شاهِ نامه‌ها
شاهِ نامه‌ها اثری پژوهشی از سيروس شميسا استاد دانشگاه و پژوهشگرادبی است. نویسنده در این کتاب تلاش کرده با تبدیل داستان به تاریخ و یا یافتن ارتباطی میان این دو در شاهنامه و بررسی عوامل دیگر وجهی ديگر از کتاب فردوسی را به مخاطب معرفی كند.
| شاه نامه‌ها | |
|---|---|
 | |
| نویسنده | سیروس شمیسا |
| ناشر | هرمس |
| محل نشر | تهران |
| تاریخ نشر | ۱۳۹۷ |
| تعداد صفحات | ۹۲۱ |
| موضوع | بررسی و تفسیر شاهنامه |
| نوع رسانه | کتاب |
این کتاب ۹۲۱ صفحه‌ای که سال ۱۳۹۷ برای نخستین‌بار از سوی نشر هرمس روانه بازار شده است، دارای یک پیشگفتار، بیست فصل مطول، کتابنامه و گزیده نامنامه است. مؤلف در هر فصل به بررسی و پژوهش در موضوعات مختلف شاهنامه پرداخته و این کتاب را از جنبه‌های گوناگونی چون، اسطوره، تاریخ، سبک، منابع، نسخه‌های مختلف، زندگی فردوسی، نشانه‌شناسی ادبی، داستان‌پردازی، هنرهای بلاغی، داستان‌های شاهنامه مورد کاوش قرار داده است.
بنابر نوشته نویسنده، شاهِ نامه‌ها حاصل یادداشت‌هایی است که شمیسا طی سال‌های تدریس شاهنامه گردآوری کرده است و چون برآیند مطالعات و نظریات شخصی او در متن شاهنامه است در برخی مواضع با نظریات مرسوم درخصوص شاهنامه متفاوت است.
بخشی از رویکرد شمیسا در این کتاب تبدیل داستان به تاریخ و یا یافتن ارتباطی میان این دو بوده است به همین دلیل به بررسی اساطیر کهن آریایی و بین‌النهرینی، مذاهب مربوط به پرستش گیاه و ایزدان باروری پرداخته است و کوشیده ارتباطی میان شخصیت‌های داستان‌های شاهنامه با موارد تاریخی بیابد.
او برای تأیید فرضیات خود با مراجعه به کتب ایرانشناسانی چون ویدن گرن و کریستین سن، شواهدی را به صورت خلاصه بیان کرده است، اگرچه معتقد است که ایرانشناسان با وجود طرح مطالب ارزشمند درباره شاهنامه به آن اشراف کامل ندارند و همچنان زوایایی بسیاری از این کتاب مغفول مانده است. به اعتقاد وی «در شاهنامه گاهی دقت در حد یک مصراع و یک کلمه، معنی‌آفرین است. شاهنامه گاهی در ذکر مطالب تاریخی منحصربه‌فرد است.» خطای یادکرد: برچسب <ref> نامعتبر؛ نام‌های نامعتبر، مثلاً بیش از اندازه
شمیسا در بخش دیگر این کتاب به تطبیق نسبی شخصیت‌های اساطیری و دستانی با مردان تاریخی پرداخته هر چند معتقد است که قطعیتی در این باره وجود ندارد «می‌توان گفت که بخشی از اتفاقات تاریخی یا بخشی از اتفاقات داستانی قابل انطباق یا لااقل یادآور آن است. کوروش در سال ۵۳۰ پیش از میلاد از آمو دریا گذشت و به جنگ سکاها رفت. پسر ملکه سکاها کشته شد. خود کوروش نیز از زخمی که خورده بود پس از سه روز درگذشت. این حادثه به نحوی یادآور مرگ اسفندیار در جنگ با رستم سکایی است.»[۱]
به عقیده شمیسا تحقیقاتی که درباره شاهنامه شده کافی نیست و باید بیشتر به سمت بحث‌های مفهومی از تاریخ و اسطوره‌شناسی و جامعه‌شناسی و مواردی از این دست درباره شاهنامه رفت. وی در کتابش بیشتر به مطالب بحث‌برانگیز و یا مطالبی که چندان مورد توجه دیگران نبوده، پرداخته است. شمیسا کوشیده ارتباطی میان داستان‌های شاهنامه و تاریخ کهن ایران برقرار کند و از این رهگذر به تاریخ ایران، تمدن بین‌النهرین و خلق‌وخوی ایرانیان پرداخته است «شاهنامه بزرگ‌ترین اثر در مورد ایران باستان است و به اعتباری از بسیاری از کتبی که به پهلوی در دست است مهم‌تر است و لذا هرچه در حول‌وحوش مطالب آن بدانیم در فهم کلی اثر مفید است.»
