۳۱: به حصبه مبتلا شد
۱۳۳۲: به ساوه رفت
۱۳۴۲: درگذشت همسر
۱۳۴۸: سردبیر ماهنامه ی آموزش و پرورش شد
۱۳۹۲: فوت شد