کاربر:نویسا مظفر

محمدعلی بهمنی (زاده27 فروردین 1321 دزفول) شاعر، غزل‌سرای صاحب‌سبک، ترانه‌سرا، تصنیف‌سرا، از بنیان‌گذاران شیوه غزل نو یا نیمایی و نیز مدرس و مسؤل کارگاههای شعر معاصر است.

از نظر اهالی ادبیات، بهمنی یکی از شاعران مؤثر بر جریان غزل امروز و از بنیانگذاران غزل «گفتار» است. اگر جسارت بهمنی و همنسلان او(منزوی، بهبهانی، نیستانی و ...) نبود قطعاً دهه‌ها و شاید بیشتر، نوگرایی در غزل به تأخیر می‌افتاد. از بین آثار او «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود» بی هیچ تردیدی، در روند غزل معاصر، مجموعه‌ایی تأثیر‌گذار بوده‌است.با غزل‌های بهمنی، دورۀ بازگشت به خویش در شعر اجتماعی پرشور و آرمانگرای دهه شصت آغاز شد. همان دهه که نسل جوان و جوینده‌اش یا قلم و چکش مشغول حکاکی چهره زمخت غزل اجتماعی بود. بهمنی به «غزل عاشقانه» پرداخت.بسیاری بر این عقیده‌اند که در غزل‎‌هایش هماره چشمی به نیما دارد و بسیار درست می‌گوید: «در جسم غزل است امّا روحم همه نیمایی‌ست».