مؤلف تألیف شاه‌نامه‌ها را ادای دینی به فردوسی بزرگ می‌داند و در پیشگفتار کتابش می‌نویسد: «تألیف این کتاب برای من ادای دینی به فردوسی بزرگ بود که بخشی از عمرم را که در تنهایی و یأس می‌گذشت با دنیای شاد و پرغرور او گذراندم.» او در ادامه از توجه مردم عادی به شاهنامه قطع امید کرده و می‌نویسد: «من دیگر امید چندان به مردم عادی ندارم و فقط امیدم این است که لااقل دانشجویان ادبیات دنیای شاهنامه را بشناسند. دنیایی را که در آن هنوز گودرز و طوس و رستم و رهام و سیاوش و کیخسرو و بهرام گور و بهرام چوبینه و خسرو پرویز زنده‌اند و دارند در شکوه خود زندگی می‌کنند و اگر دریابند که ما حضور آنان را احساس نمی‌کنیم، آنان را فراموش کرده‌ایم و دیگر نمی‌بینیم، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ نه هرگز! باید سیاوش را برای همیشه به یاد داشت و گذاشت که به خواب‌های ما هم بیاید و نوید پیروزی دهد.»[۲]
فصل‌بندی کتاب
سرفصل‌های این اثر به شرح زیر است:
برخی از افکار و موضوعات زیربنایی شاهنامه، بنیادهای اساطیرش شاهنامه، ناخودآگاه متن، گریه‌آورها، زندگی فردوسی، درباره شاهنامه، گزارش و ترجمه فردوسی، ضبط‌ها و نسخه‌های شاهنامه، دین‌های کهن ایران، مراسم، جادو و رویا و فال، تاریخ و اسطوره، داستان‌پردازی در شاهنامه، نشانه‌شناسی ادبی، سبک شاهنامه، ضرب‌المثل‌ها و امثال، هنرهای بلاغی، مشغولیات، با دورنمای امروز، داستان‌های شاهنامه.
فصل اول: برخی از افکار و موضوعات زیربنایی شاهنامه
در این فصل نویسنده به عواملی پرداخته که در بزرگی شخص در شاهنامه مؤثر است. نژاد و گوهر سپس هنر و نهایتاً خرد از جمله آن است. نژاد به حدی اهمیت داشت که وقتی بهرام چوبینه ترکی را به اسیری گرفت نخست از او پرسید نام و نژاد تو چیست؟
در شاهنامه بعد از نژاد و هنر خرد مقام ویژه‌ای «گویی کسی که نژاد دارد خرد هم دارد».
زن در شاهنامه از جایگاه ویژه ای برخوردار است به نحوی که فر و نژاد و بزرگی از مادر هم منتقل می شود. در بخشی از کتاب شاه نامه ها آمده است، ایرج پسر فریدون دختری داشت که منوچهر شاه ایران، پسر او بود. مادر فرود (جزیره) به فرود می گوید:
| نژاد تو از مادر و از پدر | همه تاجدار و همه نامور |
در داستان رستم و اسفندیار هر دو پهلوان به نسب مادری خود فخر می کنند. رستم بعد از فخر به نسب پدری خود گوید:
| همان مادرم دختر مهراب بود | بدو کشور هند شاداب بود | |
| که ضحاک بودیش پنجم پدر | ز شاهان گیتی برآورده سر | |
| نژادی از این نامورتر کراست؟ | خردمند گردن نپیچد ز راست |
[۳] اگرچه در شاهنامه سخنان منفی درباره زنان هم آمده است.
نور و ظلمت، وطن، ازدواج‌های برون قبیله‌ای، تعلق کودک به خانواده زن، درهم‌آمیختگی تاریخ و افسانه، عقل‌گرایی و اعتقاد به کوشش و شاهنامه گنجینه اطلاعات از جمله مواردی است که مولف توضیحاتی درباره آنها داده است.
فصل دوم: بنیادهای اساطیری شاهنامه
ابتدا توضیحی درباره اسطوره آمده این که اسطوره چیست و از این کلمه در شاهنامه با چه واژه یاد شده است.
زمان اسطوره، وحدت اساطیری، تفسیر اسطوره، دگردیسی اسطوره، ذهن اسطوره‌اندیش، خیر و شر، ایزدان گیاهی، پرستش درخت، شاه مظهر بارآوری و برکت، زرتشت و ابراهیم، اژدهاکشی، ایزد بانوان، شاهان خورشیدی، سوگند، انسان و حیوان، خرقه جادویی، تقابل پدر و پسر و جام گیتی‌نمااز موضوعاتی که در این فصل به آن پرداخته شده است.
فصل سوم: ناخودآگاه متن
نویسنده کتاب عقیده دارد ممکن است مطالبی به صراحت در شاهنامه نیامده باشد اما می‌توان با تکیه بر شواهد و قراین، آن مطالب را استنباط کرد. به عقیده شمیسا بسیاری از مطالب کهن و اساطیری یا اعتقادی یا سرکوب شده که در طی سدها فراموش شده‌اند در ناخودآگاه متن به زندگی خود ادامه می‌دهند. ناخودآگاه متن به موازات متن که منطق متعارف را حمل می‌کند، منطق پنهان اساطیری و حماسی و روانی را منتقل می‌کند.این گونه مطالب معمولاً در قرب یک مسئله بلاغی مثلاً انواع ایهام‌ها، زبانی ، اشتباه‌خوانی ، ریشه لغات و از این قبیل، قابل ردیابی هستند.[۴]
نوا، نما، نگاه
پانویس
منابع
- شمیسا، سیروس (۱۳۹۷). شاه نامه‌ها. تهران: هرمس. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۳۶۳-۹۵۹-۴.